On the Avenue (1937)

Een heel behoorlijke musical deze film, die anders dan de meeste musicals uit die tijd, gelijk van start gaat met dans en muziek. Daarna wordt het wel wat minder en dan weer beter, nogal onevenwichtig, soms grappig, dan weer wat te grappig en dan bedoel ik vooral de Ritz Brothers, die op zich wel kunstig spelen, maar ook weer wat al te lollig, op gegeven moment wordt dat wel wat vermoeiend.

De satire werkt de hele film wel redelijk en de film is vlot van opzet wat zeker een pluspunt is, want vaak zijn films uit die tijd erg traag.

Ben niet zo weg van Alice Faye, maar ze is best knap en al zingend is ze hier goed op haar plaats. Madeleine Carroll vond ik dan toch heel wat minder. Dick Powell is hier bijzonder goed bezig mag ik wel zeggen, met de verschillende rollen die hij vertolkt. Vrolijke muziek en bekende nummers van Irving Berlin. Veel muziek ook, wat ook komt omdat het een musical in een musical is, en daarin zit eigenlijk de kracht. Ook zijn er wel een aantal grappige dingen in de film te zien. Nooit eerder gezien deze film, lijkt me wat vergeten. Maar ik vond het allemaal goed te doen. 4.0/3.0

De basisplot van deze musical is ok maar de uitwerking van de personages en de uitvoering in het algemeen is toch niet je dat. Het gaat dan wel om een productie met oog voor detail maar het moet toch vooral ook gaan om acteerprestaties. En laat ik leading man Dick Powell nu niet zo overtuigend vinden in deze film noch qua acting noch qua zangperformance. De liedjes - gecomponeerd door Irving Berlin - zijn wel van hoog niveau maar dat betekent ook een tweesnijdend zwaard. Voor mij helpt het niet dat enkele liedjes zouden uitgroeien tot klassiekers, nadien talloze malen gebracht door jazzartiesten met of zonder naam, en talloze malen beter dan wat Dick Powell hier presteert. He ain’t got that swing. Hij is een klassiek geschoolde zanger lijkt het, niet slecht dus, maar veel te stijfjes om te kunnen concurreren met het betere talent van de jazz era.
De acteerprestaties komen vlak over. Het kon me geen bal schelen of Dick Powell en Madeleine Carroll al dan niet zouden samenkomen. Eigenlijk was ik een grotere supporter van sidekick Alice Faye die ook nog eens de betere was in zang. Ook de Ritz Brothers waren prima te pruimen.

Al met al interessant om de geboorte van enkele latere jazzclassics te aanhoren maar meer dan een historische voetnoot levert dat niet op.