The Blue Lagoon (1949)

Dit is echt zo'n mooie film, hij blijft goed!

verhaal is goed, stiekem verlang je ook wel een beetje naar zo'n leven, daarom is het zo heerlijk om je in te leven in het verhaal.

Gezien het tijdperk waaruit deze film stamt is het begrijpelijk dat hij nogal braaf blijft met betrekking tot de liefde tussen de twee. Er blijft echter bitter weinig over voor de rest daar de vonken toch niet meteen overspringen tussen Simmons en Houston. Purcell vond ik dan nog het aangenaamst als Paddy Button maar die verdwijnt dus al gauw. Een film als deze moet op een zeker moment te maken hebben met indringers in het paradijs en ook dat wordt hier rechttoe rechtaan gebracht. De indringers zijn belust op de rijkdommen die het eiland te bieden heeft (en in mindere mate is er interesse in de figuur van Simmons maar ook dit blijft braaf op de oppervlakte) en ze worden hierin uiteindelijk verhinderd. Had ook een verandering in het gedrag en de manieren van Michael en Emmeline verwacht maar als kijker moet je dus maar geloven dat men tien jaar op een eiland doorbrengt en men al die tijd beschaafd blijft als een edelman.