Roy Orbison: Love Hurts (2017)

Het verhaal wordt mooi verteld door zijn 3 zoons. Orbison heeft veel lief en leed meegemaakt in zijn korte leven. Na het zien van deze docu wat cd'tjes opgesnord en weer eens afgedraaid. Het blijft een geweldig artiest,

Indrukwekkende documentaire over deze legendarische zanger.

Het prachtige aan deze docu is dat ze wordt verteld door de drie zoons van Roy.

Dat zijn leven heel wat tragische momenten heeft doorgemaakt maakt deze film wel duidelijk, Zijn eerste vrouw vroeg verloren, twee zoons uit zijn eerste huwelijk verloren in een brand.

Een eerste hartaanval op 42-jarige leeftijd...

Vroeg gestorven, en ook zijn tweede vrouw (dat heeft hij evenwel niet zelf meer meegemaakt) vroeg overleden.

Dat het de kinderen die het verhaal doen soms wat teveel wordt is begrijpelijk.

Een documentaire die ik iedereen warm kan aanbevelen, want ondanks het vele ongeluk, is de muziek van Orbison nu nog steeds baanbrekend !!

Ik ben een groot liefhebber van sixties-muziek, maar Roy Orbison is één van de artiesten voor wiens muziek ik nooit heb kunnen vallen. Desalniettemin is hij natuurlijk toch een zeer grote naam, dus was ik hier wel benieuwd naar, en het is mooi om zo iemand dan vanuit het perspectief van áchter de schermen te leren kennen. Niet zo veel aandacht voor zijn grote hits dus, des te meer voor zijn persoonlijke tragedies, zijn familie en hoe hij zijn gezinsleven en zijn carrière probeerde te combineren. Ontroerende verhalen van zijn drie zoons, en een onverwacht moment wanneer Orbison op een home movie opeens samen met zijn zoon Monty Pythons Philosophers song staat te zingen. Een mooi intiem portret.

Indrukwekkende en ontroerende docu over de zanger met de het tergend grote stembereik; en het al even grote gevoel voor melancholie en pathos.

Sinds zijn hit "Pretty Woman" had hij mijn aandacht, en die is nooit meer verdwenen.

Niet moeilijk ook met een vriend van mij die zo'n beetje de grootste "Orby" fan moet zijn geweest van Nederland.

Bij ieder bezoek dat ik aan hem bracht (en dat waren en nogal wat, want het was mijn allerbeste vriend) werd ik a.h.w. ondergedompeld in de wereld van Roy Orbison.

Platen, CD's films, boeken, posters...overal waar je maar keek.

Zowel Roy als mijn vriend zijn er niet meer, maar "it's over", om met Orbison's woorden te spreken, is niet van toepassing.

Beiden zijn, onlosmakelijk met elkaar verbonden, geworteld in mijn geheugen en hart.

Dat deze docu wat bij mij losmaakte hoef ik waarschijnlijk niet nog te illustreren.

Heel bijzonder die insteek via Roy's zoons.

Nog closer is nauwelijks denkbaar.

Schitterend artiest.

Zijn mooiste album voor mij is misschien nog wel het postuum uitgebrachte King of Hearts.

Topknallertjes als de in mijn beleving meer melancholisch treffende versie van Crying met k.d. lang en natuurlijk Coming Home.

I Drove All Night.

Ook nog gedaan door Celine Dion.

Daarnaast is het nog steeds mijn ambitie om op een dag hopelijk de Nederlandse Roy Orbison te worden.

Alles wat ik ooit nog eens hoop te zijn:

Ons Royke.

In deze dagen van hippe leegte, volstrekt acceptabele onkunde en onbevattelijk gebral is dat wellicht wat wij wel weer eens diep van binnen behoeven:

Een warme stem welke als geen ander de inzinkende kilte en solitaire rauwkost bezingt.

Sympathieke documentaire, die echter niet een gebrek aan inhoud en kwaliteit kan verbloemen. Waarom zo kort en waarom zoveel weggelaten?