Eréndira (1983)

Per toeval tegengekomen en ik moet zeggen een aardige verrassing. Eréndira trapt uitstekend af met een sfeervolle, mooi duistere, donkere en grimmige scène dat staat als een huis. De toon is gezet, alleen is het jammer dat de film gaanderweg inzakt door het bewandelen van toch wel oninteressante zijpaden en de introductie van oninteressante randpersonages (op een paar toch wel bekende na). Desondanks slaagt de film erin je aandacht te behouden om dan weer zeer sterk te eindigen. Er zitten enkele komische stukken in (Liefde is net zo belangrijk als het eten... Maar het vult niet. ) en er wordt zelfs Nederlands in de film gesproken. De muziek is aardig maar te repetitief en neigt daardoor na een tijdje naar verveling. Het acteren is redelijk met Irene Papas in een mooie rol als de verbitterde en niet echt slechte grootmoeder, terwijl Oliver Wehe (Ulysses) het dieptepunt is (gelukkig heeft hij het bij deze film gelaten). Wat mij betreft is de film niet zozeer surrealistisch, maar juist allegorisch van aard. Een zeer sterk punt, tezamen met het sterke verhaal en de aardige uitvoering. Soms kwam bij mij de vergelijking met The Cook, The Thief, His Wife & Her Lover op, en het is jammer dat de film niet die kant is opgegaan want het verhaal op zich is wat mij betreft veel sterker.

Vreemd dat dit niet in de beschrijving staat.

De basis van de film is een boek van Gabriel Marquez.

”Honderd Jaar Eenzaamheid” van Gabriel García Márquez is het mooiste boek dat ik (inmiddels meerdere malen) gelezen heb. Een van de personages in dat boek is het jonge hoertje Eréndira. García Márquez heeft haar tot de centrale figuur gemaakt in een van zijn latere novelles.

Ik denk dat de boeken en verhalen van García Márquez NIET te verfilmen zijn vanwege hun magische, vaak surrealistische karakter. Toch komt regisseur Ruy Guerra aan de hand van een scenario, dat door García Márquez zelf geschreven is, qua sfeer een heel eind met haast buitenaardse settings, zonderlinge voorvallen en dito personages. De slotscène vormt de spreekwoordelijke kers op de taart.

Irene Papas is ideaal gecast als de hardvochtige grootmoeder, evenals Cláudia Ohana als haar bloedmooie counterpart.