Neither the Sea Nor the Sand (1972)

Met zo'n plot moet toch haast wel een sfeervol werkje te maken zijn.

Dat is ook zeker het geval. Die sfeer van een verlaten en wat naargeestig Jersey in de winter, met die opspattende golven rond de rotsen, die vuurtoren in de verte, je voelt als het ware de kou in je kleren omhoog kruipen. Lekker griezelen. Hoewel, horror en fantasy? Het is ook een heel poëtische film over een man en een vrouw, waar ik geboeid naar heb zitten kijken.

Wie de synopsis leest denkt, dit kan nooit wat wezen. Ik keek de film dan ook vanwege Susan Hampshire, de 'Fleur' uit de Forsythe Saga, zoals de ouderen onder ons zich misschien nog herinneren, op wie we allemaal verliefd waren. Een stuk hoor, met het meest sexy wipneusje dat je ooit hebt gezien. Jeugdsentiment dus. In deze film is ze een volwassen vrouw, wier leven op z'n kop komt te staan als ze valt voor de zwijgzame Hugh, die dood neervalt op het strand, maar die zich vervolgens vanuit het hiernamaals weer meldt bij zijn geliefde, die zijn dood ook niet kan accepteren.

Ongeloofwaardig verhaal? Zeker. Maar cast en regisseur zorgen er met een uitstekend scenario voor dat je er gemakkelijk in meegaat. Misschien moet je het verhaal ook niet te letterlijk nemen en het zien als een metafoor voor liefde en trouw tot in de dood, want ook daar laat de film ruimte voor. Intussen is het genieten van die griezel van een broer van Hugh, het natuurgeweld en de prachtige vergezichten. En van Susan natuurlijk, met dat mooie neusje...