De Liefhebbers (2019)

De Liefhebbers opent op donderdag 10 oktober de vierde editie van Parool Film Fest.

Vanaf 24 oktober in de bioscoop (September Film Distribution)

Een fantastisch ensemble geeft gestalte aan een familiedrama waarvan het basisgegeven riekt naar cliché: wanneer gezinshoofd Jan Liefhebber [Jeroen Krabbé] de gevolgen van Alzheimer op zijn gezondheid niet langer meer kan verbergen voor zijn kinderen, wekt dat diepe emoties op bij gehele de familie met als gevolg dat oude geheimen en frustraties in korte tijd naar boven komen.

Hoewel de vergelijking niet helemaal op gaat, heeft Van der Heide een ensemblefilm gemaakt die doet denken aan Robert Altman. Het scenario van Marnie Blok biedt aan alle belangrijke personages (inclusief Aiko Beemsterboer als getroebleerde tienerdochter en de ontwapenende Liora Kats als dochter die zonder vader opgroeit) de ruimte om een impact te maken en het subtiele acteerwerk van de goed geregisseerde cast maakt dat "De Liefhebbers" ondanks de vele afzonderlijke verhaallijnen constant een emotionele spanningsboog weet vast te houden en regelmatig ontroert. Tja, over die internationale titel kan ik niet veel anders zeggen dan: "Shit Happens".

Beetje een twijfelgeval qua wel of niet meepikken omdat ik geen zin heb in een loodzware film over dementie. Was het ook niet, het speelde een rol maar was maar één van de problemen waar een ieder in het gezin mee kampte.

Beetje jammer dat het weer zo'n gezin bestaande uit architecten en artsen was, kinderen zitten op hockey, ze zwemmen allemaal in het geld. Zie liever een film over wat gewoner mensen. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Verder best een aardige film.

Mooie film. Ontroerend soms, maar niet oversentimenteel (Theo Maassen die zijn vriend voorstelt aan zijn vader, Jeroen Krabbé). Af en toe wat onhandig gespeeld met korte zinnen-dialogen die onecht, tikkeltje raar overkomen:

Wat?

Cas!

Heeft de politie iets gezegd? Hij had remsporen.

Cas!

Wat? (en dan vervolgens niets meer)

Geen Vondelpark deze keer, maar 'Het Park', we zitten in Rotterdam hè.. De homokus tussen Theo Maassen en Majd Mardo is een verwijzing naar de roemruchte tongzoen uit De Vierde Man, maar wat donkerder gefilmd nu en minder expliciet. Jammer inderdaad dat het verhaal weer draait om een rijkeluisfamilie, maar dat is dan wel weer handiger met decors: interieurs waar je weinig aan hoeft te veranderen, grote villa's, grote tuinen, meer ruimte dus bij het filmen..

De hond Mies is geweldig, dartelt overal vrolijk doorheen. Honden kun je dan wel africhten maar regisseren? Kijken gewoon recht in de camera haha..

Toevallig ingehaakt op de televisie, was net 5 minuten bezig en ik herkende Krabbé. Oh, is dat die film waar Krabbeé voor aan tafel zat bij DWDD? Over de vader van een grote familie die Alzheimer heeft? Jawel dus. Vond hem gaandeweg steeds overtuigender worden. Steeds serieuzer, steeds mooier. En uiteindelijk ronduit prachtig. Deze film gaat de geschiedenis is in als een mooi tijdsbeeld van deze jaren. Dat ze in 2040 zeggen, “Kijk, toen was de baard nog in”. Erg mooi in beeld gebracht. Mooi genoeg om moeiteloos te kunnen overtuigen in buitenlandse Arthouse-kringen. En het einde was mooi, dat stille moment aan tafel met aan het hoofd daarvan de vader…met Alzheimer. Vanuit toeval naar tranen deze film gezien. Zo moeilijk als de familie diep kan praten, zo moeiteloos kan de kijker die diepte zien. Zeer mooi gemaakt.

Goeie film met goede omwentelingen om het interessant te houden.

Verborgen lagen, die naar boven komen na een onverwachte kering.

Het is wel erg de gegoede burgerij, vooral dat duinhuis op het eind, de mogelijkheden kunnen niet op.

Studies, loopbanen, mooie huizen en bekakt praten. Eén dochter die er niet in past, daaronder lijdt en wier kwaliteiten toch worden erkend op het eind.

Meesterlijke onzin dat opa huizen heeft ontworpen om mensen te verbinden. Kolder, dat doen mensen overal en nergens, ook buiten en in achterstandswijken, kruisen zij vooral elkaars paden.

In onze vieze, lelijke (architectuur!) en leuke stad herkennen wij moeiteloos alle locaties in dit familie-mozaïek: Rotterdam Airport, de Maaskade. disco onder de Willemsbrug, Oude Binnenweg, enz.

Zelden iemand zo slecht zien acteren dat ie stoned was. Zelfs brugklassers die voor het eerst blowen, maar niet kunnen inhaleren zijn overtuigender. Verder aardig filmpje, wel erg veel problemen binnen een enkel gezin. En toch altijd jammer dat de stad compleet anders wordt gepresenteerd dan dat ie in werkelijkheid is.

