Die Letzte Brücke (1954)

Een echte filmklassieker waarin op treffende wijze door Maria Schell de waanzin van de oorlog wordt uitgebeeld.

Duitse legers strijden tegen Joegoslavische partizanen. Een Duitse dokteres komt in hun handen terecht. De partizanen dwingen haar hen te helpen. Duitse krijgsgevangenen beschuldigen haar van verraad. Als zij eindelijk zou kunnen vluchten, besluit zij toch onder het vuur van partizanen en Wehrmacht door, de verzetsstrijders hun medicijnen te brengen, waardoor ze wordt neergeschoten.

Overtuigende vertolking van Maria Schell, die haar hierdoor populair maakte. Ook de kineast kreeg waardering voor deze prent, niet alleen van de kritici maar ook van Tito.

De film kreeg 7 Awards.

Een film die dezelfde boodschap uitdraagt als Die Brücke (en Canaris, en nog een aantal van dit soort), en dat is de waanzin van de oorlog. Waarschijnlijk keek ik vroeger heel anders aan tegen dit thema. Nu ik hem weer eens gezien heb vind ik het maar een hypocriete film, waar aan het einde, het gevecht om een vrouw wel heel letterlijk kan worden genomen. Het is wel weer eens een andere oorlogslocatie, de oorlog van de Duitsers tegen de Partisanen, maar kan heel dubbelzijdig worden uitgelegd. En zo zou de één er een anti-oorlogsfilm in zien, en de ander juist een (goede) oorlogsfilm. Er zit een (humanistisch) drama in verwerkt, waarin de arme Helga in verwarring wordt gebracht en voor de keuze wordt gesteld, haar vaderland of haar rol als arts. Maar zulke films moet je maken voor je aan een oorlog begint. 3.0

Opmerkelijk oorlogsdrama over een Duitse arts, die gedwongen wordt voor de Partizanen te werken en door de gebeurtenissen in haar nieuwe omgeving ontdekt dat de zaken niet zo eenvoudig liggen als zij eerder altijd dacht. Van lieverlee weet ze niet meer waar haar loyaliteit ligt.

De rol van zorgzame dokter is Maria Schell op het lijf geschreven. Prima film, die de verschrikkingen van de oorlog heel erg aanschouwelijk maakt.