Compulsión (2017)

In de openingsscène van Compulsión wordt een prostituee opgepikt door een man met duistere plannen. Op het moment dat de twee in een auto stappen, maakt de positie van de camera duidelijk dat er iemand kijkt. De auto vertrekt richting een luxe buitenverblijf in het Spaanse binnenland, de camera volgt – íemand volgt.

Wie? Met het antwoord op die vraag is de grootste angel al snel uit het verhaal gehaald. De minimale premisse van deze rauwe thriller doet begrijpen waarom Compulsión al op 71 minuten inklokt. Het probleem is niet zozeer dat debutant Ángel González binnen die tijd niet genoeg doet om de spanning op te bouwen, maar eerder dat een psychologische uitdieping van de personages ontbreekt. Hierdoor is er nooit voldoende draagvlak om oprecht om het lot van de dame in nood te geven. Zonder empathie uiteindelijk ook geen spanning; de epiloog voelt aan als een goedkoop goedmakertje, een gimmick bijna die de vlakke aanloop moet doen vergeten. De prettige cinematografie (Rosana Torres) en de snedige montage bieden in de marge nog enige uitkomst.