Cerdita (2022)

Lange speelfilmversie van Cerdita (Film, 2018).

Ah, dat wilde ik hier net komen delen, maar ge zijt me voor geweest. Ik vond die short heel aardig, benieuwd hoe de filmmaker daar een onderhoudende speelfilm van kan maken. Reviews zijn niet slecht, wat ik zo zie!

Vanaf 1 december 2022 in de bioscoop (Just Entertainment)

Brutality Bites: the beauty in Carlota Pereda’s teen vengeance horror • Journal • A Letterboxd Magazine • Letterboxd

Als je de filmposter van hoofdrolspeler Laura Galán onder het bloed ziet, zou je denken dat dit een soort van wraakhorrorfilm zou kunnen zijn...dat is het niet helemaal... Dit is meer een pijnlijk coming-of-age verhaal. Alsof tiener zijn nog niet moeilijk genoeg is, wordt Sara voortdurend gepest vanwege haar lichaamsgrootte door een groep schoolmeisjes die haar de bijnaam Cerdita (varkentje) geven. Dus wanneer een moordenaar haar kwelgeesten ontvoert komen er tegenstrijdige emoties los.

Hoewel het meeste grafische werk van de moordenaar buiten het scherm werd gedaan. Was de film wel erg oncomfortabel! Dit kwam omdat je in Sara's schoenen stapt. Het geeft je echt het gevoel voor hoe het is om iemand als Sara te zijn, zonder reden; Gepest, depressief, een krijsende moeder die letterlijk net zo slecht is als de pestkoppen, uitsluiting, ongeluk en troost in chocolade en koek. Geen wonder dat er een vreemde band tussen de twee ontstaat!

De cinematografie is eveneens realistisch. Er is een moment waarop Sara een mobiele telefoon als zaklamp gebruikt en dat is heel goed gedaan. Het was onbegrijpelijk dat de regisseur, haar opnamen maakt in een andere beeldverhouding.(1.33:1-formaat) Tja...het zal wel hip zijn! Gelukkig is er waar ik dit op afspeel een toets om dit aan te passen maar snappen doe ik het nog steeds niet! Afgezien daarvan en dat het van mij op horrorgebied wel wat meer los had mogen gaan was dit wel een heel fijn filmpje!

Deze Spaanse film was niet echt wow, met momenten irritant, maar kon ie er al bij al nog net mee door. Het horror aspect, vind ik ook te minnetjes aanwezig. 1 Kijkbeurt, meer tijd zal ik hier niet aan besteden.

Pesten en het feit, dat bijna iedereen hier wel (in)direct eens mee te maken krijgt, hetzij als slachtoffer, pester of zelfs als beide, ook de omgeving en getuigen. Levert tot op de dag van vandaag, schrijnende taferelen op. En waar ligt de lijn tussen dollen/grappen en pesten, hoeveel kan iemand aan, de omgang ermee. En ik heb beide kanten ervaren. Jup ik pleit zelf ook schuldig (schoolperiode), niks om fier op te zijn. Maar ik weet dat, vr zolang ik weet, nogal fobie heb vr mensen met ferm maatje meer, uiterlijk lelijke mensen, da's een automatische walging dat opkomt fzo, dus was het letterlijk onmogelijk om enige empathie te voelen voor het personage Sara. Ik was letterlijk meer aant walgen van haar, puur door haar figuur en ook van haar ouders (combo dik, lelijk en marginaal en voos taalgebruik).

(Sorry vr het uitwijken over pesten)

In dit geval gaat het om Sara, een tiener, die zwaar lijdt onder 'fat-shaming', maar ook thuis geen greintje medeleven en geluk ervaart, wat haar situatie letterlijk tot een hel maakt en waarbij je je letterlijk afvraagt, hoeveel kan ze aan, wanneer knakt er iets in haar.

Uiteindelijk is ze getuige van de ontvoering van haar pesters. En zie je als kijker, hoe er meer en meer een stille band (laat hem zn ding doen, een blik is vaak al voldoende) ontstaat tussen haar en ontvoerder/psycho, omdat ie letterlijk de enige is, die haar niet kleineert, integendeel, hij pakt diegene aan, die haar slecht behandelen, wat weer andere heftige en verwarde gevoelens en situaties oplevert, oa soort van sympathie en ergens ook diepere gevoelens vr de ontvoerder, het is tegelijkertijd soort van redder, iemand die over haar waakt en geen pesterijen en vernederingen tov Sara dult. Maar hierdoor opgezadeld zit met enerzijds, de nooit eerdere ervaring, dat iemand voor je opkomt, hoe verkeerd de wijze waarop ook is, dit eneneens vr totale verwarring en fucked-up zorgt en ze hierdoor eveneens als hoopje ellende verder spartelt.

