Alraune (1928)

Film van expressionisme legende(Nosferatu-scenario,Golem-regie)Galeen met...0,0 expressionistische elementen.En dat terwijl het thema hetzelfde is als bij de Golem:mad scientist verliest controle over creatuur en moet boeten voor zijn hybris.
In deze film wordt overigens geen monster gecreerd,maar een jonge dame:niemand minder dan Brigitte Helm,de bionische vrouw uit Metropolis.De mad scientist wordt dan weer gespeeld door een onfris ogende Wegener,die dus 10 jaar eerder zelf de Golem speelde.
Galeen lijkt zijn inspiratie te hebben gehaald bij Pabst:een paar oh la la scènes(de muis) of wat daar voor door moet gaan en decadent feestgedruis,alles in strakke neue Sachlichkeit setting.
Op het eind wordt het allemaal wat voorspelbaar en saai,al is de casinosequentie zeker om aan te zien.

Paul Wegener was vooral bekend als the Golem en Brigitte Helm als de goede en slechte Maria uit Metropolis. Ook hier speelt Helm weer de rol van verleidster en is ze alweer een schepping van een wetenschapper (gespeeld door Wegener). Het concept van een creatie van ene menselijk wezen gebaseerd op de alruinwortel (vandaar ook haar naam Alraune) op zich is wel knap maar als je hoopt op het oorspronkelijke idee van een horror sci-fi zal je als kijker bedrogen uitkomen. Er is in tegenstelling tot Metropolis nog geen volledige versie van gevonden. Vooral het ontbreken van de scènes waarin de wetenschapper aan de slag gaat in zijn lab zijn een groot gemis. Vandaar dus dat de film soms wel echt grote en gekke sprongen in de tijd maakt. Het verhaal blijft voor het grootste deel wel goed volgbaar. Alraune brengt de mannen het hoofd op hol maar papalief stelt het allemaal niet erg op prijs. Het liefst van al wil hij zijn schepping voor zich alleen. Ja best wel gewaagd zo een suggestie van incest.