Dracula: Pages from a Virgin's Diary (2002)

Surrealistisch, bizar, experimenteel stukje cinema, deze film.

Een ballet-achtige uitvoering van het bekende verhaal van Stoker. Zeer experimenteel, knap uitgevoerd. Wie niet van ballet houdt, niet gevreesd: hier moet je niet aan dans denken, zoals dat op het podium wordt vertoond. De dansscenes zijn zo in de film verweven dat het net lijkt alsof ze rechtstreeks uit de Dracula-films afkomstig zijn.

Maddin heeft een voorliefde voor de Expressionistische (Duitse) cinema van de jaren ’20 en ’30, en voor de stille cinema. Dat komt goed tot uiting in dit filmpje.

De beelden zijn duister, obscuur, wazig, experimenteel.

De film kijkt als een soort zweverige, in LSD-sferen gedrenkte, dans-uitvoering van Dracula.

De muziek is schitterend (Gustav Mahler).

Wie van bizar en surrealistisch houdt, kijkt deze ooit eens. Je kunt hem gerust op een buitenlandse zender kijken: in de film wordt niet gesproken, dus voor de vertaling of synchronisatie hoef je het niet te laten.

Meer over deze Canadese regisseur valt hier te lezen:

Cinema of Guy Maddin

Hier valt o.a. te lezen:

” No one makes films like fabulist Maddin. From his home in Winnipeg…, Maddin is isolated from the facile preoccupations and coarse trends which plague the majority of Hollywood films nowadays. It could be argued, though, that he is also estranged from what passes for independent cinema. Truly a stranger in a strange land. But what a strange land indeed!

His films are black comedic excursions into the netherworlds of silent film, but he also has an uncanny feel for replicating images and sounds from painting, classical music, and literature. Maddin’s films …are playful, complex, hilarious, and exquisite; a perfect melange of high art and camp. Cinematic images that can only be described as post-modern phantasms.”

Al zijn films lijken mij interessant en schijnen zeer bizar te zijn.

Dit Dracula: Pages from a Virgin’s Diary moet je zeker niet laten schieten.

Toch wel een iets mindere Maddin. Stillistisch nog steeds helemaal top en genieten geblazen, maar de invulling van Dracula (gaap), ballet (gaaap) en klassieke muziek (vooruit, een gaapje) maakte dit toch wel een enigzins vervelende zit.

Won die Awards: Beste Film van Stiges 2002, Emmy Award 2002 en Blizzard in 2003. Kreeg daarnaast nog een nominatie voor een DGC Craft Award. Een horror-opus in balletstijl. Persoonlijk ben ik geen fan van ballet, maar ik moet wel toegeven dat sommige sekwensen orgineel waren. Je kan het inderdaad zien als een ode aan de expressionistische cinema uit de jaren 20-30, maar je moet toch wel van ballet houden om het ten volle te kunnen smaken.

Ik hou totaal niet van ballet en ben ook niet echt een liefhebber van stomme films maar deze film vond ik geweldig. Wat voor mij meehielp is dat de muziek die gebruikt wordt delen uit de 1e en 2e Symphonie van Mahler zijn, de laatste is zo'n beetje mijn favoriete symphonie. Voeg daaraan toe de snelle montage (>2000 shots), de bizarre humor en geluidseffecten en het niet schuwen van digitale effecten in combinatie met het gebruik van 8 mm en 16 mm camera's; dit alles levert een bijzonder werk op. Vind dit het meest geslaagde -en misschien wel toegankelijke- werk van Maddin (met Brand Upon The Brain).

“Music does not need language of words for it has movements of dance to do its translation.”

― Shah Asad Rizvi

Dat klopt. Fucking ballet. In de horror challenge, John Milton? Why the hell not… Guy Maddins Dracula: Pages from a Virgin's Diary is gebaseerd op Mark Godden’s Dracula adaptatie in balletvorm, maar wie Maddins werk een beetje kent, weet dat hij er sowieso zijn eigen stempel op zal drukken. The Forbidden Room (2015) was erg hoog geëindigd in mijn 2016 toplijst, dus het leek me leuk nu voor de horrorchallenge weer een Maddin te kijken, en toen werd het dus Tales from the Gimli Hospital of deze. Gezien de Dracula thematiek was de keuze toen snel gemaakt.

Dracula - Pages from a Virgin’s Diary combineert Goddens Dracula Ballet met een soort van faux silent film adaptatie à la Maddin. Wie zich afvraagt hoe zo’n moderne silent er dan uitziet, moet beslist even zijn short The Heart of the World kijken, al is dit door de hoeveelheid dans alsnog wel andere koek. Ik zal me niet voordoen al de grootste balletliefhebber, al ben ik beslist ook geen hater. Bewerkingen in dit soort films kan ik wel waarderen: Expressief, silent film sausje, en een lekker sound design met klassieke score (Mahlers 1e en 2e zijn uitstekend gekozen). Tevens is de onderliggende thematiek van de angst voor vreemdelingen, nog immer actueel.

Ik vond het erg lekker, vooral met de koptelefoon op, compleet ondergedompeld in die bizarre wereld van gestileerde gothic horror, dans en klassieke muziek. Maar wie klassieke muziek zo snel mogelijk uitzet of niets heeft met ballet, zal weinig hebben met een film als Maddins Dracula. Het zal dan ook zeker niet iedereen liggen, en veel mensen zullen er vermoedelijk niet eens voor open staan. Dat is niet gek, het is een eind van de mainstream af. Maar ik vond het heel bijzonder, en zou graag dit op het grote scherm in echt goede kwaliteit hebben gezien, of beter nog, het ballet zelf met orkest. Awesome.

Maar ook thuis op de buis… Wàt een expressie…! Jonathan Rosenbaum gaf het de volle score en noemde het de meest trouwe adaptatie van Stokers roman. Zo ver ga ik niet, maar ik ben erg aangenaam verrast.

4*