Lady Sings the Blues (1972)

Viel best mee. Diana Ross speelt niet slecht. Maar iemand die echt een fan is van Billie Holiday zal de film ongezien kraken.

Ik vond deze film echt super mooi.

We hadden hem in New York gekocht.

Ikzelf vind de film echt een aanrader!

Ik moest wel een traantje wegpinken van ontroering. Even slikken moest ik ook wel.....zo treurig. Lof voor La Ross, zingen én acteren! Prachtig......

****-sterren

Van deze heb ik veel gehoord, zou hem wel eens willen zien, maar weet niet hoe ik eraan kan komen, groetjes Mart

Heeft iemand een idee, dan hoor ik het graag.

Dit was een monument voor die andere grote lady of Blues billie Holiday! Onvergetelijk!

ben het met jullie eens. van mij ook 5 sterren

weet iemand waar ik deze kan kopen ik kan hem nergens meer vinden

Dit 'blues' meesterwerkje ben ik rats vergeten bij mijn top tien van beste films te plaatsen. Ik zag het voor het eerst op een Nederlandse zender (NL 2 dacht ik) in 1984/85. Ik had mijn video (die waren er toen al) klaar gezet en nam het op. Bij mijn verhuis raakte deze verloren, en dat was dan dat.

Je geloofd het nooit ! Jaren later ( 1996) kwam mijn dochter me diezelfde video opname terugbrengen! En weet je wat? Ik heb die originele opname nog steeds in mijn bezit.

En nu ( 2008) bij herbekijken (ik ben van nature(!) een bluesfreak) moet ik toegeven: prachtige film, goed gespeeld door Diana Ross. Zeer gevoelig en realistisch uitgebeeld. Ook haar (blues) zangstijl benaderd dicht het origineel - Billie Holidy, en krijg er maar niet genoeg van. Deze Film is uit op dvd maar zonder ondertitteling. Is overal verkrijgbaar ( klik Google). Op mijn video is ie wel ondertittelt.

Confucius er bij halen lijkt mij overbodig. Deze film is uitzonderlijk goed, en krijgt dan ook VIJF platina sterren. Kopen deze handel.

Blues dvd.nl daar vind je hem zeker. doei

Dit 'blues' meesterwerkje ben ik rats vergeten bij mijn top tien van beste films te plaatsen. Ik zag het voor het eerst op een Nederlandse zender (NL 2 dacht ik) in 1984/85. Ik had mijn video (die waren er toen al) klaar gezet en nam het op. Bij mijn verhuis raakte deze verloren, en dat was dan dat.

Je geloofd het nooit ! Jaren later ( 1996) kwam mijn dochter me diezelfde video opname terugbrengen! En weet je wat? Ik heb die originele opname nog steeds in mijn bezit.

En nu ( 2008) bij herbekijken (ik ben van nature(!) een bluesfreak) moet ik toegeven: prachtige film, goed gespeeld door Diana Ross. Zeer gevoelig en realistisch uitgebeeld. Ook haar (blues) zangstijl benaderd dicht het origineel - Billie Holidy, en krijg er maar niet genoeg van. Deze Film is uit op dvd maar zonder ondertitteling. Is overal verkrijgbaar ( klik Google). Op mijn video is ie wel ondertittelt.

Confucius er bij halen lijkt mij overbodig. Deze film is uitzonderlijk goed, en krijgt dan ook VIJF platina sterren. Kopen deze handel.

Nu, anno 2011 ben ik nog steeds in het bezit van de video maar heb hem inmiddels overgetaped op dvd mét ondetiteling, ergens anders ga je hem niet vinden. Wél zonder en in de originele Engelse taal.

