Arkangel (2017)

Slecht.

Zowel qua verhaal als qua regie. Foster bakt er echt maar weinig van. Nu was het materiaal waarmee ze aan de slag moest ook niet al te denderend. Het verhaaltje over de overprotective moeder die de relatie met haar kind verpest is niet echt al te best, veel tijd voor een degelijke uitwerking is er natuulijk ook niet.

Toch is de regie ook gewoon erg zoutloos. Visueel is het erg pover, het oogt allemaal erg gehaast en weinig bewust. Het acteerwerk is ook niet echt naar behoren en verder is het allemaal zo enorm voorspelbaar dat het amper weet te boeien. Voor filmpjes die 50 minuten duren zou het echt moeten spetteren, maar het enige wat deze Arkangel doet is sputteren.

Het is dat het niet lang duurt, maar verder is het gewoon niet heel erg interessant. Het feit dat je voelt dat er ook een maatschappijkritische boodschap in hoort te zitten maakt het eigenlijk alleen nog maar erger, de gebrekkige regie is het nekschot van deze Arkangel. Nog steeds niet overtuigd van het geniale van deze serie.

1.0*

Als je nog steeds een paar afleveringen wilt zien raad ik je 'Black Mirror: Fifteen Million Merits' aan. Visueel in elk geval wat interessanter dan het gros van de afleveringen. Voor 'degelijk drama' zou je ook 'San Junipero' kunnen proberen.

Maar hoger dan een 2.5 zie ik er bij jou niet snel uitkomen.

Voor mij zijn San Junipero en Be Right Back wel duidelijk de hoogtepunten uit de serie (heb nog een paar eps te gaan overigens). Maar ik weiger om erop te stemmen trouwens

Be Right Back deed me niet zoveel. Seizoen 4 vind ik ook niet zo heel bijzonder. De ideeën raken een beetje op.

Edit: In San Junipero zit trouwens wel een vreselijk duffe 'rave' scene. Daar moet je echt even doorheen bijten...

Ik denk dat als je niet overtuigt bent of de serie wat voor je is, kijk de afleveringen die hoog scoren hier op MM in plaats van de mindere te pakken want als je zelfs de betere niet goed vind dan weet je zeker dat de serie niets voor je is.

Shut up and dance, White christmas en een Playtest of Uss Callister scoren behoorlijk. Als je dat niets vind kan je het beste gewoon voor een andere serie gaan al moet je dat altijd zelf weten natuurlijk.

Ik denk dat ik toch meer vertrouwen hebben in het oordeel van Goto en danuz dan het MM gemiddelde. Netflix heeft alleen seizoen 3/4 als ik me niet vergis, dus beperk ik me daar momenteel even toe.

White Bear vind ik de beste (seizoen 2 episode 2) van de vijf of zes afleveringen die ik heb gezien.

Klopt die heb ik gister toevallig gezien en was prima. Alle seizoen zijn trouwens beschikbaar op Netflix.

Het gadget uit deze Black Mirror is op zich wel aardig, ook al had ik een soort van deja vu-gevoel binnen de reeks, maar het verloop is weinig opzienbarend, waarbij je steeds aanvoelt wat er gaat volgen en hoe het gaat aflopen. Het kijkt redelijk goed weg, maar het is wel een van de mindere van het seizoen uit 2016. 2,5*

Mijn plaat blijft misschien hangen, maar wederom een duidelijk potentieel in de film waarbij een overbeschermde moeder haar dochter in de gaten houdt in haar doen en laten. Overbescherming is nefaster dan een kind gewoon een kind te laten zijn in een wereld die niet steeds even lief is. Doet me ook wat denken aan kinderen die zich niet mogen spelen in het zand omdat ze anders ziek zouden worden. Pure paranoïa bij momenten waarbij er nul komma nul privacy nog is voor de dochter. De schok is dan ook groot wanneer je merkt dat je dochter (voor het eerst) tegen je liegt, hoewel dat op zich normaal is.