Uiteindelijk staat de finale vd film bol van Sara's gevoelens en welke ervan de overherhand zullen nemen, hoe ver is ze met der tijd mee afgedaald met de ontvoerder/psycho.

Jups, verwachte ook meer een hardere wraakfilm, al is dit er eigenlijk wel wraak via omweg, doordat ze de ontvoerder/psycho laat begaan.

Maar ook al zou het een hartverscheurend drama zijn, had dit zeker echt iets kunnen zijn vr mij, die kunnen me nl met regelmaat, ongezien diep raken, waarbij de inleving in de film, het slachtoffer/slachtoffers zo instens kan zijn, dat je zo 1 bent met het slachtoffer, met de bijhorende, vaak zo intense emoties zowel bij het slachtoffer als dader en het na de film echt nog enige tijd blijft nazinderen. Denk maar aan films als 'An American Crime', 'Room', 'The Green Mile', 'Requiem for a Dream' en 'Sleepers'.

Misschien is het bij mij wel deels te verklaren, doordat ik, mja nogal fobie, of toch soort automatische walging heb, van dikke mensen.

Ik dacht al dat ik enkele jaren terug dit al eens gezien had, maar dat blijkt de korte versie uit 2018 geweest te zijn. Deze lange versie is ook helemaal niet slecht. Het verhaal kijkt lekker weg en dat zorgde er bij mij voor dat ik de film tot het einde geboeid bleef volgen. Het is geen horror die het moet hebben van het gore maar dat vond ik bij deze horror ook niet een minpunt.

Teleurstellende, nogal rommelige thriller die na een acceptabele eerste helft verzandt in doelloze toestanden en veel hysterisch gegil. De personages missen motivatie, waardoor het lastig is om emotioneel in hen te investeren en de plot is te onbestendig. Jammer, want hoofdrolspeelster Laura Galán zet een gedenkwaardige hoofdrol neer (en niet alleen door haar postuur) en her en der zijn er wel wat sterke scenes.

Sara [Laura Galán] is de dochter van een slagersgezin en mikpunt van spot voor haar leeftijdgenoten vanwege haar overgewicht. Wanneer enkele karikaturale plaaggeesten haar kleren en haar handdoek stelen terwijl ze een duik neemt in een riviertje in een naburig dorp, rest haar niets anders dan halfnaakt te voet naar huis te wandelen. Maar onderweg ontdekt ze dat een moordenaar [Richard Holmes] het heeft gemunt op haar plaaggeesten. Galán herhaalt de rol die ze speelde in de gelijknamige korte film uit 2016, maar Pereda geeft geen enkele rechtvaardiging voor de uitbreiding van de speelduur. Het scenario is veel te mager.

Cerdita (dat varkentje betekent) vertelt in de eerste plaats een coming of age-verhaal over de gewichtige tiener Sara die wordt gepest door leeftijdsgenoten en wordt gekleineerd door haar overheersende moeder. De film zwalkt daarbij heen en weer tussen een familiedrama en een thriller en laat een merkwaardige en intrigerende dynamiek zien in het personage Sara dat steeds meer de grenzen tussen goed en kwaad uit het oog verliest.

Na een redelijk vlot intro, beklemtoont het lange middendeel de vernederingen en frustaties die Sara ondergaat. Dat gebeurt behoedzaam en zorgvuldig en zorgt voor beklemming, maar is tevens zo uitgebreid uitgesponnen dat het gevoel van beklemming steeds onder vuur ligt.

De karakterontwikkeling van Sara verloopt langzaam. De vraag die steeds weer oprijst is of en hoe Sara geboden kansen gebruikt om haar situatie positief te beïnvloeden. Moet ze moedig zijn en ingrijpen in gebeurtenissen en zo het risico lopen dat er niets aan haar weinig benijdenswaardige situatie verandert? Of moet ze de dingen op hun beloop laten zodat haar frustrerende situatie verbetert met als prijs dat zij dan wel de medeplichtige van het kwaad wordt?

Zo wordt de film bijna geheel gevuld met de onbestendige karakterontwikkeling van Sara. Een protagoniste met overgewicht die in het licht van een moord en een ontvoering langzaam tot een keuze komt. Het slotdeel is alleraardigst als horrorelementen worden toegevoegd en de beelden niet meer worden geaccentueerd met roze- maar met bloedrode kleuren. Jaja, het wordt zelfs nog even spannend.

