I.M. (2020)

Naar het gelijknamige boek. Het scenario is geschreven door Hugo Heinen.

Scenarioschrijver Hugo Heinen over de taal IM, het boek van Connie Palmen over haar relatie met Ischa Meijer: Taalschat: IM met Hugo Heinen - De Taalstaat - NPO Radio 1

(voor het interview met Hugo Heinen selecteer 'gehele uitzending' > 0:31:00)

Michiel van Erp en Ramsey Nasr over de dramaserie I.M. over Ischa Meijer | Op1

Ramsey Nasr vind ik wat te jongensachtig voor deze rol. Ischa Meijer zag er op die leeftijd al uit als een oude man.

Als ik de trailer zie is het wel een andere Ischa dan ik me herinner.

Maar goed, dat is altijd het nadeel als iemand een bekend persoon speelt, vaak vergeet je dat wel na een tijdje, als het maar goed drama is.

Draait ook als film op NFF.

Eerste bijzonderheid: de bioscoopfilm betrof 4 aan elkaar geplakte afleveringen, inclusief vooruit- en terugblikken naar andere afleveringen. Had dat nou even goed geknipt voor de bioscoopversie.

Twee bijzonderheid (die eigenlijk schandalig is): er zijn 4 afleveringen, alle vrijwel even lang. Toch wist de Vue-bioscoop de pauze middenin aflevering 2 te plempen. Na anderhalf van de 4 uur dus. Hoe dan? Dan heb je dus echt geen liefde en gevoel voor het product dat je verkoopt.

200 minuten is lang. Ik kan me indenken dat lui vanaf de bank in enkele afleveringen dat nog wel te doen is, maar in de bioscoop kreeg ik na een goede twee uur toch wel een houten reet.
Deels ligt dat aan Nasr (waarbij ik altijd aan dit moet denken) die geen hele sterke rol speelt. Met de fijne Snijders heeft hij echt nog wel chemie, maar ik vind zijn vertolking te druk en schreeuwerig, en op momenten ook wat verwijfd. Je ziet hem acteren en niet echt die persoon Ischa zijn.
Visueel enorm degelijk en daardoor een tikje saai en op enkele momenten na is de regie ook al zo degelijk. Zo'n momentje war de regie wel goed is, is de laatste scène waar Snijders naar Limburg rijdt en Nasr soep kookt, die cross cutting werkt en is goed uitgevoerd. Ook het tijdsbeeld wordt heel behoorlijk neergezet. Maar als geheel is 200 minuten te veel voor hetgeen wordt verteld, en dan krijg je Nasr er ook nog bij. 2,0*.

De film van liefst 3,5 uur die we zondag 27 september in Amersfoort aaneengesloten mochten zien was ronduit briljant, 1 der mooiste die ik ooit zag zelfs. Vrienden die ik er de afgelopen dagen over sprak dachten er later net zo over.

I.M. wemelt van de krachtige scenes. Wonderlijk mooi script. Erg ontroerend en sterk. Ik was nogal eens in tranen en de acteurs schitteren zó in hun chemie met elkaar.

Wende was werkelijk overdonderend in haar 1ste rol als actrice. Ramsey Nasr als Ischa stond ook als een huis. Ik voelde me dichtbij hen en ik merkte dat dit(!) nu waarachtige, diepgaande liefde is. Beschadigingen in beider zielen werden treffend in fraaie dialogen gevangen. Veel stof tot nadenken.

Dat is een misverstand; Wende Snijders speelde 5 jaar geleden al een hoofdrol in Zurich (2015)

(waarvoor ze nominatie Gouden Kalf Beste Actrice ontving)

Wende is uitstekend gecast. Die is net zo bloed irritant als Connie zelf.

Ik denk dat ik deze maar oversla...

Heb een half uur zitten kijken en me keer op keer doodgeërgerd aan de quasi-intellectuele toon van de dialogen. Vreselijk en niet te harden. Wellicht nog wel interessant voor het tijdsbeeld. Nasr is wat jong en oogt te weinig als de gebochelde van de Notre Dame en Snijders doet erg haar best, dat moet gezegd, Palmen neer te zetten zoals we haar kennen: vaag, irritant en O, o, o, wat ben ik toch artistiek.