Het is helemaal niet groots en soms waant ge je in een soapachtig filmpje maar er wordt gezocht naar warmte en liefde en het is waar dat mensen, ondanks tegenslagen, uit hun isolement moeten en beter met dan naast elkaar gaan leven.

Het charmante slot en dergelijke goed bedoelde boodschap helpt de film toch aan een nipte 3,5.

Goeie film over een gezin met volwassen kinderen en waarbij de vader kampt met gezondheidsproblemen. De dynamiek tussen de gezinsleden onderling is uitstekend neergezet (niet in de laatste plaats door het prima acteerwerk). De ziekte van de vader werkt als een katalysator waarbij de opgekropte emoties van eenieder een uitlaapklep krijgen hier.

Na " Romy's Kapsalon" toevallig ook met Beppie Melissen opnieuw een film waarin alzheimer een belangrijke rol speelt. Al draait het in deze" De Liefhebbers" vooral om de moeizame verstandhouding tussen de familie Liefhebber onderling. Iedereen heeft zo wel zijn of haar dingetje. En die botsen met de rest van de familie. Er gebeurt veel en de dialogen zijn druk en snel. Hierdoor blijft de vaart er goed in zitten in deze tragi komedie. Er is aandacht besteedt aan " De Liefhebbers". De acteer prestaties zijn uitstekend ter noemen en sommige beelden zijn prachtig geschoten. Ook een bijzondere rol voor cabaretier Theo Maassen. In TBS had hij al een prima rol. Maar in deze rol als arts herken je hem eigenlijk niet eens.

Alfa mannetje en rauwdouwer Theo Maassen als homo......best uniek..

3.5*/4*

Zo, ik kwam hier echt heel lastig doorheen zeg. Met name omdat de film voor het grootste deel van de speelduur echt helemaal niets nieuws of interessants weet te doen.

Wat hectische gezinstaferelen met kinderen en een uitgeblust echtpaar (echt een heel irritant eerste stuk), een van de personages die homoseksueel is, gesprekken tussen broers en zussen (en blijkbaar hoort daar een sigaret en/of joint bij), wat conflictjes hier en daar en een ouder met iets van een ziekte. Op een of andere manier heb ik dit al zooo vaak gezien allemaal en blijven Nederlandse films maar hetzelfde doen.

Deze film heeft slechts de laatste 20 minuten dan nog wel wat aardig drama, maar heeft voor de rest heel weinig te bieden. Het Alzheimer-thema vond ik nog niet eens zoveel van de film in beslag nemen, voor mijn gevoel heb ik vooral naar allerlei ander randgedoe zitten kijken.

Aan de acteurs ligt het overigens niet per se, Jeroen Krabbé is prima, Hadewych Minis ook en Theo Maassen verraste me qua hoe on-Theo Maassen hij wist te zijn, en de rest doet het eigenlijk ook best oke (afgezien van Guy Clemens met zijn stemmetje, niet harden die vent/rol).

Het script en het plot is alleen totaal uitgewrongen, platgetreden en mist ook een hoop schwung en een beetje humor en frisheid (wat bijvoorbeeld een Alles is Familie wél allemaal had).

2*

Na een erg rommelig begin ontvouwt zich een prachtig drama. Prima acteerprestaties van de hele cast met een perfect spelende Theo Maassen.

Het raakt me persoonlijk hoe vader Jan (Krabbe) uiteindelijk in het reine komt met zijn zoons en dochters. Erg herkenbaar, een vader die onnoemelijk trots is op al zijn kinderen maar dat nooit benoemt.

Ik geef een welverdiende 4 ☆.

Stevig familiedrama met uitstekend acteerwerk. Een tamelijk grote familie en daarom veel verhaallijnen. Iets te veel misschien en daardoor ontbreekt de ruimte om sommige karakters wat verder uit te diepen. Dat laat onverlet dat het een mooie film is: herkenbaar, want zo uit het leven gegrepen. Dan heb je niet allerlei toeters en bellen nodig om de boel op te leuken.

Goed gespeeld, maar niet echt interessant of spannend.... Iedereen heeft zo zijn problemen, en het gras is groener bij de buren....

vond het wat rommelig overkomen allemaal.

vooral in het begin gaat het allemaal erg chaotisch van de ene naar de andere scene.

Als kijker moet je wat puzzelen hoe/wat en wie bij wie hoort.

Slaagt er op één of andere manier in om overtuigend en menselijk te zijn, deze film, ondanks dat ie boordevol clichés zit. Komt denk ik door het prima tempo, het solide acteerwerk (afgezien van Clemens en Maassen, die ik niet bijzonder vond) en dat het geheel mooi 'warm' gefilmd is.

Rommelige en weinig pakkende film.

Dat geldt voor zowel het verhaal als de muziek. De meeste acteurs zijn prima tot erg goed bezig en dat is ook het enige sterke punt van de film.

Voor degenen die een goede Nederlandse film over dementie willen zien, raad ik Kapsalon Romy (Film, 2019) aan. Die is zoveel beter..! Toevallig ook met een sterke rol van Beppie Melissen. 4.5/10*