Nog niet vermeld, maar zeker vermeldenswaard is het goede acteerwerk in het algemeen en van Laura Galán als Sara in het bijzonder. Haar optreden als meisje dat gruwelijk wordt gepest en gekleineerd, bepaalt voor een groot deel mijn positieve mate van waardering voor de film.

Redelijke film over de dochter van een slager die wordt gepest vanwege haar lichaamsomvang. De film begint wel goed en het verhaal is ook origineel te noemen. Helaas zit er te weinig vooruitgang in het geheel en had het tempo echt wat opgeschroefd mogen worden. Nog net 3.0 sterren vanwege de toch wel intense rol van Laura Galán.

Pathé heeft deze film onder 'horror' geplaatst. Maar dat is dit helemaal niet.

Het is meer een drama/thriller achtige film.

Wij vonden het een goede film. Het sfeervolle rustige dorp in Spanje wordt mooi weergegeven. Iedereen kent elkaar en er is een gezamenlijk natuurzwembad in het dorpje.

Je krijgt ook een kijkje in het gezin waar Sara woont. Een lieve vader en botte moeder en broertje geven een mooi beeld van hoe het zou kunnen zijn. Moeder (Carmen Marchi) speelt wel echt SUPER goed.

Het interessante is dat je beide kanten van de twijfels die Sara krijgt kunt begrijpen.

Grijp je in als je pesters gekidnapt worden? Of laat je ze aan hun lot over?

Zeker de moeite waard om deze film te bekijken!!!

Ik zag de originele kortfilm van Piggy in een anthologiefilm voorbijkomen. Daar vond ik het stukken beter werken dan hier, want een verhaal als deze hoeft absoluut niet uitgerekt te worden. Regisseuse Martínez-Pereda bleek echter zo trots te zijn op haar concept dat er absoluut een lange speelfilm moest komen. Wat het precies toevoegt? Niets. De hoofdpersonages zijn allesbehalve interessant en het mysterieuze aspect van de film valt aan diggelen omdat Martínez-Pereda het nodig vind om ook de romantische kant van het concept te verkennen (en dus weet je wie de killer is en wat zijn motieven zijn voordat de personages er zelf achterkomen). De killer is dan wel weer best interessant en de slotfase is meer dan aardig, maar tot je daar dan bent moet je door een mengelmoes van oninteressant familiedrama en halfbakken detectivefilm heen zien te komen. Aangezien je als kijker toch al op de hoogte bent van de uitkomst is het ook niet nodig om de weg erheen nog zo lang te maken. Wat misschien vooral jammer is, is dat de film een gebrek kent aan sfeer. Als er iets het geheel dan nog naar een hoger niveau kon tillen was dat het wel, maar die kans wordt helaas niet benut.

De short film van 2018 al eens gezien en de regisseuse dacht laten we er een lange speelfilm van maken gezien de goede ontvangst. Het verhaal is een soort coming of age-verhaal over een zeer volslanke tiener Sara die de dochter van de slager is en constant wordt gepest gezien haar zwaarlijvigheid. Je krijgt een goed beeld van haar karakterontwikkeling, de wijze waarop ze alles incasseert, hoe ze ermee omgaat en hoe de omgeving daarbij reageert. Daarbij heeft ze een moeder die keihard voor haar is, maar ergens ook voor haar wil opkomen als het eenmaal begint te beseffen hoe er met haar dochter wordt omgegaan. Tegelijkertijd loopt er ook een seriemoordenaar rond die zich bekommert over Sara en de pestkoppen ontvoert. Sara is getuige en raakt meer en meer in de ban van haar held, de seriemoordenaar. Ze komt op pad van licht en duister waar ze de goede of de slechte kant moet kiezen. Intrigerende gedachten die uitmonden in bloederige scènes. Sterke, intense rol van Laura Galán. 7,5/10

De filmcover is enigszins misleidend. Ik had een revenge movie in gedachten waarbij de stoppen van de zachtaardige Sara zouden doorslaan. Niets van dit alles eigenlijk. Ze ondergaat. En besterft het van angst wanneer ze ziet dat één van haar pesters wordt ontvoerd. Ik had niet het gevoel dat er genoegdoening zat in haar reactie, toch niet aanvankelijk. Het was een verstijfde reactie.

Je krijgt inderdaad meer inzicht in het personage Sara. Er wordt veel aandacht aan haar besteed. Prima casting en acteerwerk van Laura Galan. Ook de moeder speelt een goede, maar erg venijnige rol. Geen wonder dat de slagerij nog amper volk trekt.

Verder wel een prima setting in een klein Spaans dorpje. Ook het gepest wordt goed neergezet en komt toch wel binnen. Degelijk, maar ik had het anders verwacht, wat op zich positief als negatief ervaren kan worden.