10:30 P.M. Summer (1966)

Een mager verhaal, overdreven geacteerd en het belangrijkste van alles, te weinig Romy Schneider! Daarentegen wel weer geweldige beelden. Dit alles zorgt ervoor dat ik er 3.0* voor geef.

Virtually unwatchable. Niet door de Spaanse (!) nasynchronisatie, maar door Melina Mercouri die werkelijk verschrikkelijk is in deze film. Liefde maakt blijkbaar blind.

Romy is weer op haar mooist als ze (glim)lacht, maar het is zo'n hysterisch verhaal, daar helpt ook zij niet tegen helaas. Er zit na ruim een uur een mooi stukje Madrid in en het slotbeeld is wel prikkelend, maar dat is dan ook alles wat de film van 0.5* afhoudt.

Een slechte film die me nauwelijks tot niet heeft weten te boeien.

Een matig verhaal wat slecht is uitgewerkt.

Helaas niet meer dan 1,0 *

Dassin is toch ook wel een man met een opmerkelijk carriereverloop. Een Amerikaanse carriere waar een stijgende lijn in zat, daarna de blacklist en dan in Europa langzaam uitdoven.

Op basis van deze film ben ik in elk geval bang voor veel van zijn sixtiesfilms, want ook ik vond Mercouri behoorlijk irritant en nogal hysterisch. En hij caste zijn geliefde een tijdlang altijd. Zij is de belangrijkste reden van mijn onvoldoende, al moet de film het ook niet van het verhaal van Duras hebben. Tenminste niet van de uitwerking ervan. Het verhaal lijkt wel wat op iets als Viaggio in Italia van Rossellini, maar dan zonder subtiliteit en extreem dik aangezette en uitgesproken emoties en rare dialoog, soms bijna onbedoeld grappig. Wat de film van de complete ondergang redt is vooral de sfeer, met name in de tweede helft.

2.0*

Claire's body, I never looked at her naked without seeing her with Paul

Ik vind het altijd wel fijn om eens in de budgetbakken te kijken. Meestal laat de manier waarop die bakken gevuld zijn wel wat te wensen over (lees: ze worden gewoon op een hoop gegooid in een bak), maar af en toe kan je wel eens iets leuks tegenkomen. Althans, dat was toch mijn gedacht toen ik deze 10:30 PM Summer tegenkwam. Een Romy Schneider film die ik niet kende en dat voor een spotprijs! Meepakken dus.

Eenmaal thuis aangekomen bekoelde mijn enthousiasme weliswaar door de negatieve kritieken (zeker de score van Mochizuki Rokuro stemde me niet echt vrolijk) waardoor ik het kijken van de film altijd wat achteruit schoof. Gisteren toch weer eens zin in een Schneider film en deze dan gekozen omdat het degene met de kortste speelduur was. En eerlijk gezegd, ik vond 10:30 P.M. Summer best nog wel te pruimen. Al geef ik meteen toe dat de film best wel wat negatieve punten heeft. Zo had de driehoeksrelatie (een thema dat het trouwens altijd wel goed doet bij mij dankzij het werk van Truffaut) wat beter uitgewerkt kunnen worden, maar de film straalt een soort van Tennessee Williams vibe (die goed voelbaar is in verfilmingen zoals A Cat on a Hot Thin Roof en The Night of the Iguana) uit en ik kan zo'n broeierig sfeertje altijd wel waarderen.

Het grootste probleem aan de film is Melina Mercouri. Ze is ongetwijfeld niet de beste actrice tout court, ze is zelfs niet de beste actrice in deze film, en je vraagt je af waarom zij juist de hoofdrol naar haar toe heeft weten trekken. De oplossing is vrij simpel: wees de geliefde van de regisseur en je maakt een grote kans. Mercouri doet nogal hysterisch, maar gelukkig is er nog altijd de immer bevallige Romy Schneider om de brokken te lijmen. Ze heeft weliswaar niet veel om handen doordat ze het met een bijrol moet doen (wat had het gegeven mochten de rollen van haar en Mercouri omgedraaid zijn) en toch weet ze weer een goede indruk achter te laten. Peter Finch zit qua niveau wat tussen beiden in. Ik vond hem vooral een goede chemie met Schneider hebben.

Net zoals de meesten hier vind ik Mercouri het grootste struikelpunt, al heb ik de indruk dat ik er niet zo zwaar aan til als de anderen. Het uitgangspunt kan voor vonken zorgen, die jammer genoeg wat uitblijven, maar de film blijft over de gehele lijn boeien. Met een sterk einde als apotheose.

3*

Wat een eigenaardige film. Ondanks de volstrekt onlogische 'all over the place' dialogen en het over-the-top acteerwerk dat al snel gaat wringen, barst hij van de sfeer. Mede ook door de topcinematografie, die dan weer wel van grote klasse getuigt.

Nu, je vervangt de ongelofelijk irritante Melina Mercouri en herschrijft de dialogen een beetje en voila, je hebt een meesterwerk. Of zit de kracht van de film juist net daar waar hij tekort komt? Ik weet het niet. In ieder geval, valt er wel degelijk te genieten van dit uiterst bevreemdend filmpje.

De succesvolle samenwerking tussen Jules Dassin en Merlina Mercouri smaakte naar meer en werden Romy Schneider en Peter Finch ingehuurd en verplaatste de handeling zich naar Spanje. Schneider en Finch hebben de alcoholica Mercouri met haar dochtertje op sleeptouw en stranden in een overvol hotel. In het stadje waart een moordenaar rond die zich verstopt heeft op het dak van het hotel. Melina helpt hem en brengt hem in veiligheid. Waarom? Geen idee.

Het regent voortdurend in deze film. Romy Schneider kan niets met deze rol en is vrijwel onzichtbaar. Melina Merouri is volgens mij ook echt dronken en wat Peter Finch hier doet is al helemaal onbegrijpelijk. Een film om snel te vergeten. Wat niet moeilijk is.