¡Mátalo! (1970)

Weirde western. Lang niet alles werkt, maar sommige dingen de slow motion-scene met het vechtende paard zal ik nooit meer vergeten.

Niet bepaald onze standaard-spaghetti-western.

Boomerang-actie is nog tot daar aan toe, maar unheimische spookstad-sfeer in combinatie met Cream-achtige gitaarmuziek en electro-acoustische experimentele soundtrack maken het een stuk anders dan we normaliter gewend zijn.

Flinke dosis sadisme/grimmigheid en slow-motion-scene die minutenlang doorgaat.

Verrassend filmpje!

Een van de vreemdste Italo-westerns die ik ooit gezien heb.

Dat wil wel wat zeggen, want in dat genre heb ik toch al heel wat raars langs zien komen.

Acteurs en actrices dragen hippiekleding (kralenkettingen, franje-jassen, hotpants , ringen en riemen hoofdbandjes, bontkragen etc., die allemaal in het hippie tijdperk thuishoren.

Met rockmuziek en rondzwierende camera's poogde men het geheel nog wat meer jaren zeventig cachet te verlenen, hetgeen gelukt is

Bovendien is het acteerwerk van de meeste actrices (vooral die) en acteurs beneden alle peil.

De (spaghettiwestern) standaard: waanzinnig lachende Mexicanen komen wel nog even voorbij.

Het zou mij allerminst verbazen wanneer de opnameploeg tussendoor genoten zou hebben van dikke joints.

Geef mijn portie maar aan fikkie.

Weird. Vooral wat stroef in het begin, maar het laatste half uur is heerlijk. De aanval van het paard en later de boomerang-shootout zijn gedenkwaardig. Niet perfect, maar wel zoals vaker bij dit soort films kent het enkele grandioze scènes.

3,5*