Weldi (2018)

Vanaf 25 juli in de bioscoop (Imagine Filmdistributie Nederland)

De fenomenale vertolking van Mohamed Dhrif houdt je als kijker aan de buis gekluisterd in dit nauwkeurig opgebouwde psychologische familiedrama. Regisseur Mohamed Ben Attia weet voortreffelijk acteerwerk te halen uit zijn onervaren cast in dit verhaal over Riadh, een vriendelijke, gerespecteerde havenarbeider, die zich zorgen maakt over de stevige migraine-aanvallen van zijn zoon Sami, die op het punt staat zijn examens te doen. Wanneer Sami onaangekondigd blijkt te zijn vertrokken naar Syrië zet Riadh alles op alles om zijn zoon terug te halen.

Ben Attia filmt het verhaal volledig vanuit het perspectief van vader Riadh en geeft je als kijker de tijd om hem en zijn leven te leren kennen. Dat vergt weliswaar wat geduld, maar hij wekt daarmee begrip en sympathie voor zijn hoofdpersoon en dat maakt de tweede helft van de film extra meeslepend en ontroerend. Zangeres Imen Cherif - de het enige lid van de cast met een beetje acteerervaring - scoort ook in een vermakelijke vertolking als Sami's aardse tante die zo haar eigen oplossingen voordraagt voor Sami's 'probleem'.

Matige film over een jongeman die naar Syrië vlucht om zich aan te sluiten bij de terreurgroep Isis. Het duo El Arbi-Fallach maakte een soortgelijke film met Rebel (Film, 2022), maar deze Tunesische productie is daar slechts een flauw afkooksel van.

Het begint met een eigenaardig subplot met de migraineaanvallen van de kerel. Ik kon niet onmiddellijk opmaken of dat de aanleiding was voor de drastische beslissing om weg te vluchten. Wellicht niet omdat de motieven van Syriëstrijders doorgaans anders zijn.

Het betert wat wanneer de vader op zoek gaat naar zijn zoon, maar het blijft erg flauw. Geen harde rauwe kantjes. Erg oppervlakkig allemaal. Het greep te weinig aan om echt boeiend te worden. Hier en daar had ik het gevoel dat de film slecht is gemonteerd. Het oogde verwarrend en niet logisch, hetzij het een soort droomtoestand van de vader betrof, maar dan nog.