Rebel (2022)

Adil El Arbi en Bilall Fallah delen nieuwe beelden van hun film ‘Rebel’ | Film | hln.be

"Passieproject" van Adil El Arbi en Bilall Fallah vanavond in première in Cannes: dit moet je weten over 'Rebel' | VRT NWS: nieuws

Vanaf 6 oktober 2022 in de bioscoop (Just Entertainment)

Oscarwinnende regisseur Oliver Stone vol lof over ‘Rebel’ van Adil en Bilall’: “Wat een krachtige film” | Film | hln.be

Keihard menselijk drama over een jonge kerel die naar Syrie trekt, wat dan volgt is de hel op aarde. De acteerprestaties zijn formidabel, de mooie bindteksten een schot in de roos, net als het naar de keel grijpende einde, kortom een enorme ervaring.

Wanneer IS een propagandafilm publiceert op YouTube waarin de uit het Brusselse Molenbeek afkomstige Kamal Wasaki [Aboubakr Bensaihi] een soldaat executeert, heeft dat grote gevolgen voor zijn moeder [Lubna Azabal] en zijn 13-jarige broertje Nassimi [Amir El Arbi]. Deze weergaloze, adembenemende en buitengewoon ontroerende combinatie van sociaal drama en oorlogsfilm springt heen en weer tussen 2013 en 2015 om aan te tonen hoe het kan dat een gematigde, geliefde Brusselse Moslimjongere in deze schrijnende situatie kon belanden. Scenario, regie, camera- en acteerwerk, montage en geluid zijn ronduit perfect. Maar wat het meest in het oog springt zijn de liedjes van componist Hannes de Maeyer en tekstschrijver Oum, die de vier belangrijkste personen (de vierde is Noor [Tara Abboud], die als slaaf aan Kamal wordt gegeven) en hun dilemma’s op (nog niet genoemd superlatief) wijze duidelijk maken. Een betere film over dit thema zul je niet gauw vinden.

Wat mij betreft de beste van het duo El Arbi en Fallah. Een gewaagde film ook gezien het onderwerp. Ik was best benieuwd naar de film. De meningen in de pers lopen dan ook uiteen, maar zijn overwegend positief. Het Nieuwsblad bijvoorbeeld, dat eerder een breed publiek aanspreekt, noteerde een 4/5; de kwalitatieve (zuster)krant De Standaard hield het bij een 2/5. Meestal volg ik die laatste, maar niet bij Rebel.

Ik vermoed dat het duo wel een degelijk budget naar onze normen ter beschikking had om deze productie te maken, maar ik ben ten zeerste onder de indruk hoe knap ze dit vervolgens hebben aangewend om de film te voorzien van de nodige effects. Zoals steeds zeer flitsend en met een stevig tempo alsof je je in een rollercoaster waant. Dat is bijvoorbeeld in Patser of Black niet anders wanneer een bepaalde (culturele) subgroep werd belicht. Technisch dus hoogstaand waarbij ook de soundtrack en de montage hoge ogen gooien. Het is even wennen wanneer de film opent en bijgevolg ook eindigt met rappende hoofdpersonages die recht in de camera kijken. Maar ook tussendoor bijvoorbeeld wanneer Noor wordt "uitgeleend". Ware videoclips waren het, maar best knap verweven in de rest van het plot. Die clips hadden een bepaald moreel-kritische boodschap voor de kijker.

Inhoudelijk was Rebel ook sterk waarbij er afwisselend werd teruggeblikt naar het leven in Molenbeek en ter plaatse in Raqqa. Naarmate de film vordert ontwikkelt het personage Nassim zich verder. De film wisselt het genre 'drama' en 'oorlog' af. Een harde rauwe film bij momenten, emotioneel ook. Een film die toch blijft nazinderen. De grootste kritiek van De Standaard kan ik moeilijk plaatsen waarbij werd gezegd dat Al Belgiki een te groot slachtoffergehalte wordt toegemeten. Ik weet het niet. Voor de rest: top!

