De Laatste Reis van Meneer van Leeuwen (2010)

Lelijke titel ...

Beetje zoals Leven na Mevrouw de Nijs, Het (2001)

Voorheen: Het Tuinfeest.

Klein meesterwerkje dit. De film spitst zich erg goed toe op de emoties die een dusdanige ziekte met zich meebrengen. Er is enorm veel ruimte voor rust en hierbinnen krijgt ieder stapje en ieder zinnetje tijd om haar lading goed uit te dragen. Vooral het hoge realisme en directe karakter van de film werken erg goed. Moet bekennen dat er her en der grepen worden gedaan om het allemaal wat meer lading mee te geven die niet nodig zijn en soms ook niet werken maar dat neemt niet weg dat De Laatste Reis van Meneer van Leeuwen een enorm goed stukje drama is. Geslaagde film.

Kort klein drama, aardig in elkaar getimmerd met flashbacks die het een en ander duidelijk moesten maken. De oude man wordt ziek en er wordt van alle kanten aan hem getrokken omdat men denkt dat het beter is voor hem.

Ai, verrassend goed tot het einde nadert. Vanaf dan gaat het wel opeens opvallend goed met meneer van Leeuwen. En van de allerlaatste scene moest ik ook wel een beetje braken. Maar bij vlagen toch een hele goede film. De pijn van het vergeten en vergeten worden is fantastisch neer gezet. En Frits Lambrechts verdient ook zeker een pluim!

Hij staat nog op uitzendinggemist.nl, en ik zou zeker even gaan kijken [72 minuutjes is niet veel]

Goede behoorlijk emotionele film met erg goed acteerwerk van met name Frits Lambrechts

Prima recensie

Hanro Smitsman maakte de afgelopen jaren indruk met zijn historische telefilms Skin (2008) en De Punt (2009). In De laatste Reis van Meneer van Leeuwen concentreert de regisseur zich op de verstoorde familierelatie tussen twee broers en hun aan Alzheimer lijdende vader.

Intiem

Met Frits Lambrechts in de hoofdrol verzekert Smitsman zich van een stevig fundament. De acteur, die in de telefilm Sloophamer (2003) al indruk maakte als verwarde man op leeftijd, is zowel verbaal als non-verbaal ongekend charismatisch en weet de sluier van weemoed, verdriet en melancholie die zijn personage omgeeft treffend weer te geven. In samenspel met Mike Reus en Ronald Top (zijn twee zoons) levert dit een aantal intieme spelscènes op, zoals die inmiddels kenmerkend zijn voor Smitsmans fijnzinnige gevoel voor dramatiek en subtiliteit.

Dun

Toch maakt De laatste Reis van Meneer van Leeuwen minder indruk dan haar voorgangers. De film kent, ondanks de voortdurend op scherp staande onderlinge relaties tussen de drie hoofdpersonages, een nogal dunne spanningsboog en weinig verheffende verhaallijn.

Centraal in het door Paul Ruven en Smitsman geschreven scenario staat een dramatische gebeurtenis tijdens een tuinfeest in de jeugd van beide broers. Getekend voor het leven hebben vader en zijn twee zoons nadien de draad weer opgepakt, maar nu vader het niet langer alleen uithoudt op zijn boerderij en naar een verpleegtehuis moet, doen de nimmer uitgesproken emoties de gemoederen hoog opblazen.

Lieflijk

In potentie een aardig gegeven voor een avondvullende speelfilm, ware het niet het verhaal zich nogal voortkabbelt zonder ook maar naar een climax toe te werken. De film schippert tussen een intiem, dramatisch familieportret en een aandoenlijk portret van de vader, die zich niet thuis voelt in zijn nieuwe omgeving en balanceert op de dunne rand tussen werkelijkheid en fantasie, heldere en minder heldere momenten.

Samengevoegd levert het een onderhoudende film op die zo zijn momenten kent, maar vaak bekruipt je als kijker het gevoel dat een iets duidelijkere focus meer spektakel had opgeleverd. Het blijft nu allemaal wat tam en braaf, een gevoel dat versterkt wordt door de prachtige, zo nu en dan bijna feeërieke fotografie van Joost Rietdijk en gevoelige soundtrack van Matijs Wessels.

Film is okay, het acteerwerk vond ik sterk.

Het verhaal had toch een aantal minder uitgewerkte elementen. Het waarom van de moeilijke relatie tussen de broers wordt langzaam en onduidelijk ontrafeld, zonder dat het de kijker de daarbij noodzakelijke emotie geeft.

Overbodig: het accent van de door Rosa Reuten gespeelde verpleegster.

Officiele poster; http://joostrietdijk.com/afbeeldingen/LRVMVL_filmposter.jpg

Bij deze geplaatst. Thanks!

Voor mij was dat nu precies goed uitgewerkt. Het hoeft er niet dikker bovenop te liggen. Het meest dramatische flashback-shot was ook erg mooi gedaan: de camera die op de grond valt, waardoor de actie buiten beeld is, maar dan weer in beeld komt doordat iemand tegen de camera aanloopt.

Weer een goede film van Smitsman, als hij zoveel blijft maken, komt er hopelijk een keer een meesterwerk.

Om de een of andere onduidelijke reden had ik me ingesteld op een grappige film, maar daar is hier absoluut geen sprake van. Het is eigenlijk een heel droevig verhaal. Maar wel mooi en ook erg overtuigend gespeeld.