Quartier Lointain (2010)

'Fantasy' is m'n ding niet, en zal het nooit worden.
In dit geval vergeet ik het mantra-gedoe en kijk naast de idee die ook achter The Butterfly Effect (2004) zit. Ik zie Thomas senior in het begin flauw vallen en zie hem op het einde weer bij bewustzijn komen; wat mij betreft is al wat daar tussen zit gewoon zijn droom over het verleden.

Vanuit die optiek: meer dan degelijke film die een Frans dorpje dans les années soixante heel mooi in beeld brengt. De personages, de huizen en de auto's (mooie poster) omkaderen het verhaal dat traag voortkabbelt, maar doorlopend de nieuwsgierigheid naar boven haalt over wat er met z'n vader gaat gebeuren.

Het afscheid van z'n vader in het station, en Thomas die daarna de 'boodschap' aan z'n moeder overbrengt: twee heel sterke en pakkende scènes.

Fijn subtiel stukje Franse cinema. Laat de gebaande paden in dit sub-sub-sub-genre helemaal links liggen (dieu merci!). Voldoet verder op alle vlakken aan de kwaliteit om het verhaal thuis te kunnen brengen.

Oké, als voor mij is deze film echt bagger. In de film valt een man in slaap in de trein, hij wordt te laat wakker en komt in zijn oude dorp aan. Hier valt hij bewusteloos neer (omdat hij rond een vlinder draait?‍♀️). Hij wordt wakker en is opeens 14. Zijn vader is weggelopen en dit wilt hij tegenhouden. Uiteindelijk lukt dit niet, maar weet hij wel waarom hij het heeft gedaan. Hij gaat terug naar huis en komt zijn moeder tegen. Ze is ongelukkig omdat haar man weg is. De man probeert haar te kalmeren en tips te geven. Uiteindelijk wordt hij wakker zonder veranderingen. En daarna lijkt dit allemaal een droom te zijn?. Dan lijkt het ook nog dat hij van zijn gezin in het heden wilt weglopen. Alleen zij de grapjes en de acteurs goed.

Als kind en puber heb je toekomstdromen. Als volwassene heb je alleen maar herinneringen en spijt aan keuzes die je wel of niet hebt gedaan in het verleden, en die aan je ziel blijven knagen. Op het ritme van nostalgie en melancholie zie je hoe een volwassene in zijn geboortedorp terechtkomt en er wakker wordt in het lichaam van zijn 14-jarige zelf. Hij probeert erachter te komen waarom zijn vader het gezin heeft verlaten zovele jaren terug. Ik wou bijna in één adem zeggen: dit doet me denken aan Japanse anime drama's en hop, zie ik in de aftiteling dat het een verfilming is van een populaire manga van Jiro Taniguchi. De film kent een dromerige sfeer en muziek met enkele ernstige reflecties over het Leven met een grote L. Quartier Lointain is geslaagd voor mij want het wist me aan te grijpen en aan te zetten tot filosoferen. De film is niet unaniem goed ontvangen geweest maar verdient zeker een kans of herkansing want de juiste snaar wordt wel degelijk geraakt.

Dromerige (want soundtrack van Air) en melancholische film, opmerkelijk genoeg gebaseerd op een japanse Manga. De 50-jarige Thomas (Pascal Greggory) komt na een mysterieuze treinreis terecht in zijn geboortedorp en is daar opeens weer jong. Is dit een droom of is hij in de tijd teruggereisd? Het intrigerende gegeven wordt leuk uitgewerkt, daarbij geholpen door een prima cast. Het tijdsbeeld is ook mooi getroffen. Uiteindelijk wordt de plot niet helemaal bevredigend uitgewerkt, maar de emoties doen oprecht aan en de dialogen, vooral die tussen vader en zoon, zijn erg mooi.