Les Éclats (Ma Gueule, Ma Révolte, Mon Nom) (2011)
mijn stem
1 stem
Frankrijk
Documentaire
84 minuten
geregisseerd door Sylvain George
met de stem van Valérie Dréville
Sylvain George stelde deze zwart-witfilm samen uit beelden van zijn eerdere documentaires uit 2010. Daarin toont hij zo’n drie jaar uit het leven van illegale immigranten die in de Noord-Franse havenstad Calais gestrand zijn, op weg naar Engeland. Het zijn de ‘ongedocumenteerden’, veelal mannen van Noord-Afrikaanse afkomst of afkomstig uit het Midden-Oosten. Ze verblijven hier illegaal en brengen hun dagen door met overleven en vluchten voor de politie.
0
geplaatst: 5 maart 2012, 13:49 uur
Daar zit je dan, samen met zes andere wildvreemde vroege vogels op de laatste zaterdagochtend (9.15 uur) van het IFFR in de veels te grote Cinerama 1 zaal. Na de screening blijkt ook nog eens regisseur Sylvain George uit z'n bed te zijn gehaald voor een Q&A in de vorm van een kringgesprek. Behoorlijk pijnlijk.
En vooral omdat deze kleine documentaire, gelauwerd in Toronto trouwens, toch zeker de moeite waard is. En dan nog het feit dat deze documentaire eigenlijk beelden bevat die de 2,5 uur durende voorvolger niet hebben gehaald.
Zwartgallig doch humaan portret van het schrijnende leven van vluchtelingen in Calais. Zij die het nieuws enigszins gevolgd hebben weten dat de Franse autoriteiten een aantal jaar geleden het vluchtelingkamp aldaar plotsklaps hebben opgedoekt.
Verhalen komen kort aan bod, in de nachturen zien we de vluchtelingen zoeken in de haven naar een boot waar ze op kunnen klimmen, overdag trachten ze de politie te ontvluchten, en daarnaast weet George nog een aantal pittoreske fotografische zwart-wit beelden op het doek te toveren. Dit alles gepaard met een bluesy soundtrack incl. treurig mondharmonica-spel.
Sylvain George weet het kunstzinnige behoorlijk goed te laten balanceren met de boodschap. Wel in de documentaire, niet in persoon. Zijn idee-beelden en bedoelingen en beeldspraak die hij trachtte duidelijk te maken in z'n documentaire gaan me echt te ver. Als ik hem in een onderonsje nog even vraag of hij niet ook van plan is een foto-tentoonstelling te maken van z'n materiaal (de docu zit namelijk boordevol mooie plaatjes/foto's/snapshots) zegt Sylvain George op bitse en elitaire toon dat hij geen fotograaf is, maar filmmaker en videokunstenaar. Tuurlijk jongen, het was zeker laat geworden gisternacht....?
En vooral omdat deze kleine documentaire, gelauwerd in Toronto trouwens, toch zeker de moeite waard is. En dan nog het feit dat deze documentaire eigenlijk beelden bevat die de 2,5 uur durende voorvolger niet hebben gehaald.
Zwartgallig doch humaan portret van het schrijnende leven van vluchtelingen in Calais. Zij die het nieuws enigszins gevolgd hebben weten dat de Franse autoriteiten een aantal jaar geleden het vluchtelingkamp aldaar plotsklaps hebben opgedoekt.
Verhalen komen kort aan bod, in de nachturen zien we de vluchtelingen zoeken in de haven naar een boot waar ze op kunnen klimmen, overdag trachten ze de politie te ontvluchten, en daarnaast weet George nog een aantal pittoreske fotografische zwart-wit beelden op het doek te toveren. Dit alles gepaard met een bluesy soundtrack incl. treurig mondharmonica-spel.
Sylvain George weet het kunstzinnige behoorlijk goed te laten balanceren met de boodschap. Wel in de documentaire, niet in persoon. Zijn idee-beelden en bedoelingen en beeldspraak die hij trachtte duidelijk te maken in z'n documentaire gaan me echt te ver. Als ik hem in een onderonsje nog even vraag of hij niet ook van plan is een foto-tentoonstelling te maken van z'n materiaal (de docu zit namelijk boordevol mooie plaatjes/foto's/snapshots) zegt Sylvain George op bitse en elitaire toon dat hij geen fotograaf is, maar filmmaker en videokunstenaar. Tuurlijk jongen, het was zeker laat geworden gisternacht....?
* denotes required fields.
* denotes required fields.