Disposta a Tutto (1977)

Goede toevoeging . Al is de film misschien of wel zeker niet zo denderend, maar wel zo absurd dat je toch geboeid blijft kijken- niet in het minst natuurlijk vanwege Giorgi die hier aardig wat naakt en sex mag leveren.
Fehmiu -die hier eng veel op Gazzara lijkt- speelt een soort Polselli - achtig personage dat wordt geteisterd door melancholie en misogynie, wat hij ook mag uiten in volstrekt onnatuurlijke monologen en dialogen waarin hij tekeer gaat tegen de wijfjes, het huwelijk, de liefde en procreatie. Redenen heeft hij daartoe wel: meer bepaald zijn feeks van een wijf, feministe en voorzitster van de plaatselijke dolle mina's, nota bene, die openlijk toegeeft dat ze het met een ander doet en hem met dit gegeven sart. Ook al weer zo'n Polselli achtig type, dus.
Giorgi is zijn volmaakte tegenpool en de droom van iedere loverboy: zoals de titel al aangeeft tot alles bereid voor haar grote liefde die ong. 20 jaar ouder is, inclusief tippelen en desnoods zelfmoord !
De intrige wordt langzaamaan steeds absurder om tenslotte tamelijk bezopen proporties aan te nemen, met een plotwending die iedereen behalve de held al van mijlenver ziet aankomen.
De sexscènes zijn gefilmd in een kitscherig soft-focus stijltje, incl. Richard Kleidermann gepingel op de pianeu.
Speelt in omg. Venetië en later in de stad zelf, waarbij de held opmerkt dat het licht in de Po-delta hem doet denken aan het mooie Holland.
Deze klassieker is onlangs uitgebracht op DVD, helaas zonder anderstalige onderschriften.

onlangs Il Grido (1957) gezien, en de mooie mistige landschappen daar deden me ook wel een beetje aan Holland denken... nu is mijn kennis van de Italiaanse topgrafie niet al te groot, maar daar werd ook de Po genoemd... kan dus geen toeval zijn!

Toch wel, omdat de film behalve in Venetië werd opgenomen in de buurt van Rome .
Overigens werd il grido- heb ik net even gecheckt- grotendeels opgenomen in Antonioni's geboortestad Ferra en omgeving, wat volgens koekel op slechts een dikke 100 km van Venetië ligt.

Oké, pippo il buffone sabelt deze film weer vakbekwam neer (chapeau!), maar heeft toch geboeid zitten kijken. Dat zullen we dan maar de Italiaanse paradox noemen. Ik heb ook wel geboeid zitten kijken. Natuurlijk naar Giorgi met haar Botticelli-gezichtje en haar kleine borstjes, want daarvoor kijk je naar zo'n film. Maar wat ik dacht dat een Italiaans niemendalletje zou zijn, is toch wel iets meer. Een heus existentialistisch drama, zowaar. Daar waren ze in de jaren zeventig dol op.

Waar ze toen ook dol op waren was oeverloos geleuter over de liefde, over haat, over onvoorwaardelijke overgave, over de vraag of liefde wel of niet bestaat en of het niet louter bezitsdrang is, enz. enz. enz. Deze Marco, een cynische macho en zwartkijker leutert maar door met zijn wijsheden, waar Giorgi 'slechts' haar liefde en gezond verstand tegenover kan stellen. Zelden een Italiaanse film gezien waar de man zo te kakken wordt gezet. Heerlijk!

Maar ik kreeg uiteindelijk wel flink genoeg van dat gezeur. En verder gebeurt er niet zoveel in deze film, die geheel in jaren zeventig stijl traag voortkabbelt om uiteindelijk in Venetië te eindigen. Waar Giorgi eindelijk volwassen blijkt geworden en de luchtballonnen van Marco genadeloos doorprikt. Bekim Fehmiu zet zijn personage overigens wel met volle overtuiging neer. Jammer dat hij een paar jaar geleden zo tragisch aan z'n eind is gekomen.

Mooie beelden van Venetïë trouwens, uit een tijd dat de stad nog een Italiaanse stad was in plaats van een overlopen openlucht museum. Ik was er ook in 1977. Moest 25 gulden voor een pizza betalen (10.000 lire), maar had wel een hotel in het centrum. Helaas Giorgi niet tegen het lijf gelopen. Dat deed die Fehmiu beter...