Rumours (2024)

Interessant. Eens kijken of we die nog mee kunnen pakken dit jaar.

Vreemde film die me op momenten de slappe lach gaf mooie combinatie van horror/comedy

Nee, de film overtuigde me niet, hoewel ik er echt wel zin in had. Rumours is een politieke satire en is bij momenten absurd. Een eigenaardige film, maar eentje die een ongecompliceerd haast kinderlijk eenvoudig beeld schetst van 7 machtige wereldleiders die schijnbaar wat komen bijpraten over triviale zaken op een Duits landgoed. Er wordt wel een niet nader genoemde wereldcrisis opgeworpen, maar de context is er één van vrijblijvendheid en ontspanning.

Hier en daar wat absurde momenten, surrealistische ook, maar het kabbelt allemaal wat te veel voort. Voor mij mocht het scherper en gewaagder. Ik vond het bij momenten zelfs saai hoewel de setting me dan wel weer aansprak.

De surrealistische bevat wat minieme horrorelementen - genre kat-en-muisspel waarbij ze één voor één het loodje zouden leggen als in de eerste de beste slasher. Maar het overtuigde me niet. Ik vond het een zootje van losse ideeën die maar matig geslaagd waren.

“It’s better to burn out than to fade away”

Met deze tekst uit Neil Youngs My My, Hey Hey (Out of the Blue) eindig deze zonder twijfel enigszins vreemde film. De film is gewoon...euh tja, anders. Hoewel....juist voor Guy Maddins doen is het misschien wel zijn meest mainstream film tot nu toe. Maar voor een breed publiek is het nog steed niet!

De wereldleiders zijn bijeen gekomen in Duitsland voor een G7-bijeenkomst om samen te werken aan een verklaring over een niet nader gespecificeerde ‘mondiale crisis’. Voor het grootste gedeelte is de film doelbewust droog. Onderlinge relaties tussen de landen, de zwakheden en idioterie van de zeven politici. Het plots op mysterieuze wijze verdwijnen van hun bedienden en het clubje bevoorrechte mensen moet opeens zichzelf redden. Dat deze fictieve wereldleiders nergens heen gaan en niets bereiken is denk ik het uitgangspunt en de clou van de film.

Het is soms surrealistisch, soms absurd, en bezaaid met details en grappige vondsten; president van de Verenigde Staten, Edison Walcott (Charles Dance) met een bewust Brits accent Een brein ter grootte van een Volkswagen Kever! Zombieachtige ‘moerasmannen’ met modderige, gelatineachtige lichamen en een explosieve gewoonte. Een chatbot ontworpen om pedofielen in de val te laten lopen, Alicia Vikander die onzinprofetieën in het Zweeds mompelt.

Grootste kracht van de film is dan ook raadselachtig absurditeit. Als je antwoorden zoekt op deze waanzin, dan ben je gewaarschuwd, die krijg je niet! De film is een langzame opbouw naar een hartstochtelijke eindspeech van de premier van Canada...Het houdt zich gelukkig ook niet zo bezig met politiek commentaar, en kiest veel meer voor een kluchtige benadering De film, vakkundig geregisseerd door Guy Maddin, samen met Evan en Galen Johnson, bezit een script met een vreemde lach en alleen daarom al de moeite waard! Bizar filmpje!

Ik baal nog dat ik deze op Imagine moest laten schieten. Ik duim dat ie nog ergens langskomt, Previously Unreleased ofzo.

Rumours van regisseurs en schrijvers Guy Maddin en de gebroeders Evan en Galen Johnson stuurt de leiders van de naties die samen de G7 vormen naar het Duitse Dankerode om daar een niet nader gedefinieerde crisis te bezweren. Eerst zorgt de bezichtiging van een opgraving van veenlijken voor wat beroering. Daarna zorgt de emotioneel instabiele Canadese premier voor onrust vanwege onbeantwoorde amoureuze verlangens. De sfeer op de top is niet erg ontspannen.

De wereldleiders zijn uiteraard overdreven vormgegeven. Zo lijkt de president van de VS (Charles Dance) erg op de incarnatie van de door Trump veel bekritiseerde Sleepy Joe en is de Franse president een zeverende mooiprater met een grote liefde voor eten en drinken. Tezamen zetten de leiders die in groepjes worden opgedeeld, zich aan het opstellen van een bloemrijk klinkend slotakkoord. Al snel is duidelijk dat het op de top niet echt ging om oplossingsgerichte initiatieven om de crisis te bezweren maar veel meer om een geruststellend statement aan het volk te kunnen overhandigen. En zelfs die simpele opdracht lijkt schier onmogelijk uit te voeren.

Gezeten en genietend in de buitenlucht in een betoverend prieeltje komt er niet veel tot stand. Plots merkt men op dat er geen bedienend personeel meer rondloopt en men helemaal alleen is. Een benauwende situatie. Plots heeft men niet meer genoeg aan de politieke overlevingskunst die nietszeggendheid verpakt in dichterlijke zinnen maar komt het aan op overlevingsvaardigheden en leiderschapskwaliteiten. Dat die vaardigheden amper aanwezig zijn, zal geen verrassing zijn.

Dat de film er vervolgens niet in slaagt om een bijtende afrekening met het politieke bedrijf te bewerkstelligen verrast wel. Genoeg elementen en voorwaarden aanwezig om eens lekker prikkend en satirisch uit halen zou je zeggen. Nee. Wat volgt is af en toe best grappig, maar is tevens veel te onschuldig, te stereotiep, te weinig bijtend en vooral veel te chaotisch verpakt om echt te prikkelen.

Rumours heeft een hele aardige aanzet en creëert een fijne basis om eens even lekker hard en satirisch tegen de nietszeggendheid van het politieke bedrijf tekeer te gaan. Dat lukt echter niet goed. Helaas gaat de film ten onder in een wazig en oninteressante overlevingstocht van een aantal wereldleiders en blijkt de film niet die fijne satirische film te zijn die hij in beginsel wel beloofd te worden. Rumours is soms een beetje grappig, maar is vooral erg chaotisch en eigenlijk ook wel een beetje saai.