Funny Ha Ha (2002)

Volgens een door critici samengesteld (en redelijk compleet) lijstje wat ik ooit eens ergens van een site heb afgeplukt waarschijnlijk een van de eerste mumblecore films en toevallig ook van de man die later verantwoordelijk zou zijn voor de twee meest kenmerkende titels uit dat genre. Mutual Appreciation staat nog altijd hoog op de lijst (het is geen onbekend feit dat dit soort werkjes niet makkelijk op te snorren zijn) maar Beeswax stond me, ondanks een bijna unaniem boven gemiddeld cijfer van mede moviemeters, toch wat tegen destijds. Hier daarintegen heb ik veel meer mee: jonge mensen als mijzelf die de weg kwijt zijn. Het blijft in feite maar een eenvoudige, zelfs oppervlakkige, formule die telkens exact hetzelfde lijkt maar toch werkt het steeds weer opnieuw en bij deze, als eersteling, misschien nog wel dat beetje meer. Het is behoorlijk lastig uit te leggen wat ik nu precies voel/ervaar, ik weet alleen dat ik zo ongeveer drie kwart van de speelduur met een vuurvaste glimlach heb zitten kijken: niet in de eerste plaats door de extreem fascinerende Dollenmeyer (Marnie) op wie ik, tijdens het kijken, misschien nog wel meer verliefd was dan op Erin Fisher in Quiet City. Niet te geloven: waar halen ze die actrices vandaan zeg? Wat een heldin! Charme is dus vooral het woord denk ik, en herkenbaarheid niet te vergeten! Het constante gestuntel, de doelloze conversaties met mensen die je je vrienden noemt maar in feite geen idee hebben wie jij als persoon nou werkelijk bent. Verlangen naar iets waarvan je zelf niet eens weet wat het is en dus maar besluit dat je wilt leren schaken. Hopeloos indruk willen maken op een meisje/jongen waar je vervolgens volkomen in faalt door je eigen lomp(onzeker/wanhopig)heid. Vluchtige ontmoetingen met volslagen idioten en natuurlijk: VERVELING! Ik heb al vanaf kinds af aan een droom en dat is om ooit eens zelf een film te maken, maar mijn motivatie is zowaar nog lager dan van een gemiddeld personage uit deze film. Ik kan de keren niet meer tellen dat mijn hoofd barstensvol, achteraf gezien ''redelijk goede'' ideeen zat waar ik vervolgens niets mee heb gedaan. Mocht er nu echter ooit een wonder gebeuren en ik vind die motivatie wel, dan ben ik er vrijwel zeker van dat het een mumblecore wordt. Prachtig, no nonsence, genre dat alle aandacht verdiend die het kan krijgen! (3,5*)

Je kan het nog steeds niet he, met alinea's schrijven?

Leuk stuk verder. Ben ooit eens aan deze begonnen, maar juist deze film viel me wat tegen. Zal nog wel eens een poging wagen.

(H)eerlijk.

De oudste mumblecore movie die ik ken. Was het de eerste?

Misschien had ik hem frisser gevonden als ik inmiddels al niet een hele reeks van dit soort filmpjes gezien had. Op een bepaalde manier lijkt het onmogelijk om zoiets te maken en het over iets anders te laten gaan dan dwalende twintigers. Persoonlijk verkies ik de net iets meer gestileerde, entertainende en gestructureerde, maar even herkenbare films als Frances Ha, Oh Boy, In Search of a Midnight Kiss of Tiny Furniture.

Funny Ha Ha lijdt er toch wel wat onder dat het oogt en vooral klinkt als een totale non-film. Leuk hoor, zoiets schieten uit de losse pols met wat vrienden, maar er is een reden dat de meeste films op zijn minst geluidsbewerking doen, want hier wordt dialoog geregeld overstemt door straatgeluiden of in het geval van restaurants door rinkelend bestek. Dat soort dingen storen me enorm, vooral in een film die toch niet veel meer te bieden heeft dan dialoog, want na drie films van hem gezien te hebben is het me meer dan duidelijk dat Bujalski totaal niet bekend is met het idee dat je camerawerk kunt gebruiken om je verhaal te verdiepen, of om sfeer te creëren, of wat dan ook.

Funny Ha Ha haalt vooral kracht uit de herkenbaarheid, de enige reden waarom ik dit soort films eigenlijk tolereer en ook hun enige verkooppunt. Dit zijn mensen waarvan ik het gevoel heb dat ik ze ken en hun gesprekken lijken op die ik gehad heb, al ben ik blij dat ik nooit in een "vriendschap" als die tussen Marnie en Mitchell heb gezeten. Fijn is ook wel dat in tegenstelling tot in het latere Mutual Appreciation hier toch voornamelijk acteurs rondlopen die ook echt kunnen acteren. Kate Dollenmayer speelt fijn naturel. Jammer dat ze verder buiten Mutual Appreciation om (volgens mij geen grote rol) nooit meer geacteerd heeft. Het probleem van Mutual Appreciation, dat je soms naar acteurs zat te kijken die gewoon hun lach niet konden inhouden van de pret dat ze gefilmd worden, heerst hier niet.

Ook gaat deze film ook nog echt ergens naar toe, zelfs al zitten er nog scènes in zoals die waarin Marnie met haar bazin gaat drinken. Ze praten daar wat over een knappe barman. De bazin en de barman zitten niet meer in de rest van de film, het heeft geen invloed om Marnie's leven verder en de dialoog is niet bijzonder boeiend. Zo'n scène bestaat omdat hij bestaat (een vriendendienst voor de vrouw die de bazin speelt?). Dat soort dingen maken het soms wat lastig om door zo'n mumblecore project heen te komen.

Ik weet ook niet hoeveel ik er nog van zal zien. Heb mijn verzadiging van dolende twintigers eventjes wel gehad denk ik, zelfs al zitten er een paar echt goede films tussen.

3*