Splendor (1999)

Agh wat moet je er van zeggen.. Heb hem gekocht voor één euro en voor dat geld is het een leuke film. Ook leuk om wat vaker te bekijken. Het is best wel slecht geacteerd maar je blijft toch kijken. Je wordt er wel slaperig van..

Iets minder werk van Araki, de personages zijn nogal braaf en het verhaal gemiddeld. Waar 'Threesome' stopt lijkt het hier verder te gaan. Matt Keeslar als Zed speelt goed, Kelly Macdonald uiterst belabberd. De soundtrack is zeker de moeite waard.

Een *3.0

Ben em toevallig tegen gekomen op tv en is blijven staan. wel grappig tot nu toe, maar niet super boeiend.

Prachtige kleuren en aantrekkelijke acteurs in een aanvaardbare film. Alhoewel na afloop realiseer je je dat je niets gemist had als je 'm niet gezien had. De seks moet je je inbeelden en het zogenaamd buitenissige tussen beide mannen is een kus.

De tweede keer dat ik een film van Araki probeer. Het voorspelbare verhaal, hoe het in elkaar is gezet en de manier van (waardeloos) acteren; het is alsof ik deze keer naar een hele slechte pornofilm zit te kijken. (Een waar het belangrijkste en leukste aspect ver te zoeken is, welteverstaan.)

Ik weet het nu zeker; Araki is niks voor mij.

Leuk, origineel verhaal in een niet zo goed gelukte film. De vertelstijl had niet gehoeven omdat het niet zoveel toevoegt. Voor de bewuste overacting op sommige momenten geldt hetzelfde. Camerawerk is op sommige momenten origineel.

Dit is wat er gebeurde toen Araki een film maakte zonder scherpe randjes. Het lijkt een hele tijd alsof hij bij een van zijn mindere scripts een jongen verving voor een meisje. Totdat er een zwangerschap en een bijna -huwelijk in de film zit. Uiteindelijk is het vooral een doorsnee romantische komedie met een keuze tussen een onuitstaanbare eikel van een man en niet een maar twee leuke kerels die het gelukkig worden als gimmick. En films die in 1999 hip probeerden te doen hebben ook wel een aardige nostalgische rand. Het was ook al een jaar of 20 geleden dat ik aan Lionrock had gedacht. De film wordt gered door Araki's zelfbewuste fin de siecle toon en de snoepkleurtjes die we ook wel vaker bij hem zagen. Maar de punky kant van Araki wordt hier erg gemist. De minste film die ik van hem zag.