Due Volte Giuda (1969)

Voor de liefhebbers van spaghetti westerns, die wel tegen nasynchronisatie kunnen. Deze wordt 6 September uitgezonden op de ARD om 3:40 's nachts!

Een van de kleine reeks spaghetti westerns waarin het hoofdpersonage aan geheugenverlies lijdt. Denk hierbij aan Hombre Llamado Noon, Un (1973) of Pistolero dell'Ave Maria, Il (1969).

Wat begint als een vrij intrigerend, mysterieus plot, ontwikkelt zich tot een kleine teleurstelling. Als kijker heb je al snel door hoe de vork in de steel zit. Het is het vreemd dat de herinneringen pas laat in de film weer boven komen drijven, adhv. van een speeldoosje wat meteen doet denken aan Per Qualche Dollaro in Più. was het niet beter geweest stapsgewijs, samen met het hoofdpersonage, de puzzelstukjes op hun plek te zien vallen?

Gelukkig bevat de film een paar aardige shootouts en uitstekende rollen van zowel Antonio Sabato als Klaus Kinski. De muziek van Carlos Pes weet op momenten voor voldoende spanning te zorgen, maar overstijgt niet het aardige.

Deze Spaghetti western wist mij totaal niet te boeien .

Grootste oorzaak hiervan is de kleur er zit over de gehele film een gele gloed.

De omgeving en de gebouwen die gebruikt werden in deze film daar had ik niks mee .

En juist dat vind ik zelf belangrijk om een fijne western sfeer uit te stralen.

De actie was soms lachwekkend

Zoveel Spaghetti westerns mag ik dan nog niet gezien hebben maar deze was wel een van de slechtste die ik gezien heb . Zelfs Klaus Kinski die toch een goede rol neer kan zetten als b.v. een slechterik .Maakt zich hier belachelijk met die hoge hoed op zijn hoofd.

Je begint je dan toch af te vragen wie dat soort dingen verzint om Kinski met zo'n hoed rond te laten lopen .

Deze net zitten kijken.

Aardige, ietwat rommelige en onoverzichtelijke film, waarbij je eerste helft van de film je vooral zit af te vragen, waar je nu eigenlijk naar zit te kijken.

Erg creepy begin overigens met roofvogels, wat je niet vaak ziet in een western.

Hoofdrolspeler doet het naar behoren en Kinski heeft eindelijk weer eens een wat grotere rol in een Spaghetti western en vult het uiteraard in op zijn eigen typische manier.

Geen echte klassieker, maar beter dan gemiddeld.

Een dikke zes, ofwel drie sterren.