Broos (1997)

Geen kwaad woord over Mijke de Jong, maar ik werd ontzettend ibbelig van deze film. Vooral als Adelheid Roosen in beeld is [altijd ondersteboven in haar stoel, altijd gék, altijd anders-dan-anderen, altijd beroerd van timing en aanstellerig] krijg ik een lichte vorm van eczeem.

Sinds ik haar ooit bij Sonja zag binnenkomen en binnen 2 minuten zes mensen zag beledigen (alles was 'kut' en niemand deugde) kan ik haar eenvoudigweg niet meer zien. Onlangs zag ik haar een Shakespeare verkrachten (De Koopman van Venetië). Beroerder heb ik zelden zien spelen - en ik heb heel wat toneel achter de kiezen.

Alles moet kunnen, denk ik altijd nederig. En ieder schepsel Gods verdient een plaatsje onder de zon... Maar kan er niet eén enkel beroepsverbodje af, o Heer, voor iemand die zichzelf belangrijker en interessanter vindt dan alle rollen die geschreven zijn ?

Zou een klooster niet iets voor haar zijn - bij voorkeur een beetje streng, en hoog in de Karpaten ?

Een typische vrouwenpraatfilm waar ik op het laatst net als de personages wat moe van werd maar toch met veel komische stukken. De rollen worden wel mooi neergezet. Hoe iedere zus door het gezin waarin ze opgegroeid zijn is beïnvloed en welke rol ze daarin hadden en later ook niet meer kwijt kunnen raken, zodra ze bij elkaar zijn vervallen ze er weer in. Vooral die wat depressieve zuster is grappig zonder dat het hilarisch wordt. Roosen lijkt er geheel haar zelf in te spelen, maar ze past wel in deze film. Naar ik begrepen heb, is het haar eigen hond die meedoet, maar dit terzijde. Deze film laat in elk geval mooi zien dat het niet plezierig moet zijn in een groot gezin op te groeien en al helemaal niet als jongste van het gezin!

Ik kan me niet herinneren moeite te hebben gehad met Roossen...

Dat scheelt allicht. Maar was je blij met de film ?

Zelden zo'n irritant nest als Adelheid Roossen op TV gezien. Interview bij Ischa Meier staat me nog levendig bij. Vage artistiekerige gekwetste leukdoenerigheid verklaren door een misplaced childhood.

Mwoa. Niet onaardig.

"geregisseerd door Mijke de Jong

met Adelheid Roosen, Maartje Nevejan en Adelheid Roosen"

Zal het even aanpassen.

Past op zich wel bij IJdelheid Roosen; 2x vermelden.

Als Roosen inderdaad in het echt hetzelfde is als haar karakter in de film, dan heb ik medelijden met iedereen in haar omgeving. Zelfs tijdens een serieus gesprek aan tafel trekt ze de aandacht naar zich toe door op de achtergrond hard en overdreven duidelijk op een cracker te kauwen.
Op haar rol is overigens niet veel aan te merken, ze speelt de irritante, pessimistische zus goed. Maar ze heeft inderdaad iets 'dwingends' waardoor ze irritant overkomt (wat in dit geval dus wel bij haar rol past ).

Leuk om te zien hoe de karakters van Leen en Carlos een paar keer botsten. Zo waren er wel vaker onenigheden tussen de zussen, maar vooral de botsingen tussen de eerder genoemden waren soms erg droog.
Op het eind wanneer de vliezen van Ted breken wil de film waarschijnlijk laten zien dat de zussen onderling tóch goed met elkaar overweg kunnen en hun onderlinge problemen (even) opzij kunnen zetten.

Naast het aardige (maar nergens hoogstaande) acteerwerk is het knap dat de film nergens gaat vervelen. Ondanks dat vrijwel alles zich afspeelt in de woonkamer van een van de zussen en dat alles verteld wordt, had ik nooit het gevoel van "schiet nou eens op". De verhalen op zich zijn nergens schokkend of opmerkelijk en met welke verdere bedoeling de film nou gemaakt is, komt ook niet helemaal goed uit de verf. Daarvoor wordt ook de relatie tussen de zussen niet goed genoeg belicht (op een paar momenten na). Maar nogmaals: het verveelt nergens.

Pfoe ik heb de volle 80 minuten volgehouden. En dat is een hele prestatie. 1☆ voor de moeite dan maar

Afschuwelijke kijkervaring. Alles draait natuurlijk weer om Adelheid Roosen die alle aandacht naar zich toetrekt in een knalrode angoratrui en op enórme Converse-gympen in dezelfde kleur. Ook steeds dat quasi-diepzinnige gebazel waarmee ze iedereen op de kast wil jagen en dat eeuwige gestaar in de verte. Deed ze vroeger in interviews ook al, dacht ze zo'n 5 minuten lang na voor ze ergens antwoord op gaf. Maar niet alleen visueel, ook wat geluid betreft is dit een verschrikking. Karin Bloemen hoorde ik, Marco Borsato... Dat 'per ongeluk' omstoten van dat Maria-beeld lag er ook véél te dik bovenop. Het ene oog in, het andere weer uit. Laat ik het daar maar op houden.

Mooi menselijk. Fijn tempo ook in de film.