Adil & Billal scoren opnieuw met Rebel, een zeer indrukwekkende film over radicalisering die zowel de hardheid van de oorlog in Syrië laat zien maar het verhaal ook open trekt om een verklaring te zoeken hoe het zover is kunnen komen. Zonder zwart/wit 1 schuldige aan te duiden. Geïnspireerd door echte verhaal en zelfs de getuigenis van iemand die het zelf heeft meegemaakt. Het geeft dit dramatisch verhaal meer diepgang. En de oorlog komt daardoor ook harder binnen.

In de hoofdrol zien we Aboubakr Bensaihi (geboren en getogen in Molenbeek) die ook al hoofdrol speelde in Black, de film die Adil & Billal in 2015 maakten en daarmee echt bekend werden. En zijn moeder is ook een bekend gezicht: Lubna Azabel die voor haar rol in Incendies van Denis Villeneuve al de nodige (verdiende) prijzen kreeg.

Vond 'm echt goed! Riskant thema nochtans. Rebel integreert allerlei gekende debatten over radicalisering door middel van een herkenbaar verhaal van twee broers uit Molenbeek, Kamal en Nassim, die verleid worden om zich te voegen bij IS. Het feit dat de jongste slechts 13 is hakte er behoorlijk in. Een aantal inhoudelijke punten vond ik ook sterk : het feit dat de broers innerlijk op drift zijn en zich verloren voelen komt goed uit de verf.

Twee: enkele choreografieën die misschien wat vreemd aanvoelen maar toch een stempel drukken op de film. Soms zijn er meer dan woorden nodig om iets uit te drukken; Vooral die met Kamals "echtgenote" Noor vond ik heel mooi en de epiloog is een verrassend sterke keuze.

Drie : sommige scènes zijn van een schaal die je zelden ziet in Belgische films. Ik zou bijna geloven dat het in Syrië was gefilmd.

Rebel is een verhaal zonder winnaars, die gruwelijk afloopt maar in zijn geheel zoals ik het zelf wilde zien en met een (beeld)taalkeuze die goed zal doorkomen bij de jongere generatie. Pluim voor Adil en Bilall. Hun beste film samen met Black.

Deze heftige film over radicalisering vertelt het verhaal over twee broers, die ieder voor zich in Syrië verstrikt raken in de bloederige tentakels van IS. De film ziet er realistisch uit met af en toe zeer schokkende beelden. Ik heb geen verstand van rapmuziek, maar de afsluiting vind ik wel mooi. Uitstekende vertolking van Aboubakr Bensaïhi. Het lijkt inmiddels haast onvermijdelijk om Lubna Azabal tegen te komen in films over het Midden-Oosten.

In navolging van Black en Patser, ben ik een tijdje geleden terug vol enthousiasme naar de bioscoop afgezakt om de nieuwste film van het Adil El Arbi en Bilall Fallah te gaan bekijken. Want toegegeven, het duo heeft een frisse wind doorheen het Vlaamse filmlandschap laten waaien, en daar is menig cinefiel hen zeker dankbaar voor. Hun energieke en gedurfde producties vormen een aangename afwisseling voor de eenheidsworst van eigen bodem, die braaf binnen de lijntjes van het evangelie van filmpaus Jan Verheyen kleurt.

Met Rebel krijgen we een film voorgeschoteld die het (tot voor kort) brandend actuele thema van de Syriëstrijders aansnijdt. Een zeer delicaat maar tegelijk interessant onderwerp om mensen naar cinemazalen te lokken. Aangezien de problematiek van IS-djihadisme zich in Brussel duidelijk gemanifesteerd heeft, is het niet bizar dat er net in België een film over zou worden gemaakt. De regie van zo’n productie komt dan het best in handen van het eerder geciteerde olijke duo. De problematiek geldt immers als een soort van maagzweer binnen de (Belgische) Moslimgemeenschap, waardoor m.i. enkel mensen uit die gemeenschap daarover een film zouden kunnen maken die al niet op voorhand massa’s kritiek te slikken zou krijgen.

