Silver Bullets (2011)

Aardig plot + Ti West met een rol, leuk

Is dit het remake van die uit 1985 of is dit iets heel anders ?

dit lijkt me eigenlijk compleet wat anders, volgends mij lijkt het er zelfs nog niet op.

Tenminste als je het plot goed leest.

Overdrachtelijke horror over een relatie tussen twee creatievelingen in zwaar weer. Heel veel, op zich prachtige, klassiek (en haunting) klinkende tonen - ik schat in op een cello en een contrabas o.i.d.^ - die echter teveel en te makkelijk ingezet werden. Veel scènes bestaande uit één shot, waarbinnen het dan moest gebeuren - helaas, ik kon er vaak niet veel mee. De opening was nog zeker mooi en naturel gespeeld, maar dat leek toch het meest te danken aan de acteurs. Verder was het erg wisselvallig, Kate Lyn Sheil vond ik de meest positieve uitzondering qua acteerwerk en uitstraling. Ook de dialogen waren niet bijzonder, hoewel Swanberg best een degelijk verhaal probeert op te bouwen. Tegen het eind nog wel een zeer bevallige scène, waarbij opeens een soort junglediscomuziek ingezet wordt, Swanberg op een bankje zit te lezen en Sheil halfnaakt met een monstermasker uit haar bolletje gaat. Daar(na) wordt ook pas echt duidelijk dat dit idd een (soort van) horrorfilm is, want voor de pure horrorfans zal het lang wachten zijn en zelfs dan nog tegenvallen vrees ik. De afsluiter is nog wel weer heel leuk. En erg charmant waren nog de scènes die zich afspeelden 'onder' een grijzige waas.

Zéér wisselvallig, alles bij elkaar, en aan echte voldoende kom ik dan ook niet; 2,5*. Maar misschien wel eentje om nog eens een keer te zien...
^ Contrabas, viool en piano, zo blijkt: The orange mighty trio.

Grotendeels eens met Meneer Bungel, maar kon er wat meer mee. De muziek van The Orange Mighty Trio vond ik een gouden zet. Het is misschien wat makkelijk, en verbloemt wellicht dat de film niet zoveel voorstelt, maar toch. Iets wordt al snel een horror genoemd, en dit is ook zeker geen horrorfilm. Naast dat het weer gaat over relaties en toekomstverwachtingen e.d., gaat het hier vooral over het medium film. Silver Bullets komt ook letterlijk terug in de film, bij een interview met een journalist (dit is regisseur Antonio Campos). De acteurs spelen bijna zichzelf, zoals Ti West die hier ook een horrorregisseur speelt die het niet om de gore doet. Swanberg himself heeft een wat vervelende rol als licht depressieve filmregisseur. Hij speelt meestal in zijn eigen films, maar dit was pas mijn eerste van hem, dus geen idee of hij ook weleens sympathieke rollen vertolkt. Kate Lyn Sheil is wederom erg fijn, met name door haar mooie ogen, waarschijnlijk. Amy Seimetz heeft eigenlijk niet zoveel te doen. Het stuk in spoilers bij MB is zeker het hoogtepunt (die vinylplaat wil ik ook!), had alleen wel wat explicieter gemogen van mij. Daarna terug naar 'de realiteit' in een epiloog, en vervolgens een merkwaardige sluiting, waar de klassieke muziek van TOMT terugkeert. Inderdaad wisselvallig, maar best wel een beetje bijzonder en geen onvoldoende waard voor mij. Twijfel nog tussen 3* en 3.5*.

Klopt, nog net meer dan semi biografisch. Joe's statement over deze film:

Na mijn Swanberg spree kan ik zeggen van wel. Al is ie volgens eigen zeggen en van zijn vriend Adam Wingard ook ideaal voor slechte rollen aangezien zijn wat norse voorkomen. Zie ook zijn rol in Wingard's a Horrible Way to Die, die je ook gezien hebt zie ik. Deed ie ook behoorlijk overtuigend .

Erg goede film. De gebruikelijke Swanberg thema's zijn hier niet zo aanwezig. Dit is dan ook een zeer persoonlijke film van Swanberg. Depressief en op het randje van het geen films willen meer maken, ook hetgeen waar zijn personage mee worstelt. Geeft zich hiermee ook wel enorm bloot, erg mooi.

Ik vind het in ieder geval een hele mooie film, mede door het zeer persoonlijke karakter. De film kent zijn ups en downs, sleept af en toe wat maar blijft toch wel interessant. Het muziekgebruik camoufleert zeer effectief de beperkte middelen waar de film mee gemaakt is, Ti West als zichzelf, Sheil heel erg goed en de vinylplaatscene is sterk. Ook West die zijn welbekende visie in character bloot legt doet ook zeker geen kwaad. Dan weer terug naar een epiloog waar Swanberg's personage ook uit zijn depressie is gekomen. Net als bij Swanberg zelf. We weten wat daar uit voortgevloeid is, maar liefst zes films gemaakt in één jaar. Mooi persoonlijk portret, in een wat fictief jasje but don't be fooled.

Ah oké, dat wist ik niet. In A Horrible Way to Die vond ik hem wel goed spelen wat ik me herinner ja, ook wel iets sympathieker dan hier trouwens. Al is dat op het einde daar wellicht wat dubieus

Het was dat ik de plot had gelezen, maar ik snapte soms geen ene fuck van de hele film (al kan dat ook aan de hoeveelheid whiskey hebben gelegen). Maar soms scheelt dat niets en spreken de beelden voor zich, met stuk voor stuk mooie scènes - nu eens fris en nonchalant, dan weer wat zwaarder met een sterke zeer aanwezige score en mooi belichte kamers (altijd staat er wel ergens een lamp in beeld te branden). Wat dat betreft keek het wel heel lekker weg en de korte speelduur maakt dat nog net draaglijk. 3,5*.

Deze film heeft mij aangenaam verrast. Niet om het plot - dat vond ik niet zo interessant - maar vooral om de zeer mooie fotografie, de hoofdrolspelers, in het bijzonder Claire én zeker niet te vergeten de uitstekende score van ¨The Orange Mighty Trio¨, die zeer goed paste in deze film.

Mooiste scène; Claire die voor de spiegel met een revolver zat te spelen, die constant op haar beeld in de spiegel richtend.

Meer valt er over deze film eigenlijk niet te zeggen. Ik vond hem in ieder geval aanmerkelijk beter dan ¨Drinking Buddies¨, de eerste film die ik van deze tot voor kort voor mij totaal onbekende regisseur gezien heb.

4,0*