The Visitors (1972)

Straw Dogs maar dan van Kazan.

toneelmatige thriller die voortdurend spannend blijft, omdat je weet dat er uiteindelijk wel wat gaat gebeuren, maar daar heel geleidelijk naar toe gaat.

Het personage van de vader had alleen wat subtieler ingekleurd kunnen worden. En Martha had iets verder uitgewerkt moeten worden, vooral om bepaalde handelingen van haar te begrijpen. Maar de 2 bezoekers komen erg dreigend over en zorgen, zonder dat er echt veel dramatisch gebeurt, voor constante spanning. En James Woods is gewoon James Woods. Die hoeft maar op een bepaalde manier te kijken of te bewegen en je leest er alles aan af. Groot acteur.

Elia Kazan slaagt er in over de ganse film een thrillerachtige, dreigende sfeer te creëren. Kan daarbij beschikken over acteurs die voor dergelijk werk geschikt zijn, zekerlijk die Steve Railsback.

De dialogen zijn eenvoudig en duidelijk en al is het mogelijks wel wat voorspelbaar, "The Visitors" is een best genietbare film die dan ook nog de verdienste heeft, als bepalende achtergrond, het onwezenlijke en de vaak niet te begrijpen gruwel van de oorlog, aan de kaak te stellen.

Voor mij helaas iets minder geslaagd, de film voelde op momenten wat geforceerd aan.
Vooral de vader kwam op mij niet echt geloofwaardig over en het geheel leek wat stroef te verlopen.
Er had best meer spanning mogen zijn, de visitors blijven verbazend rustig tot het einde.

2,5*

Fijn om James Woods in zijn allereerste filmrol aan het werk te zien nota bene in de rol van de good guy. In zijn geheel genomen een overtuigende film, korrelige film draagt bij aan het dreigende sfeertje en het realistisch karakter van de benaderde thematieken (Vietnam, man-vrouw, hippies) waarvan sommige nogal tijdgebonden zijn, maar wat mij zeker niet heeft gestoord. Het is een film die ik zeker nog opnieuw kan bekijken wat voor mij een teken is dat het goed zit. Aanrader voor wie openstaat voor psychologische thrillers/drama's

Matige film waarin een koppel onverwacht bezoek krijgt van twee ex-soldaten. Deels een home-invasion-movie en deels oorlogsdrama. De spanning is ver te zoeken hier en de verhoudingen tussen de personages is niet overal geloofwaardig (vooral de oude man). Redelijk rauw in beeld gebracht. Het latere werk van Elia Kazan behoort niet bepaald tot zijn beste.

Persoonlijk vond ik de vrouw zeer onlogisch handelen vooral op het eind. Een aantrekking voelen voor een man die verkrachting toegeeft, is al ver gerekt volgens mij maar dan het feit dat ze dus bewust een affaire initieert onder het oog van haar man Woods, vervolgens (bij het gevecht) 180 graden keert en opnieuw voor haar man opneemt waar dan vervolgens de soldaten haar toch aanranden en zowel zei als Woods op het einde gelaten zitten in de living.
Had jij ook dat gevoel (indien je kan herinneren) dat er iets niet klopt ? Of ligt het aan mij ? @Bobbejaantje : kan jij nog het einde herinneren ? wat vond jij van de handelingen van de vrouw ?

undefined

Daarvoor zou ik m weer opnieuw moeten bekijken.

Wel cinemanukerke het is een tijdje geleden dat ik hem bekeken heb, maar de beelden zijn terug snel boven gekomen, heb ook even de film gerevisited. Qua gevoel vond ik het een krachtige film en niet ongeloofwaardig, en dat blijft wel, ook na het terugzien van enkele sleutelscenes. Je hebt het over 'logica', en misschien wringt daar het schoentje. Het lijkt me toch best mogelijk dat emoties het op een bepaald moment overnemen, dat mensen onder spanning vreemde dingen doen. En nadien weer tot zichzelf komen (wanneer Martha terug de kant van Bill kiest). Van in onze zetel is dat misschien vreemd, maar in het echte leven gebeuren m.i. minstens even gekke dingen (niet dat ik het voor deze film wil inroepen maar denk bvb aan het Stockholm syndroom). Dus ... deze film vraagt misschien vooral inlevingsvermogen in warrig tijdelijk geestevermogen want met logica geraken we er idd niet. Sowieso vind ik de dansscene tussen Martha en Mike voor interpretatie vatbaar, en daardoor is het ook een heel intens moment. Het is wel héél duidelijk dat Bill het niet pikt, da's een feit (en persoonlijk kan ik hem geen ongelijk geven). Ja het is een film met allerlei lagen, maar dan zou ik hem beter nog eens volledig herbekijken om het tot zijn recht te laten komen.

Bedankt voor je rectie Bobbejaantje. Nu, ik vond het geen slechte film. Verre van. De 'cinema vérité' stijl (deed me sterk denken aan films van Cassevetes) gaat mooi samen met die ingehouden dreiging. Het desolate huis, de winter landschappen, de camera op de schouder ... De film schetst zeer goed het tijdsbeeld van begin jaren '70 waarin de Vietnam oorlog nog niet is verteerd door de Amerikaanse samenleving. Trauma's zinderen nog steeds door in het gewone leven van de Amerikaan. Oorlog is smerig, onrechtvaardig. En opnieuw wordt Woods geconfronteerd, zo veel tijd na de feiten met dit voorval.

Maar het feit is dat ik de personages inderdaad nooit volledig snap. Maar achteraf gezien, twijfel ik of dit de bedoeling was. Neem nu die opening waar Woods en Joyce staan voor het raam. Woods steekt een beetje afstandelijk zijn hand in haar boezem, zij blijft stoïcijns. Reeds een aanwijzing dat de personages niet op de lijn van logica zitten ? Toch blijft het laatste kwartier me ergens storen. Welke conclusie wil Kazan trekken ? Dat de ware aard van mensen gewelddadig is ? Dat je nooit veranderd ? Nochtans, de enige pacifist (Woods) wordt ook agressief. Alsof hij het verleden wil recht zetten en handelen wat hij toentertijd niet deed ? En de vrouw verandert tweemaal van mening nl haar afstoting en daarna aantrekking van soldaat Railsback (met dat vreemde zinnetje van zijn kompaan 'je kan niet de regels veranderen' als een soort excuus voor hun gedrag ?

Inderdaad, een film met allerlei lagen maar de film heeft tegenstrijdige signalen af waardoor ik niet volledig mee ben.