Bo (2022)

Na zes jaar een nieuwe film van v.Ginkel met talent-dat-al-lang-geen-talent-meer-is Gaite Jansen. Zou het wat worden? Als ik zie dat het (deels) in Georgië is opgenomen ben ik in ieder geval geïntrigeerd.

Ik heb nochtans nog nooit zonder plezier naar Gaite gekeken, moet ik zeggen. I don't care what colour she dyes her hair.

Van Van Ginkel heb ik alleen 170 Hz (2011) gezien, en die vond ik best aardig met 3,5*. The Paradise Suite (2015) is het niet van gekomen, nog. Maar dit klinkt interessant, ik wil dit absoluut wel zien!

Vanaf 29 september 2022 in de bioscoop (September Film)

Gaite

Na het uitstekende The Paradise Suite (Film, 2015) - MovieMeter.nl maakt Joost van Ginkel nu een onvervalste road-movie in het prachtige Georgie. Weer eens wat anders dan Arizona en Utah. Gaite Jansen is een natuurtalent met een goede uitstraling voor het witte doek. Zij geeft dit wat complexe en dramatische familieverhaal de juiste zet in de goede richting.

Joost van Ginkel krijgt met het maken van deze film hopelijk steeds meer internationale allure want hij levert opnieuw een prima film af.

Aan haar lichtblauwe haren kunnen we afleiden dat Bo [Gaite Jansen] een tegendraadse jonge vrouw is. Ze kampeert bij het graf van haar jong gestorven vader David [Matthijs van de Sande Bakhuyze], een vermaarde trompettist, wanneer ze (iets te toevallige) Davids jeugdvriend Levan [Rati Tsiteladze] ontmoet. Wat volgt is aanvankelijk weinig geloofwaardig en ronduit saai. Wanneer Bo vertelt wat er met haar moeder is gebeurd en het zoveelste stemmige trompetmotiefje zich aandient, wordt duidelijk dat we met een sentimentele draak te maken hebben. Halverwege had ik al een donkerbruin vermoeden hoe de vork in de steel zat en hoewel het verdere verloop mijn voorspelling volstrekt belachelijk maakte, bleek ik gelijk te hebben. Helaas...

Pfff, wat een melodrama. En dan ook nog met een bijzonder ergerlijk, onbeschoft en egocentrisch vrouwmens prominent aanwezig.

De mooie beelden van Georgië redden iets, maar lang niet genoeg.

Overigens ook de meest nutteloze openingsscene die ik me kan herinneren.

Ik had naar de laatste twee recensies moeten luisteren. Gaite maakt altijd wat goed, maar acteerde hier ook weinig geloofwaardig. Of het lag aan een slecht geschreven script: "Don't you ever lie to me. You can change subjects but never lie!" Oké, dramatische jonge vrouw. De gebeurtenissen en de ontknoping zouden indruk hebben kunnen maken, als het enigszins geloofwaardig was neergezet. Dat was niet zo. Maaatig.

Somber drama annex road movie over een jongvolwassen vrouw, die naar het verre Georgië trekt om daar het graf van haar vader te bezoeken. Daar wordt ze na veel vijven en zessen op onnavolgbare / onverklaarbare wijze verliefd op een voormalige vriend van haar vader, een man van middelbare leeftijd met een getroebleerd verleden. Het zal allemaal wel. Zonde derhalve dat we niet meer te zien krijgen van Georgië.

Deze wilde ik vooral zien vanwege Gaite, alleen is ze duidelijk iets minder overtuigend als ze Engels moet spreken. Die paar momenten dat ze wel Nederlands mag spreken is ze zoveel malen beter en echter. Al is ze nog steeds duizendmaal zo goed als de verder volstrekt kleurloze Tsiteladze. Verder een draak van een film. Eerst typisch arthouse met veel van die stille maar VEELBETEKENENDE blikken, daarna overdramatisch. Inhoudelijk boeit het niet. Qua sfeer en muziek (170 hz is er wel in te herkennen) is het nog wel aardig die eerste drie kwartier, daarna wordt ook dat minder. 1,5*.

Ook al zou je het niet direct zeggen, toch schelen ze slechts ruim 3 jaar. Ik kan niet goed begrijpen dat ze hiervoor gekozen hebben, omdat het leeftijdsverschil onderdeel is van de verhaallijn. Het idee ettert dan onnodig op de achtergrond mee.

Destijds heb ik erg genoten van 170 Hz (2011), dus ik begon met vrij hoge verwachtingen aan de film. Die werden helaas niet waargemaakt. Het mist finesse, diepgang, chemie. Daardoor voelt het geheel wat geforceerd. Het helpt ook niet dat de acteerprestaties hier en daar achter blijven. Het einde was intrigerend met een passende slotscene, daardoor rond ik het geheel af naar boven. *3.0

Voor mij maakte Gaite Jansen(Met blauw haar wat ze uitstekend kan hebben!) En de mooie beelden on the road het de moeite waard. De vele flashbacks hadden niet speciaal zovaak gehoeven, her en der is dat natuurlijk prima maar op een gegeven moment viel de film in herhaling.
Ook vond ik het jammer dat de onnodige plot twist die al enigsinds bekend werd op de eerste helft van de film toch nog werd ingezet, het verhaal en de personages waren op zich al interessant genoeg, met natuurlijk de mooie omgeving als fijn extraatje. De vele twists and turns waren overbodig en zelfs op ten duur storend.

Wat ik deze film wil meegeven is de term: Less = more, dat hebben ze helaas niet helemaal begrepen.
3*