Le Mystère des Roches de Kador (1912)

Zondag 25 januari te zien in EYE, met voorafgaand een lezing door Mark-Paul Meyer, EYE-curator en mede-samensteller van de tentoonstelling Jean Desmets Droomfabriek.

Het is dat het qua plot, mis-en-scène en acteren in de jaren 1910 nog zo "onontwikkeld" was allemaal, maar verder is dit toch eigenlijk wel een heel bijzonder filmpje dat je makkelijk vier sterren zou kunnen geven. Het gebruik van cinematische reconstructie als geneesmiddel in de psychiatrie is avant-garde te noemen, en deze film werd dan destijds ook hier in de bioscoop uitgebracht als "kunstfilm".

Ook de Desmet tentoonstelling is overigens een grote aanrader, enorm sfeervol, compleet andere wereld (ook vergeleken met de jaren 20) die helemaal tot leven komt en nog altijd zeer de moeite waard is!

Alweer een hele stap vooruit ten opzichte van de rechttoe rechtaan melodrama's van 1910 en 1911. Kador is best interessant, ondanks dat ook hier het melodrama op de loer ligt. Aan de basis van het verhaal liggen de dramatische gebeurtenissen bij de Rotsen van Kador, waar (ik zal het spoilertechnisch gezien vaag houden) de geliefde van Suzanne neergeschoten wordt door zijn rivaal in de liefde en Suzanne door het drama haar geheugen kwijtraakt. Vervolgens wordt er gebruikt gemaakt van de experimentele therapie van Dr. Williams, die via een filmreconstructie van de gebeurtenissen de herinneringen van Suzanne weer op probeert te wekken. Met succes, enuiteindelijk helpt dit ook om het geboefte achter tralies te krijgen. Met een lengte als dit en het beetje experimentalisme in de verteltrant blijft Kador best interessant, en ook is het prima gefilmd - er is veel op locatie geschoten in Bretagne, en dat maakt het best de moeite waard. Ik had wel af en toe moeite om de heren uit elkaar te houden, en qua sentimentaliteit en overacteren had het voor mij ook wel een graadje minder gemogen, desondanks een prima besteding van een goeie drie kwartier.

Frans misdaaddrama dat zich afspeelt in een aristocratisch milieu van begin 20e eeuw. Behalve als regisseur en scenarist is Léonce Perret aanwezig als één van de hoofdrollen, naast Suzanne Grandais en Max Dhartigny. Suzanne Grandais was één van de favoriete actrices van Perret en speelt hier een personage met dezelfde voornaam, wat in nog wel meer films van Perret voorvalt. Een zeer aangename verschijning overigens. In het algemeen zijn de acteerprestaties wel op niveau, al wordt het in de finale iets theatraler naarmate de emoties oplaaien.

Voor mij zeker één van de betere films van de vroege Franse cinema. Opgedeeld in een proloog, twee delen en een epiloog wordt een verhaallijn aangeboden met spanning, misdaad, romantiek en inbreng van de wetenschap. Intrigerend is het gebruik van film als middel om het trauma van Grandais uit te drijven, waarbij gerefereerd wordt naar methodes van Freud. Ik voelde me op dat moment in de film verwant met Suzanne Grandais, wetende welk een impact film kan hebben op de beleving en emotie van de kijker. Het gaat dus om een reflectie over film in de film.


Vlekkeloze regie met een meestal statische camera (heb toch één trackingshot opgemerkt op het moment dat Suzanne Grandais zich verplaatst op het terras van het hotel). Maar omdat er, in samenwerking met Georges Specht voor fotografie, veel aandacht is voor de compositie, valt dat helemaal niet zo op. En al zeker niet wanneer we onthaald worden op prachtige buitenopnames.

Conclusie. Voor mij op veel vlakken een toppertje van de vroegste Franse cinema. Heb me er prima mee vermaakt.