Wat de film zelf betreft, kan ik vooreerst stellen dat de beelden die de gevechten op het Syrische slagveld weergeven, van een zeer hoog niveau zijn. In België is dit eigenlijk ongezien. Je ziet dat de regisseurs en hun DOP zich aan Amerikaanse producties willen spiegelen, en ze doen dat met veel verve. Dit zal de Belgische filmindustrie alleszins veel goede publiciteit in het buitenland opleveren. Vervolgens zit ook het tempo van de film goed – je verveelt je geen seconde – en worden weer enkele nieuwe acteurs geïntroduceerd; dat laatste is altijd leuk, aangezien typecasting van tijd tot tijd storend werkt voor de afwikkeling van de plot in een film of een serie.

Het voorgaande neemt echter niet weg dat er ook enkele punten van kritiek op te merken zijn. Ik vind het bijvoorbeeld van weinig durf getuigen om Syriëstrijders die uit België afkomstig zijn, louter als slachtoffers van manipulerende ronselaars/naïevelingen met goede bedoelingen af te schilderen. Tussen de jongeren die in werkelijkheid naar Syrië getrokken zijn, zaten ook jongeren met de ambitie om ongelovigen te vermoorden. Het had van serieus wat “guts” getuigt om die waarheid onder ogen te zien en in de film aan bod te laten komen. De klassieke verhaallijn, waarin twee verwanten elk een kant kiezen in het leven en elkaars tegenstander worden, is weliswaar niet nieuw – denk maar aan Novecento (1976) en Cidade de Deus (2002) – maar had in dit thema nog straffere televisie opgeleverd. Het zou ook de reputatie van Adil El Arbi en Bilall Fallah binnen hun gemeenschap zeker geen schade berokkend hebben. Daarnaast vind ik de keuze om bepaalde scènes met gevoelige content onder de vorm van muziekvideos te brengen, nogal ongelukkig. Het siert de regisseurs dat ze met creatieve tricks hun eigen stempel op de film willen drukken, maar het slaat, wat mij betreft, een beetje als een tang op een varken. Het past er zo niet echt bij naar mijn gevoel.

Van mij krijgt deze film een 3,5 op 5. Sowieso blijf ik uitkijken naar toekomstige projecten van Adil en Bilall!

Uitstekende film over een Belgische jongeman die gaat helpen bij de heilige oorlog in Syrië. Vooral een goeie afwisseling tussen het verhaal in Syrië en het thuisfront (de impact op de moeder en vooral ook het broertje). Een aantal heftige scenes en het is allemaal zowel rauw als mooi in beeld gebracht.

Niet echt de meest vrolijke film, maar toch de moeite om gezien te hebben. Het middenstuk was iets minder m'n ding, maar het einde was wel weer heel sterk. De cast deed het prima en ook nog een toffe mix met de muziek.

Niet het meest toegankelijk thema, maar toch het bekijken waard.

Ik heb zelfs een traantje weggepinkt.

Woorden komen tekort.

- Begin was wel wat rommeling

- maar dat middenstuk en het einde Wauw.

Deze film heeft me geraakt een 5*

Volgens mij zat niemand te wachten op een apologetisch heldenepos over een Syriëstrijder, maar Adil El Arbi en Bilall Fallah deden het toch. Die insteek is meteen ook de grootste zwakte van de film. Op geen enkele manier kan ik mij inleven in de motieven van de (Brusselse) jongeren die naar Syrië trokken. Nochtans doen de makers wel hun best om empathie op te wekken. We zien hoe Kamal geconfronteerd wordt met het 'onrecht' in Syrië en hoe hij opgejaagd wordt door de politie, die zich in het etnisch profileren door niets anders laat leiden dan onversneden racisme. De jihadistische massamoordenaars zijn in de eerste plaats slachtoffer: van armoede, racisme, cultureel onbegrip en van duistere 'ronselaars'. De film was twintig minuten bezig en ik was het al zo beu als koude pap.

