Voleurs de Chevaux (2007)

Micha Wald haalde met zijn kortfilm Alice et moi talrijke prijzen binnen op verschillende internationale festivals. Voleurs de Chevaux is zijn debuut-langspeelfilm.

Ik was positief verrast. Het verhaal is vrij simplistisch gehouden (twee broederparen, die enigszins spiegelbeeld zijn van elkaar), met wraak als centraal thema. Het was vooral genieten op cinematografisch gebied. Met een beperkt budget brengt Wald betoverende beelden en schitterende muziek doopt de film in een betoverende sfeer. Ik ga alvast op zoek naar de soundtrack.

4*

De trailer zag er wel prikkelend uit. Zoals bekend ben ik groot fan van Claire Denis en niet zo van Leos Carax. En dit kan zo maar een van beide zijn. Afwachten dus tot 13 december en dan bekijken. Grégoire Colin doet mee, dat is alvast een pré, mooie muziek ook.

Er rammelt genoeg aan deze film, maar de thematiek 'broederliefde' op deze manier aanpakken verdient ook wel respect, want er is wel lef voor nodig. Dat de regisseur het af en toe wat al te groots en direct heeft neergezet geeft hij zelf ook wel toe. Maar vanwege dit lef door mij misschien een tikkie hoger gewaardeerd nu.

Het is moeilijk uit te leggen, waarom het allemaal van lef getuigd. Maar het verhaal, dat zich afspeelt in de Kozakken tijd etc, dat doet er op zich niet veel toe. Deze setting is ondersteunend aan het thema, waarin de (onvoorwaardelijke) broederliefde zo prachtig simplistisch en mooi gedoseerd (de regisseur houdt erg van zijn hoofdstukindeling om duidelijkheid te scheppen) naar voren wordt gebracht. Je ervaart wisselende sympathieën, ziet bruutheid en genegenheid elkaar binnen de scene afwisselen. En dat met het schijnbaar grootste gemak. Zwierige cameravoering draagt daaraan zeker bij.

Wees wel voorbereid op veel realistische fysieke (gewelds)scenes. Dat had wat minder gemogen, omdat deze niet wezenlijk bijdragen aan de zeggingskracht. Die kwam zonder ook best wel over.

De combi van de serene natuur (opgenomen in duitstalig België en centraal Frankrijk), wonderlijke muziek (uit IJsland) met de harde realiteit doen denken aan Terrence Malick. Al komt de inspiratie (zo bleek) ook bij Kurosawa Akira's Rashomon en Ridley Scotts The Duellists vandaan.

Zeker geen volledig geslaagde film, maar voor een debuut absoluut prikkelend en een kijkbeurt waard. Al zal het erg van je persoonlijke voorkeur afhangen hoe je dit alles ervaart.

vandaag release datum : bij bol.com voor € 13,99

meer als een 3*** zit er niet in!

Wat betreft camerawerk is de film meesterlijk. Heel mooi.

Helaas is het verhaal wel erg eenvoudig en dat wreekt zich met name in de eerste helft van de film. Waarom in hemelsnaam niet voor een wat interessanter verhaal gekozen?

Tweede helft komt het toch nog redelijk goed en krijgen we een visueel schitterend wraakverhaal.

Opmerkelijk filmpje binnen de soms nogal karige Belgische filmwereld. Een epische kozakkenfilm, volledig gedraaid in de Ardennen en de Hoge Venen: moet kunnen! The Good, the Bad and the Ugly is toch ook maar in Andalusië gefilmd?

Je kan aan de landschappen wel duidelijk zien dat ze niet in het verre, barre Rusland te vinden zijn, maar gewoon in ons land, een eindje van de E-411 en de E-40.

Toch is het een verdienstelijke poging, vind ik. De thematiek rond broederliefde komt heel goed naar voren, de sets zijn mooi opgebouwd, de zwaardduels en overvallen mooi in beeld gebracht, de muziek is mooi en passend.

Er had wel heel wat meer ingezeten, maar het is toch nog een fijn filmpje geworden. Verwacht u niet aan een epos à la Kurosawa, maar gewoon aan een mooi drama met avontuurlijke momenten en u zal niet teleurgesteld uitkomen.

De Belgen hèbben dan blijkbaar tenminste nog een filmwereld...

Prima film en als die in de Ardennen is gefilmd, dan stoorde dat mij totaal niet. Me dunkt dat dit soort landschappen ook wel in de vm. Sovjet Unie te vinden is.

Mooi camerawerk en goed verzorgd qua aankleding. Ik lees net dat dit een debuut is; dan ben ik helemaal positief verrast!

Ik ben gelukkig niet de enige die dat opmerkte.

Aan de ene kant duidelijk poëtische maar op momenten ook ontzettend rauw. Ontroerend en tegelijkertijd bikkelhard. Heel mooi en sober in beeld gebracht met oorstrelende muziek die mij kippenvel bracht. Zeldzaam! Iemand enig idee waar ik de soundtrack kan krijgen?

Komend weekend ga ik naar de nieuwste van Micha Wald (Simon Konianski). Er staat op MM dat het een komedie is dus ik ben benieuwd waar dat heen gaat. Zijn Alice et Moi vond ik niet verkeerd.

Alice et Moi en Voleurs de Chevaux waren al wel totaal verschillend ook in uitwerking vond ik. Wist niet dat er iets nieuws was. Ligt logischerwijs meer in het verlengde van de kortfilm (wat ik jammer zou vinden).Voleurs was toch wel een zeldzame tractatie. Een bizarre mix die je niet vaak treft, of die als je 'm treft zelden zo doelmatig en overtuigend is.

Deze film werd onder de noemer 'homo-erotisch' uitgebracht; echter één enkele verkrachtingsscène dekt hier geen lading. Wel zou je de tedere lichamelijke liefde van de broers, (subtiel) homosensueel kunnen noemen. Ik ben lang op zoek geweest naar deze negentiende eeuwse tragedie. Het verhaal bevat nauwelijks dialogen, is meedogenloos, gewelddadig, depressief, bizar en zit vol symboliek, laat imponerende landschapsbeelden zien en kent prachtige muziek. En toch werd ik geen moment echt geraakt door het schouwspel en ik weet niet precies waarom niet. Misschien wel omdat kozakken geen Frans spreken.

Dat de kozakken Frans spraken stoorde me geen moment eigenlijk. Want dat is vooral een excuus om de film een plaats en tijd te geven. Eigenlijk onttrekt de hele film daar met gemak aan. Dit is een eenvoudig verhaal dat tijdloos voelt. Als een oud, heel direct verhaal wat vaak doorvertelt is. Dat soort eigenlijk nogal sobere verhalen worden als ze verfilmd worden vaak tot enorme proporties opgepompt en juist dat doet Wald niet. En daar ben ik blij mee, want dat staat me juist vaak tegen.

En dan blijven juist zaken over waar ik een zwak voor heb. Zoals de ontroerende intimiteit van de scenes tussen de twee broederparen. Of de natuur getuige laten zijn van gruweldaden van de mens. Of de aandacht voor de non-verbale communicatie in de gezichten van de acteurs. De fraaie soundtrack maakt dit voor mij een heel mooie film.

Met dank aan Mochizuki Rukero die me dit heeft aangeraden toen ik een keer met hem DVD's stond te shoppen tijdens het IFFR (in 2011 denk ik, heeft dus een tijdje op de plank gelegen).

4.0*