Reveille with Beverly (1943)

Toegevoegd in 2012 door Dogie Hogan. Bedankt

Voor dit soort films is er hier onder de vaste kliek weinig tot geen belangstelling. Maar onder de vele bezoekers, je weet maar nooit. En het is gewoon prettig dat ze er wel opstaan, dit soort films, zodat ik nog even wat kan neerpennen.

Niet veel anders dan Jam Session van een jaar later. Ann Miller draagt als Beverly de soldaten een warm hart toe, wat gangbaar was voor vele films uit die tijd en ze hebben er wat meer humor tegenaan gegooid in deze film maar verder wordt dezelfde lijn gevolgd en zit het tussendoor weer vol met muziek. Bekende clip van Duke Ellington met Take the A train en andere grote namen uit die tijd, zie weer poster, zoals Count Basie, Bob Crosby en The Mills Brothers, die zelfs twee nummers zingen. Ook nog Frank Sinatra, die toen nog maar net een solo-carrière was begonnen en Night and Day zingt. Aan het eind gaat Ann Miller weer aan de tap. Leuk voor liefhebbers van muziek uit die tijd of je moet een fan zijn van Miller, maar anders zou ik wat anders uitzoeken. 2.0/muziek 4.0

Vergeet het flauwe verhaaltje (alhoewel Ann Miller en Franklin Pangborn altijd de moeite waard zijn) en geniet van de fantasische muziek van Frank Sinatra tot Duke Ellington.

Deze film mag door muziekliefhebbers van dit genre niet gemist worden!

Ann Miller heeft slechts 1 dansnummer,en ze is goed!

De film was een gigantisch succes,vooral bij de soldaten(het was midden in de 2e wereldoorlog)

De twee mannelijke hoofdrolspelers Wright en Purcell zouden tragisch genoeg niet lang na de film overlijden.

Heerlijk niemendalletje waarin de Golden Age of Radio in het zonnetje wordt gezet. Ann Miller is de favoriete radio host van de GI’s en wie kan hen ongelijk geven. Terwijl de wereldoorlog woedt, houdt zij het moreel van de jongens hoog. De rol van Ann Miller als Beverly is daarbij gebaseerd op een real life gelijknamige radioshow van die tijd. In één van de scenes van deze ‘radiofilm’ wordt trouwens allusie gemaakt op de komende doorbraak van de televisie, op dat moment nog in een soort schemerzone.
Ondanks de aanwezigheid van de oorlog op de achtergrond - heel wat scenes met militairen in hun basiskamp - gaat het om een lichtvoetige komedie, met een romantische subplot uiteraard. Overgoten met een patriottisch sausje maar het blijft allemaal wel sympathiek op één of andere manier.

Behalve leuke en soms dwaze humor draait het ook om de muziek, met bijdragen van o.a. Count Basie & orkest, Duke Ellington & orkest, Bob Crosby & orkest, Frank Sinatra en de geweldige Mills Brothers die vocaal een orkestje imiteren. Liefhebbers van big band jazz kunnen hier dus hun hartje ophalen, en genoten heb ik. Plezante uitsmijter is het tapdansnummer van Ann Miller in de finale, met haar oneindig lange benen in semi-militaire tenu is ze wel heel erg sexy. Dit soort propaganda vind ik erg aangenaam om te bekijken waardoor er bij mij een half sterretje extra bijkomt.