Eenmaal in Syrië wordt het gelukkig wat beter. De oorlogsscènes zijn zonder meer fantastisch in beeld gebracht. Je vergeet dat je op een set zit te kijken en waant je mee op het slagveld. De vuile sfeer in Raqqa kan je bijna proeven. De casting is zeer geslaagd. Het verhaal en het langzame verlies van zijn illusies worden goed opgebouwd. De dynamiek met Noor is overtuigend. De strijd van de moeder voor haar kinderen, is triest om te zien. Hoe de bevoegde instanties falen en de frustratie die dat teweegbrengt, daar kon ik mij wel in inleven. De makers verloren wel de pedalen door de moeder naar Syrië te laten gaan op zoek naar haar kroost. Dat is niet geloofwaardig.

Opnieuw gaan de regisseurs de hardere thema's niet uit de weg: het lot van Kamal gaat door merg en been en ook het wedervaren van Noor wekt walging en woede op. De keuze om bepaalde scènes in musicalformat te gieten, is een grove vergissing. Het slaat nergens op. Enkel in de choreografie met Noor haalden de makers hun slag thuis.

Uiteindelijk is de boodschap van Rebel helder en eerlijk: IS veroordelen, maar sympathie opwekken voor de individuele Syriëstrijder die 'naïef' was en zich liet 'meeslepen'. Dat Marokkanen die hier geboren zijn, zich identificeren met Arabieren in Syrië, zegt veel over het gefaalde integratieproject in Europa, maar dat potje wordt niet geopend in de film. Het lijkt eerder alsof Adil en Bilal de naïevelingen zijn. Alle Syriëstrijders beweerden dat ze naar daar gingen om brandweerman of verpleger te worden. Tja, wie waren de koppensnellers dan die we tekeer zagen gaan? "Ikke niks gedaan", dat riedeltje kennen we naderhand wel. Ook een zwarte imam aan het hoofd van een Marokkaanse moskee, dat is eigenlijk ondenkbaar. De raciale segregatie is groot in de islamitische gemeenschap.

Op zich is dit geen slechte film, het regisseursduo is duidelijk getalenteerd. De boodschap laat evenwel een wrange nasmaak na en de muzikale insteek doet de wenkbrauwen fronsen.

Actueel en naar een waar gebeuren over de complexe en gruwelijke Syrië-oorlog.

Het duo Adil El Arbi en Billal Fallah zet hier een ijzersterke film neer die weinig verhult van wat zich, dramatisch en uitermate pijnlijk, op het oorlogsfront maar ook op het thuisfront, zegge de recruteringslanden kan afspelen.

Stevig acteerwerk en de muzikale intermezzo's verrassen maar lijken mij eerder de impact en de realiteit van het ganse gebeuren te verzwaren.

Best een aangrijpende film. Het thema van Syriëstrijders spreekt aan en El Arbi & Fallah weten het zo te brengen dat je ook nog sympathie voelt ongeacht de daden die ze stellen. Mooi gebracht relaas van de Syrië-oorlog en de implicaties die het had hier in België. Het verhaal van Noor had voor mij ook nog een duidelijk einde mogen krijgen, want dat vond ik nu net een zeer intrigerende verhaallijn. De musicalscenes deden me dan weer wat minder en haalden me wat uit de serieux van de film.

Sterk drama. Het verhaal is op feiten gebaseerd en wordt ijzersterk uitgewerkt. Zeker het deel dat in Syrië afspeelt is aangrijpend en wordt overtuigend neergezet. Het België deel komt pas richting het laatste kwart van de grond en mist daardoor toch wel echt de verbinding met de andere verhaallijn. Maar desondanks weet men de kijker goed te raken, mede dankzij de muzikale intermezzo's die de emotie van de kijker versterken. Het acteerwerk is verder dik in orde. Ook visueel is de film zeer geslaagd en erg realistisch. Topper. 4.0

Een aantal indringende scenes, dat moet gezegd, maar dat de film af en toe een halve musical werd incl. moderne dans vond ik maar een waardeloze combinatie. Het haalde voor mij de kracht uit de film. *3.0

