Obras Maestras del Terror (1960)

Argentijne gothic horror, ik zie het ook niet iedere dag. Duidelijk geinspireerd door de angelsaxische Poe bewerkingen, maar de verhalen zijn hier plotgetrouwer verfilmd, zij het met de nodige aanpassingen in de setting. De raamvertelling met die- best lekkere- bonne die Poe ontdekt heeft trouwens een grap als clou die te flauw is voor woorden.

Het eerste over the facts in the case of mr. Valdemar is de minste, en maakt van hypnotiseur Ibanez meer de protagonist dan de zgn. objectieve verteller bij Poe.

The cask of Amontillado is verplaatst van het Carnaval in Venetië naar een oogstfeest in de Bourgogne, waarschijnlijk omdat er geen geld was om de kanalenstad na te bouwen laat staan er te filmen. Dat valt te billijken, maar een zichzelf respecterende Bourgondische wijnboer die trots is op een vat Amontillado als pronkstuk is natuurlijk te absurd voor woorden. Wel nog een aardige verrassing toegevoegd tegen het slot.

The tell-tale heart is de beste van de 3, die lang meer weg heeft van een Dickens verfilming dan van Poe, en met een echt eng uitziend gierenoog van Ibanez. Goed uitgewerkt.

Niet meer dan een curiosum, maar zeker aan te bevelen voor gothic horror verslaafden en Poe aficionados.

Goede score ook.

NB: De film eindigt met de mededeling dat de 3 verhalen willekeurig zijn uitgekozen omdat alle Poe verhalen obras maestras zouden zijn, maar dat is onzin, zoals u weet. Dit zijn echt 3 van de beteren.

Een Argentijnse horrorfilm dat had ik denk ik nog niet gezien. Ik heb een Engelse dub gezien bedoeld voor een Amerikaans publiek waar het derde verhaal 'The Tell-Tale Hear' werd uitgeknipt. Van dat verhaal heb ik onlangs wel een verfilming van gezien. Dus blijven over 'The Case of Mr Valdemar' hetgeen ik zelf de leukste vond van de 2. Het gaat om een professor Ekström die met behulp van hypnose mensen zou kunnen helpen. Als hij hoort dat zijn jonge assistent Valdemar op sterven ligt, bedenken ze een idee om zijn dood te rekken met behulp van hypnose. Dit leidt tot een aantal creepy scenes, vooral die stem van Valdemar is eng.

The Casket of Amantillado voelt nauwelijks aan als horror, op de laatste minuten na dan een einde dat weg had van The Black Cat met nog een kleine verrassing. De vrouw van een wijnboer verveelt zich dood in het dorpje en een zwijgzame echtgenoot. Haar leven lijkt wat zinvoller als een mooipratende handelsreiziger opduikt en tijdelijk bij hen intrekt. Beetje stationsromannetje, dat verrassend en sinister einde heeft maar een leuke pay off vond ik het niet.