It's a Great Feeling (1949)

Wat een leuke Doris Day film. Ik kende eigenlijk alleen haar jaren '60 komedies, maar deze was veel leuker.

Behalve dat het een satire is op Hollywood, is het ook een kijkje in de keuken van Warner Brothers. Je ziet dan ook een heleboel bekende namen voorbij komen (Danny Kaye, Ronald Reagan, Edward G. Robinson, Raoul Walsh en Michael Curtiz). Erg fijne film!

3*

Zo lang geleden dat ik deze film gezien heb. Toen je nog regelmatig Doris Day-films op tv had. Dit was haar derde film. Maar valt zo tegen nou, in hoeverre ik het vroeger goed vond. Zo geweldig speelt ze niet, dat al te enthousiaste.

De film zit vol met gastoptredens en ik meen na een uur, The merry macs die Fiddle dee dee zingen, maar zie niets staan bij IMDb. Doris Day zingt ook wat liedjes. De film heeft een vrolijk karakter. Dat past wel in die na-oorlogsjaren. Maar erg druk en bombastisch, vervelend zelfs. 2.0

naar mijn mening een van de mindere doris d films , het verhaal heeft weinig om het lijf en het enige grappige was de scene op het treinstation met de kaartjesverkoper .

Jack Carson en Dennis Morgan spelen zichzelf in deze milde Hollywoodsatire. Jack Carson blijkt zo'n lastpost te zijn op de set dat geen enkele regisseur met hem wil werken - ook Michael Curtiz en Raoul Walsh niet. Jack besluit dan zelf de regie maar in handen te nemen, maar Dennis besluit daardoor af te haken. Toch gaat Jack op zoek naar een vrouwelijke hoofdrolspeelster en die vindt hij in Judy Adams [Day], een serveerster met grote Hollywood-ambities. Jack hoopt met de hulp van Judy zijn maat over te halen om toch mee te werken aan zijn nieuwste film, maar hij moet ook nog zijn studiobaas Arthur Trent [Bill Goodwin] overtuigen van Judy's star power.

Day bewijst in haar tweede film werkelijk over komisch talent te beschikken, boven al in de scène waarin ze Dennis ervan moet overtuigen dat zij Jacks verwaarloosde, zwangere echtgenote is. Ze speelt die scène perfect: een tikje over-the-top - zoals een actrice die zich wil bewijzen - maar beheerst genoeg om Dennis te overtuigen van haar oprechtheid. Ook haar pogingen om de aandacht te trekken van Trent - met knipperende ogen, bevende onderlip - zijn hilarisch. Bovendien nemen vele Hollywoodlegendes hun imago op de hak, waarbij vooral Joan Crawford en Edward G Robinson zeer amusant zijn. Het is allemaal heel braaf en luchtig, maar het is ook zeer vermakelijk en gespeeld met elan.

Dit is de derde film van Doris Day en ze is hier een betere zangeres dan actrice.

Ik vond het personage wat ze speelde, zo nu en dan flink irritant en begrijp eigenlijk niet zo goed waarom Carson en Morgan haar zo geweldig vinden.

Het duo Jack Carson/Dennis Morgan was een beetje het antwoord van Warner Bros op het uiterst populaire Paramount-duo Bing Crosby/Bob Hope en hoewel ze nooit de populariteit haalde van Bing en Bob, waren Carson en Morgan ook behoorlijk populair en waren films als deze grote successen.

Het leukste aan deze film zijn de vele Hollywoodsterren die kleine rollen spelen in de film.

Joan Crawford tekst komt uit de film :"Mildred Pierce".

Het einde van de film was verrassend en leuk gedaan.

Ik neem Doris niks kwalijk. Les Brown had hiermee een goede zangeres in zijn band net als veel andere orkesten ook goede zangeressen hadden, bijvoorbeeld Artie Shaw met Helen Forrest en Benny Goodman met Peggy Lee. En deze laatste dan nog een beetje maar zijn nooit zo ver in films gekomen als Day. In deze film moest ze nog groeien en daarna ging het steeds beter en toen de tijd van musicalfilms voorbij was speelde ze nog in vele romantische komedies. Kranig.

Ze doet haar best meer kan ze ook niet doen zo heel veel ruimte krijgt ze ook niet. Pas na ruim een half uur zingt ze duet met Morgan en daarna nog drie liedjes, o.a. That was a big fat lie, maar de liedjes zijn niet zo bijzonder. Het is een Dennis Morgan Jack Carson-film en inderdaad net als bijvoorbeeld Bing en Bob en later Martin en Lewis. En de derde partij is dan een vrouw.

Jack Carson moet film maken samen met Dennis Morgan maar daar heeft hij eigenlijk niet zo veel zin in.

Het begint best leuk Doris zingt, en met kijk in Warner Brothers studio, toch al een heel oude grote filmstudio. En dit blijft een rode draad in de film, een soort van film in film. En met o.a. cameo verschillende regisseurs en Gary Cooper. Het slot met Errol Flynn is inderdaad ook leuk gedaan. Verder zijn cameo's wisselend. Veel overdreven humor. Jammer maar blijft voor mij een vervelende film waarbij op muzikaal vlak ook niet veel te halen valt. 2.0