Ik kan het nu even niet meer opbrengen, maar zal een tweede kijkpoging ondernemen. Misschien dat ik het dan volhoud.

Twee onsympathieke karakters, fragmentarisch verhaal dat nergens wil boeien, aardige beelden uit café's en overige 90s gestijlde ruimtes.

Ik ben niet overtuigd.

Heb nu 3 delen gezien en ben best wel onder de indruk. Ontroerend portret, goed op een erg Hollandse manier, zoals Bij nader inzien of Oud geld. Bijzonder, want ik vond Connie Palmen en Ischa Meijer altijd best wel irritant. Mooie kleine details uit die tijd, toen ik ook in Amsterdam woonde. Ik zag bijvoorbeeld onscherp op de achtergrond affiches van de iT en Rasti Rostelli, nou ja zeg. Verheug me op het laatste deel op tv vanavond.

In Eik en Linde had je tijdens het interview met A.M.G.S. geen bordje hangen van Texels bier. een anachronisme!

Met Palmen of Meijer had ik het indertijd eigenlijk niet zo. Palmen's boeken hebben zo te zien ook de verhuizingen en de opruiming van vorig jaar niet overleefd, en sympathiek vond ik beiden indertijd zeker al niet.

Maar dat neemt niet weg dat deze serie wel erg goed in elkaar zit. Sowieso Wende Snijders - die me nog bijstond als jong blond zangeresje - speelt voor mij volstrekt overtuigend. Behalve dat Limburgse accent dan vanzelf, maar dat kan je ook nauwelijks vragen. En Nasr komt er ook wonderwel mee weg. Knap, want het zijn toch nogal buitenbeentjes, die ze neer te zetten hebben.

In de stijl en aankleding ook best goed, en behoorlijk zuiver in het tijdsbeeld. Dat bordje van het bier is me niet opgevallen... maar, over het gemiddelde met behoorlijk plezier naar gekeken, en dat is een uitzondering met producties uit ons mooie land.

En nee, het verhaal ligt me nog steeds niet. Het boek I.M. heb ik indertijd na de eerste bladzijde weer teruggezet in het schap bij de Bruna, en verder heb ik Palmen niet meer gevolgd. Kan niet zeggen dat ik haast heb om dat in te halen, eerlijk gezegd.

Niet al te boeiende serie waarin met name Nasr echt totaal niet overkomt als Ischa vond ik.

Wende is dan nog wel beter in een wat meer behoudende rol.

Ik was sowieso al nooit zo'n fan van de persoon Ischa Meijer en dat is door deze serie niet bepaald verbeterd.

De eerste minuten dacht ik: dit kan niet, dit is niet natuurlijk. Het is "gemaakt" en onecht, maar het duurt niet lang voor ge in de ban geraakt van de verbluffende wijze waarop de figuur van Ischa wordt neergezet en van de uitbundige liefde tussen twee complexe mensen.

Meer is het eigenlijk niet en toch zit de film vol met heerlijke scènes, opgesmukt met een gevarieerd assortiment van gekende popsongs, waarbij het Franse chansons wel een goede plaats inneemt.

Als ga na iedere aflevering verlangt naar de volgende, én de volgende wordt het bewijs geleverd dat de film u heeft ingepalmd en een stuk boven de middelmaat uitsteekt, dacht ik.

Puike tot spetterende vertolkingen, waarbij een Gouden Kalf voor Ramsey Nasr zeker op zijn plaats is.

Zag een stukje uit deze serie op televisie voorbijkomen waarin Nasr (Ischa Meyer) en Wende Snijders (Connie Palmen) elkaars hand vastpakken en vervolgens heel hard rondjes om elkaar heen draaien. Dit heeft Van Erp letterlijk uit Papa don't Preach van Madonna. Ik weet toevallig dat Van Erp fan is van Madonna, vandaar.