Regisseursduo Adil El Arbi en Bilall Fallah hebben zich al meerdere malen capabel getoond in het maken van moderne en flitsende cinema, maar Rebel overtreft hun vorige werk met gemak. Wellicht omdat deze film niet zozeer lijkt op hun voorgaande werk, maar veel meer diepte kent en bovendien een rauwere stilering includeert. Aboubakr Bensaïhi doet het uitstekend in de hoofdrol en hanteert zijn ingetogen en soms naïeve houding perfect, waardoor de zware thematiek extra realistisch overkomt. De oorlogsscenes zijn zeer intens gefilmd en de stoffige wereld van het Midden-Oosten komt vaak akelig dichtbij, alhoewel El Arbi en Fallah zich soms aan iets te veel dramatiek vergrijpen. Toen Amir El Arbi bijvoorbeeld ook naar Syrië trok vond ik het verhaal wel heel ver gaan,, maar de nuance gaat gelukkig nooit verloren. Rebel is een film die het extremisme ten strengste veroordeelt, maar ook probeert de verbroederende kanten van de islam te tonen. Bij vlagen een erg boze film, maar inhoudelijk staat het als een huis en kent een uiterst overtuigende visuele stijl. De rol van Tara Abboud wist me overigens zeker te raken.

Filmcrew 'Rebel' moest betalen voor veiligheid in Molenbeek: "Bedreigd met molotovcocktails" | VRT NWS: nieuws

Sterke heftige film met verve geregisseerd door Adil en Bilall. Ze nemen hun ervaring uit Hollywood mee en dat geeft de film een enorme vaart. Het is ook een vreselijke pestbende. Ongelooflijk dat de mens zo jwaadaardig kan zijn en dat het nog steeds gaande is.

De film verdient een veel groter publiek.

4,5

Erg. Al jaren hoor je zo'n verhalen uit Molenbeek. Tijd om die klote-gemeente eens grondig te kuisen. De openbare ruimte is van iedereen.

Afgelopen vrijdagavond maar weer eens even iets meepakken van de harde schijf en dat werd deze Rebel en daarmee een volslagen onbekende film die vooral op de radar verscheen vanwege de goede cijfergemiddeldes.

Het verhaal mag nochtans bekend zijn rond Kamal die als rappende Brusselse voorvechter, en zeker de slechtste niet is, de handschoen op pakt en besluit te gaan helpen in Syrië. Maar al snel blijken dingen toch gecompliceerder dan gedacht zowel in Syrië alswel de achterbuurten van de Belgische steden waar zonder pardon gehersenspoeld wordt en jongens geworven om voor de 'goede' zaak te strijden, een eenmaal in die vortex blijkt dat meestal een niet te stuiten kracht die we al vaker in burgeroorlog of kindsoldaat films zagen. Toch ligt de focus aanvankelijk op Kamal die als weldoener en helpende hand naar het oorlogsgebied vertekt en in diepe ellende geraakt.

En zoals zo vaak ligt radicalisering en afstomping op de loer, want wie met pek om gaat wordt er mee besmeurd. Je wordt vanzelf haatdragend en overtuigt van het feit dat een wapen oppakken meer uitricht dan met rolletjes verband rondhollen en dat blijkt hier niet anders waar Kamal in de eerder genoemde vortex raakt van haat, geweld, woede maar ook de gebruiken en de ronduit achterlijke behandeling van vrouwen. Je gaat er niet in mee, je moét er wel in mee, je kan niet anders. Bijzonder is daarna de ontmoeting van de twee broers beide in de beerput, de ene reeds rockbottom, de andere met een hernieuwd inzicht.

En dan heb je toch heel wat met Rebel, maar toch ook weer net niet. Het is solide, vakkundig, maakt bij tijd en wijlen een behoorlijke indruk, maar heeft ook momenten dat ik effe uitzoom als het ware, dat ik de film kwijt ben en andersom. Dit komt mede door de rap momenten met dat rap/straat subcultuurtje in het begin dat ik denk het zal me. Richting het einde hebben de raps natuurlijk een andere lading en zal iemand anders daar ongetwijfeld andere gedachten overhebben en het gewaagd en creatief vinden. Ik helaas heb er niets mee en vind het niet iets toevoegen. Rebel komt bij mij dan ook niet bepaald aan en had ik erg veel moeite met te concentreren op de film en normaliter zou ik zeggen nog maar eens proberen, maar ik weet niet of daar in dit geval wel trek in heb. In eerste instantie not my cup of tea.