C'est Quoi la Vie? (1999)

prachtig donker verhaal met mooie beelden van een ruwe natuur.

Een van de beste films die ik ooit gezien heb en alleszins diege die mij het meest is bijgebleven. Een sprankeltje hoop voor idealisten. Een confronterend verhaal over generatieconflicten en contrasten. De beelden zijn verbluffend. Een ongelooflijke mix van de ideale sprookjeswereld en de keiharde realiteit. Zet je alleszins aan het denken!

Start een beetje traag maar op het eind ben je blij dat je hem hebt gezien. Doet je effectief nadenken over het leven!

***1/2

Helemaal mee eens, ***1/2

Als men een titel kiest in de stijl van 'C'est Quoi la Vie?', dan verwacht de kijker antwoorden. En als we deze niet beantwoord zien, dan is er meteen sprake van een ontgoochelende film.

Toch moet dit nog genuanceerd: François Dupeyron, regisseur van het al even matige 'Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran' verrast ons hier met een ontroerend, geelachtig kleurenpalet en laat zijn film bulken van de mooie plaatjes. Ook de minimalistische muziek werkt ontroerend, maar desondanks doet de milde cocktail niet wat hij doen moet: daarvoor is het scenario te weinig uitgebalanceerd. Het verhaaltje hangt met haken en ogen aan elkaar, en de plotse ommezwaai naar het pure geluk komt als een donderslag bij heldere hemel.

'C'est Quoi la Vie?' wil vooral realisme uitstralen, en heeft juist dat niet in zich. Een gemiste kans, als je 't mij vraagt.

Alles klopt aan deze film: het verhaal, de acteerprestaties, de muziek en vooral de natuurbeelden. Je zou haast jaloers worden op het leven dat de hoofdpersonnages leiden. Al zal de werkelijkheid wel een stuk minder romantisch zijn ...

In een traag tempo suddert de film voort waarin je je af vraagt waar het verhaal naar toe gaat. De film staat kort bij de werkelijkheid van wat zich op het franse platteland afspeelt. Mede dankzij de mooie beelden blijft de film boeien en sleept je mee in gevoelens.