Gipusu (2001)

Maakt deel uit van een Dogma serie, Love Cinema geheten. Alle 6 de titels staan hieronder. Tokyo Garbage Girl vond ik niet sterk, maar van deze en Bijita Q verwacht ik nog vrij veel. Ze liggen in ieder geval klaar op de stapel...

01. Tokyo gomi onna (Tokyo Garbage Girl)

02. Eri ni kubittake (Amen, Somen and Rugger Men!)

03. Tojiru hi (A Closing Day óf Enclosed Pain)

04. Harikomi (Stake Out)

05. Gipusu (Gips)

06. Bijita Q (Visitor Q)

Lekker ongrijpbaar verhaaltje en boeiende meiden, maar het blijft een no-budget filmpje en is geen partij voor de Miike. Ik vond het ook wat aan de lange kant. Lastig in sterren te vertalen Gipusu heeft me wel vermaakt.

Bizarre reeks, dat sowieso.

Love cinema op een soort destructieve manier. De 'normale' romantiek en affectie die je zou verwachten in een dergelijk genaamde reeks kan je wel vergeten. Machtspelletjes, vreemde relaties en gekke gebeurtenissen zijn (ook) dit deel rijk. Drie nu gezien en geen van alle halen ze de voldoende, niet mijn type cinema. Vraag me telkens af waarom ik dit kijk, maar dan komt er weer een aardige scene om de hoek zetten. Blijf je in ieder geval hangen, ondanks het vele klok kijken.

Beelden zijn erg basis, slecht afgewerkt met lege decors en settings. De twee actrices moeten het doen, maar zijn hier bij lange na niet genoeg getalenteerd voor. Muziek die soms op komt zetten is wel aardig, maar niet meer dan dat. Geen aanrader, kleine 2*

Vermakelijk.

Inderdaad wel erg lelijk en kaal, die 4:3 hielp ook niet echt. Voor het visuele hoef je dit in ieder geval niet te zien.

Gelukkig is het verhaaltje, hoe simpel ook, toch best mysterieus en interessant. Blijft de hele film gissen waar het nu eingelijk naartoe gaat, het is dan ook weer een staaltje Japanse (droge) weirdness vol overtuiging uitgevoerd.

Acteerwerk viel best mee, die muziek is me verder niet zo opgevallen. Mits wat betere regie (en meer budget) had dit een erg goeie film kunnen zijn, nu blijft het toch wat hangen in een aardig concept dat naar behoren is uitgewerkt, maar verder weinig aanspreekt.

Rare vent die Shiota, niet echt een voorspelbaar regisseur.

3.0*

Toch nog even een aanvulling: van Dogme kan je hier niet echt spreken, aangezien hier toch duidelijk bijgevoegde muziek aanwezig is. Daarmee mezelf ook even verbeteren, want de muziek was net wél opmerkelijk, beetje gekke deuntjes die de film een wat luchtiger karakter geven.