52 minuutjes is niet lang en de aflevering kabbelt rustig verder zonder echt de spanning op te drijven. Het blijft allemaal gewoontjes. Ook erg voorspelbaar ook al dacht ik dat een live-zelfmoord ook nog de mogelijkheden behoorde. Ook allemaal nogal clichématig: seks, drugs en rock & roll, het passeert allemaal de revue. De ideeën zijn steeds goed, maar de uitwerking of uitdieping blijft pover. Nog een paar te gaan ...

Sterk concept en eentje die misschien realistischer is dan de meeste verhalen in het Black Mirror universum. Het voelt zo naar aan als je privacy wordt geschonden en in deze aflevering komen zowel de beweegredenen om het te doen als de pijnlijke gevolgen goed aan bod. Spannend wordt het niet, maar het boeide me wel degelijk. Heftig maar wat voorspelbaar slot ook.

3,5*

Volgens mij heeft er niet vaak een vrouw een aflevering van Black Mirror geregisseerd. Van regisseuse Jodie Foster ken ik eigenlijk alleen het oenige 'The Beaver' (2011), waar Mel Gibson tegen de handpop van een bever praat. 'Arkangel' (2017) is gelukkig niet zo kolderiek, maar vertrekt vanuit een sterke, urgente premisse: waar begint en eindigt het recht op privacy tegenover de ouderlijke verantwoordelijkheid. Maar eerlijk gezegd blijft het technologie-aspect een beetje dunnetjes en doet het niet heel veel meer extra dan in eerdere afleveringen. Het is leuk gevonden hoe de 'fire wall' wordt gevisualiseerd met POV-shots waar Sarah een blurry filter ziet bij nare aspecten van het leven. Maar er wordt vervolgens niet écht iets met dit gegeven gedaan en ook de moeder/dochter-relatie blijft te voorspelbaar en te vlak.

Erg matig. Het is vooral dat deze aflevering weer lijdt onder het geringe aantal minuten. De film racet van scène naar scène om maar de plot verteld te krijgen, maar nergens wordt dit beleefd. Het voelt dus weer als een samenvatting, en daarvoor kijk ik geen film, ik wil als kijker worden meegenomen. Dat doet dit ding helemaal nergens. Inhoudelijk worden er nog wel interessante vragen neergelegd, maar dor de clichés en de verdere matige invulling blijven die helaas er ook te veel bijhangen. Verder visueel pover en matig geacteerd. 1,0*.

Ok.

Dit was de eerste aflevering van Black Mirror die door een vrouw werd geregisseerd. Prima keuze natuurlijk, maar jammer dat ze dan Foster aanwijzen om dat klusje geklaard te krijgen. Vind haar nou niet meteen de beste regisseuse in de filmwereld, en ook hier niet.

De voldoende die ik aan de aflevering geef komt dan ook voornamelijk door het verhaal zelf, die weer iets nieuws doet in de Black Mirror wereld. Daarbij komen een aantal typische Black Mirror-elementen kijken, al moet ik zeggen dat dit wat minder BM is dan een hoop andere episodes uit voorgaande seizoenen.

Foster past bij vlagen wat aparte regie toe. De camera wordt vaak in het gezicht of in de rug van personages geduwd, waarschijnlijk om een rauwer gevoeltje te creëren. Dit voelt echter net wat te geforceerd aan. Al moet ik zeggen dat de omgeving weer ouderwets (geslaagd) deprimerend is.

Acteerwerk is ook prima. DeWitt weet net genoeg kracht mee te geven aan haar moederkarakter, al is het personage iets te kort en vluchtig om indruk te maken. Episode zelf is vermakelijk en het concept is leuk, maar de uitwerking gaat toch iets te veel richting standaard-cinema ipv BM-cinema.

De slotfase is solide, en de aflevering zelf is relatief kort en verveelt niet. Hier en daar wellicht wat voorspelbaar en zeker 1 van de mindere episodes uit de serie, maar nog steeds is het allemaal net goed genoeg voor een nipte voldoende.

Dit vond ik dan toch best sterk. Een aflevering die zoals het Black Mirror betaamt je doet nadenken over de implicaties van technologische ontwikkelingen.