Unman, Wittering and Zigo (1971)

Heerlijke jaren 70 film, één puntje waar ik me aan ergerde was dat als die jongens iets vertelden dat ze dan om de beurt een zinnetje zeiden.

Ja, mayhemblik, dat deden ze om te benadrukken dat ze met één mond spraken, een gesloten front waren. Ik vond het eerder griezelig dan om je aan te ergeren. Ik vond het een dijk van een thriller. Maar was het dat wel? Het is eerder een psychologisch steekspel op leven en dood. Met een onverwachte afloop.

Engelser dan dit kun je het overigens niet krijgen. David Hemmings als nieuwe leraar op een chique kostschool voor jongens, ergens in Wales. Moet lesgeven aan een 'class from hell'. Wie in het onderwijs heeft gezeten weet wat dat betekent. John Mackenzie zorgt er voor dat het er allemaal heel geloofwaardig uitziet. Zorgt ook voor prachtige natuuropnamen van de grillige kust en bouwt een bedreigend sfeertje.

De film komt wat moeizaam op gang. Niet in het minst omdat de verstaanbaar ook niet altijd even goed is. Er zijn kennelijk nog steeds regisseurs die pratende mensen op hun rug filmen. Maar gaandeweg komt het ritme erin en brengt deze film je tot op de toppen van de kliffen. Mooi ook om een hier nog jonge David Hemmings te zien, een begenadigd acteur, die veel te vroeg is overleden.

Zo had ik het niet bekeken, bedankt voor de ogen opener.