Malaventura (2011)

Minimalistische film over een stervende man. Mooie statische shots waarin we de man volgen die zijn dag gewoon begint als altijd, maar langzaam blijkt het een andere dag dan anders te zijn. Mooie kaders, fraai sounddesign. Dreigt tegen het einde te ontsporen in symboliek de brandscene, maar houdt dat binnen de perken.

3.5*

Daar sluit ik me wel bij aan. Fatalistische schets van een man die zijn laatste dag doormaakt. Aardige soundtrack, visueel ook niet verkeerd, maar al bij al mist het een beetje de eigenaardigheid en de échte audiovisuele panache om zich met een Halley te kunnen meten. Maar zeker boeiend genoeg voor 3*.

Prachtige gefotografeerd, minimalistisch portret dat doordrenkt is van melancholie en mysterie.

Wat opvalt zijn de mooie lage standpunten (a la Ozu) waarin de oude man, gevangen in extreme long shots, zo nietig afsteekt tegen zijn omgeving: de straten en gebouwen van Mexico stad.

De film schakelt tussen 'fotografische' (of beter: filmische) scenes van verblindend helder daglicht op straat en gedempt, gedesatureerd licht in de donkere interieurshots, m.n. in huis, de bioscoop en bar. Dat laatste soort scenes, vergezeld met de dreigend aanzwellende soundtrack hebben iets van een twilight zone; de man lijkt nog maar half van dit ondermaanse te zijn en al half tot een andere dimensie te behoren; hij pendelt tussen dood en leven, werkelijkheid en droom.

Verder heeft de film een magisch-realistische spanning in zich. Zoals SB hierboven al schreef: wat gewoon lijkt, blijkt anders te zijn. We weten niet zoveel van de hoofdpersoon, maar door hem een dag te volgen, krijgen we als kijker een idee dat dit is hoe zijn leven al sinds lang verloopt. En daaruit ontspringt de melancholie en tristesse: het besef dat zich bij de man ontvouwt - en gaandeweg steeds meer bij de kijker - dat dit alles vergankelijk is. Het idee van het einde zet alle ervaring in een nieuw, onontkoombaar en onaanvaardbaar licht. De man lijkt vervreemd van zichzelf en zijn leven en een laag van magie legt zich over de realiteit; het volle verstand van de eigen eindigheid verwart de man zichtbaar. Hij lijkt visioenen te hebben, het leven dat als in een film aan hem voorbijtrekt, of wellicht een door de droom vervormde, dierbare herinnering?

De man lijkt niet alleen melancholisch, hij lijkt volstrekt niet te kunnen omgaan met zijn situatie, hij lijkt niet slechts treurig en verslagen, maar ook verbolgen, met enige projectie is er zelf een gevoel van walging te bekennen. Hij lijkt fysiek niet meer in staat het leven te verdragen: de jeugd, de fysieke begeerte, de intieme genegenheid. De film toont zo een existentiële reactie op een moment van epifanie: is dit het dan, heb ik werkelijk op deze manier mijn leven geleefd, wat was het waard, wat laat ik achter?

In een interview zegt Lipkes zelf: 'In this film there are a lot of ghosts.'

Dat is het denk ik precies, het vervreemdende, magisch-realistisch waar ik over sprak. Er dwalen spoken rond in de film. Spoken uit het verleden welteverstaan: vervallen gebouwen zoals de kerk en de seksbioscoop (mijn gedachten gingen even uit naar eenzelfde spookachtige sfeer in Tsais vervallen bisocoop in Bu San); oude mensen die buiten de maatschappij lijken te leven en samenkomen in een vervallen, clandestiene bar; de herinnering aan een leven. Het zijn spookverschijningen die de oude man lijken te achtervolgen.