L'Agnese Va a Morire (1976)
Alternatieve titel: And Agnes Chose to Die
mijn stem
geen stemmen
Italië
Drama / Oorlog
135 minuten
geregisseerd door Giuliano Montaldo
met Ingrid Thulin, Stefano Satta Flores en Michele Placido
Na de deportatie van haar gehandicapte man naar een concentratiekamp besluit Agnes zich te verzetten tegen het Duitse regime. Wanneer ze een nazi vermoordt, wordt ze gedwongen onder te duiken. Agnes besluit zich aan te sluiten bij een groep Partizanen. In de loop der tijd wordt ze een soort moeder voor de groep. Ze zorgt voor ze, kookt voor ze en doet ander huishoudelijk werk. Terwijl ze die rol op zich neemt moet Agnes ook nog oppassen niet ontdekt te worden door de Duitsers.
Links
IMDb (7,0 / 69)
0
geplaatst: 20 juni 2012, 08:55 uur
Nog geen stemmen voor een wo2 film van Montaldo met Thulin, Placido, William Berger, Johnny Dorelli, Davoli, Giorgi en Mutti ?
Verfilming van een semi-autobiografisch romannetje van net na de oorlog, waarvan de titel ietwat spoilerig is. De gebeurtenissen bevatten niets nieuws, net als het laatste segment van Paisà van RR speelt het in de winter van 44/45 in de Po-delta, die Rossellini klassieker wordt ook driftig geciteerd. Wel opmerkelijk natuurlijk is dat de protagonist hier een oud wijf is, en haar Opstand wordt ingeluid door de moord op...haar kat door een dronken Teutoon.
Net als de schrijfster van het boek was Montaldo een communist, en dat is te merken in deze film waar de Engelsen er flink van langs krijgen, evenals de bourgeois in de figuur van Johnny Dorelli, die thuis in alle luxe doorleeft alsof er nix is gebeurd en het de heldin kwalijk neemt dat ze niet ook gewoon braaf thuis blijft.
Thulin is dus de heldin, de verder uit weerbare mannen bestaande verzetsgroep waar ze zich bij aansluit vormen meer een collectief en ze blijven als individu op de achtergrond, waarbij dient te worden opgemerkt dat William Berger hier itt wat u denkt geen mof speelt.
Giorgi speelt een moffenhoertje, en Muti heeft niet meer dan een cameo.
Muziek van Morricone.
Verfilming van een semi-autobiografisch romannetje van net na de oorlog, waarvan de titel ietwat spoilerig is. De gebeurtenissen bevatten niets nieuws, net als het laatste segment van Paisà van RR speelt het in de winter van 44/45 in de Po-delta, die Rossellini klassieker wordt ook driftig geciteerd. Wel opmerkelijk natuurlijk is dat de protagonist hier een oud wijf is, en haar Opstand wordt ingeluid door de moord op...haar kat door een dronken Teutoon.
Net als de schrijfster van het boek was Montaldo een communist, en dat is te merken in deze film waar de Engelsen er flink van langs krijgen, evenals de bourgeois in de figuur van Johnny Dorelli, die thuis in alle luxe doorleeft alsof er nix is gebeurd en het de heldin kwalijk neemt dat ze niet ook gewoon braaf thuis blijft.
Thulin is dus de heldin, de verder uit weerbare mannen bestaande verzetsgroep waar ze zich bij aansluit vormen meer een collectief en ze blijven als individu op de achtergrond, waarbij dient te worden opgemerkt dat William Berger hier itt wat u denkt geen mof speelt.
Giorgi speelt een moffenhoertje, en Muti heeft niet meer dan een cameo.
Muziek van Morricone.
* denotes required fields.
* denotes required fields.