Omaret Yakobean (2006)

Mijn eerste Egyptische film. Versie gezien die 172 minuten duurde: de film wordt gedurende de lange zit, mooier, boeiender en interessanter. Een islamitische samenleving wordt onverbloemd getoond en de hypocrisie, het klasse systeem en de corruptie onderuit gehaald. Geweldige regie en acteurs.
Voor mij was het een behoorlijke cultuurschok.

Verrassend boeiende mozaïek met een handvol verhaallijnen, die met elkaar gemeen hebben dat zij gaan over personen die wonen, werken en/of liefhebben in een statig koloniaal gebouw in het centrum van Cairo. Zonder enige opsmuk worden zaken als corruptie, aanranding, fundamentalisme en , afpersing enz. over het voetlicht gebracht. Zoals Gauke hierboven al schrijft sterk geregisseerd en geacteerd, waarbij vooral Adel Imam en Hind Sabry opvallen.

Geheel tegen mijn verwachting in eigenlijk zijn ze in Egypte blijkbaar niet bang om controversiële onderwerpen aan de pakken. Mijn kennismaking met de Egyptische films betrof een drietal verhalen over seksuele intimidatie van vrouwen, getiteld 678 (Mohamed Diab, 2010). Ook een aanrader.

Ik was destijds niet enorm onder de indruk van de roman, maar deze verfilming pakt het bronmateriaal een stuk beter aan. Vooral door de charismatische karakteracteur Adel Imam in één van de hoofdrollen krijgt het een zwoele sfeer van vergane glorie en nostalgisch terugkijken naar het verleden. Ook noemenswaardig is hoe Khaled El Sawy een niet stereotype homoseksueel neerzet binnen een maatschappij waarin dat nog een enorm taboe is.

Ondanks zijn lange speelduur is het toch een fijne film vol intriges, zwarte humor, controversiële onderwerpen en met een inktzwarte kijk op de Egyptische maatschappij (of misschien wel op de mensheid in het algemeen). Punt van kritiek is dat de ingewikkelde mozaïekstructuur ook tot gevolg heeft dat niet alle verhaallijnen even bevredigend uitgewerkt kunnen worden. Less is more. Toch is dit een hele behoorlijke film om eens je eigen vooroordelen over een islamitische samenleving tegen het licht te houden en daarmee te zien dat ook daar kunst vandaan komt die dingen ter discussie stelt.

Oef, wat was ik blij dat de film niet de 172 minuten duurde wat de DVD beweerde want dit is bocht van het ergste soort. Het deed me denken aan de volgende titelsong van een bepaalde soapserie:

Maar dan in Egypte.

Verbaast me vooral dat Verhoeven de titelsong van GTST kent. Meneer presenteert zich wel als de überkritische cinefiel, maar ondertussen...(nee hoor, grapje)