Billie Holiday is een geweldige zangeres. En als je die hele achtergrond van haar kent is het logisch dat haar leven verfilmd wordt. Iets wat ze noemen een biopic. En nee ben absoluut geen fan van dit soort type films. Het merendeel wordt slecht en overdreven neer gezet en wilt men met het verhaal soms verder gaan dan 't moet. Op zich doet Diana Ross het zeker niet slecht. Absoluut niet de echte Billie Holiday, maar over acteren doet ze hier niet. Het merendeel komt goed over maar het was dan toch wel weer moeilijk om hier 2 uur naar te kijken. Maar toch krijgt het een 3,0.

Zeer vrije bewerking en onvolledige biopic gebaseerd op de autobiografie van Jazz- en blueszangeres Billie Holiday (Diana Ross), welke de zangeres schreef in samenwerking met haar biograaf William Dufty.

De scenarioschrijvers hebben zich heel wat vrijheden toegeëigend. Zo is de rol van Louis McKay (Een goed gecaste Billy Dee Williams), met wie Holiday pas in 1957 in het huwelijk trad groter dan in werkelijkheid. Ook valt er weinig te merken van de rassenongelijkheid, die toen heerste en waarmee de toen al beroemde zangeres ook mee te maken kreeg, doordat ze in vele nachtclubs en hotels vie de achteringang het pand moest betreden.

Regisseur Sidney J. Furie focust vooral op Holidays drugsverslaving, terwijl daar in werkelijkheid pas na haar moeders dood sprake van was (Dus later dan in de film). Hierdoor komt de nadruk voor het grootste deel op de tragische kant van Holidays leven, terwijl ze volgend eigen zeggen ook de goede momenten heeft gehad.

Een groot gemis in de film is de aanwezigheid van andere grootheden uit de jazzwereld, zoals Benny Goodman, Louis Armstrong, Lester Young, Artie Shaw en Count Basie, die mede verantwoordelijk waren voor haar succes. Nu lijkt het alsof ze alleen maar gezongen heeft bij de big band van Reg Hanley (James T Callahan) en Harry Bradford (Paul Hampton). Ook van haar vader is geen spoor te ontdekken, hoewel hij vroeg uit haar leven verdween speelde hij als inspiratie een belangrijke rol in Holidays leven.

Diana Ross heeft genoeg in huis om Holidays dramatische leven geloofwaardig neer te zetten al blijft het natuurlijk belachelijk dat Ross, tijdens de opnamen bijna dertig, een meisje van veertien moest spelen. En natuurlijk kan Ross een aardig mopje zingen, maar laten we eerlijk zijn: Ze is geen Billie Holiday. (En dit komt het sterkst tot uitdrukking in een van Holidays bekendste ‘politieke’ nummers ‘Strange fruit’.

Ondanks de mankementen en lacunes schets ‘lady sings the blues’ een indringend portret van een unieke legende.

Bij de recente biopic over Billie Holiday schreef ik een paar maanden geleden dat het mij bijstond dat deze eerdere film over de jazzlegende een betere film was. Daar kom ik nu van terug.

Dit is weliswaar een mooie film met een glansrol van Diana Ross, maar ik vind het achteraf bezien een omissie dat er slechts terloops aandacht is voor de conflicten, die Holiday had met wetshandhavers. Naar mijn bescheiden mening toch een van de oorzaken van haar teloorgang.

Ik had eerder al de film The United States vs. Billie Holiday (2021) en de docu Billie (2019) gezien. Tijd dus om ook de oudere biopic te zien met Diana Ross. Een biopic met 5 Oscarnominaties over een zwarte artiest, voor zwarte filmmakers was dit best wel een belangrijke film. De film duurt meer dan 2 uur en legt de focus wel heel hard op het drugsgebruik ipv op haar muziek of de maatschappelijke insteek (denk aan het nummer Strange Fruit). Dat komt in de film The US vs Billie Holiday beter naar voren.

Diana Ross is best wel goed in de hoofdrol. Doordat er toch wat minder aandacht is naar de muzikale carrière van Holiday en het soms nogal langdradig wordt, is het toch wel een lange rit. Jammer, want Billie Holiday verdient zoveel meer. Het is zeker geen slechte film, maar er had meer in gezeten.