Dalva (2022)

Vanaf 2 februari 2023 in de bioscoop (Gusto Entertainment)

Bovenaan de publieksenquête van IFFR op dit moment.

Geweldig acteerwerk van Zelda Samson. Knap hoe ze balanceert tussen kind en vrouw. Ik vond het ook fijn dat de film ondanks het zware thema positiviteit uitstraalt. Topfilm van Nicot.

Ben benieuwd, klinkt goed!

EDIT: vanaf 4 mei 2023 in de bioscoop.

Helaas gemist op het afgelopen Filmfestival van Oostende maar gisteren gezien in Cinema Storck.

Bijzonder sterke film dit.

Zelda Samson, hou die prachtige naam in de gaten, wat een talent zeg. Erg mooie film waar ik aan het einde toch weer eens met vochtige ooghoeken zat. Ik schaam me er niet voor. Het betekent wel dat de film me geraakt heeft. Dat de film de IFFR publieksprijs heeft gewonnen laat ook zien dat ik niet de enige ben. Dalva is een irritant wicht met overduidelijke gedragsproblemen en toch leef je met haar mee. Een beetje zoals die dochter in The Whale, maar dan een stuk beter gedaan. Aanrader! Gewoon gaan kijken zodra hij in je bioscoop draait.

Een meisje van 12 jaar beleeft haar wereld als dé werkelijkheid, ook wanneer deze incestueus is gekleurd. Wanneer de buitenwereld ingrijpt, dan voelt ze dat als een krenking van haar eigen wereld. Die buitenwereld is de 'vijand' die ruw haar wereld verstoort die zijzelf als liefdevol en als veilig ervaart.

Op dit punt begint de film Dalva, en ervaren we door de ogen van de 12-jarige Dalva het traject waarin zij behoedzaam wordt begeleid om haar rol van 'echtgenote' van haar vader af te leggen en zich te ontwikkelen tot het jonge meisje dat past bij haar leeftijd. Dat is een traject van weerstand, woede, verleiding en geduld, waarin jeugdwerkers en leeftijdgenoten op school en in het opvanghuis een belangrijke rol spelen.

Een prachtige film die geen enkele confrontatie uit de weg gaat en toch niet zwaar en zwaarmoedig is.

Wat een debuut!

De film wist mij niet echt te overtuigen of te pakken. Al vrijwel meteen maakt de film duidelijk dat het meisje bij haar vader weg in een tehuis wordt geplaatst omdat hij haar misbruikte. Vervolgens zien we de bekende issues – het meisje is eenzaam, hunkert naar liefde maar kent het verschil tussen liefde en seks niet vanwege haar verleden – zonder daar veel verrassends mee te doen. De film blijft eigenlijk vrij tam: veel gebeurt er niet terwijl je wel de indruk krijgt dat zo’n opname meer kwaad dan goed doet omdat ze er tussen crimineeltjes komt (ze heeft geluk dat daar geen pooier tussen zit) en de ‘keurige’ buitenwereld haar niet makkelijk accepteert nu haar geheim op straat ligt. Het is fijn voor haar dat het allemaal goed komt – haar kamergenote wordt haar beste vriendin, ze wordt herenigd met haar moeder die ze uiteindelijk accepteert in de plaats van haar vader – maar de film maakt niet echt duidelijk of in ieder geval voelbaar waardoor ze uiteindelijk in het goede spoor komt.

Dalva is een film over een slachtoffer van misbruik en met name in de eerste helft erg sterk. Vooral in het schetsen va het resultaat van de manipulatie waar veel misbruikslachtoffers mee te maken hebben gehad, waardoor het knap moeilijk wordt om tot haar door te dringen.

In de film zit er een confrontatie tussen Dalva en haar vader die ik niet echt geloofde. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat er tot zo'n confrontatie zou worden besloten in die fase. Daarvoor is Dalva veel te kwestbaar. Kreeg ook een hele ander gevoel bij de opname in de instelling dan De filosoof. Uit de film geredeneerd heeft dat haar wel goed gedaan. Op belangrijke momenten kon ze wegkruipen en ze werd er over het algemeen geaccepteerd omdat iedereen daar een vlekje heeft. Toen een van de jongens een grens overging werd er ingegrepen. En zelfs stiekem drinken is minder ongezond gedrag als waar ze uit gekomen is. In de tweede helft blijft het herstel van Dalva wel wat aan de schetsmatige kant. En mede daardoor blijf ik op 3.5 hangen.

Na de arrestatie van haar vader [Jean-Louis Coulloch] op verdenking van incest, komt het twaalfjarige (vermeende) slachtoffer Dalva Keller [Zelda Samson] onder toezicht te staan van jeugdwerkers Jayden [Alexis Manenti] en Zora [Marie Denarnaud]. Ze deelt tijdelijk een kamer met Samia [Fanta Guirassy], maar omdat ze hardnekkig ontkent dat haar vader haar misbruikte wordt ze een doelwit van pesterij. Het centraal stellen van een meisje dat alles doet om haar vader te behagen is controversieel en is de enige mogelijke verklaring voor de vele prijzen die Nicot heeft mogen innen. In feite loopt ze om de hete brij heen met een simplistisch, soms ronduit naïef scenario vol losse incidentjes dat nooit waarachtig overkomt en zo nu en dan een onbedoelde gniffel oproept (vooral bij het afgezaagde, ongeloofwaardige happy end). Manenti en Guirassy hebben enkele goede momenten, maar Samson lijkt niets van haar rol te snappen.

Soms lees je een recensie en vraag je je af of je wel dezelfde film hebt gezien. Dit bewijst weer eens hoe filmbeleving voor iedereen anders is.

Zo, die hakt er in. Un Monde, Close, Dalva.. België grossiert langzamerhand in comingofage dramafilms van enorme intensiteit. En Zelda Samson is een force majeure. Oef, ff kapot nu

Sterk plot, matig uitgewerkt. Toch is het een film met een redelijke impact. Hoe een meisje zo sterk afhankelijk en kwetsbaar kan zijn door het jarenlange misbruik van haar vader, is wraakroepend. Ze werd zo gemanipuleerd dat ze zichzelf als oorzaak ziet van de gevangenschap van haar 'onschuldige' vader. Liefde en seks zijn loze begrippen en kunnen niet van elkaar onderscheiden worden. Dalva beseft nauwelijks hoe ze zich moet gedragen als twaalfjarige of met andere leeftijdsgenoten.

Toch greep de film me niet maximaal aan. Het herstel met haar moeder krijgt nauwelijks speeltijd en de confrontatie met de vader leek me geforceerd. Ik had nu ook niet bepaald de indruk dat de sociaal werker nu de meest aangewezen persoon was om dit meisje te begeleiden. Erg communicatief of empathisch vond ik die nu niet direct.

Indringend drama over een wereldvreemd kindvrouwtje, dat vanaf haar prille jeugd gehersenspoeld en misbruikt is door haar incestueuze vader. Na plaatsing in een opvangcentrum te midden van leeftijdgenoten krijgt zij de kans zichzelf en haar omgeving opnieuw te ontdekken.

Een integere film –zonder poespas– met een glansrol van nieuwkomer Zelda Samson, die alle gemoedswisselingen schijnbaar moeiteloos weet over te brengen. Ook Fanta Guirassi maakt indruk als haar kamergenoot. IJzersterk regiedebuut van Emmanuelle Nicot.

Ondanks de ruime score blijf ik toch met een enigszins ontevreden gevoel zitten omdat ik denk dat er meer in had gezeten, vooral omdat de relatie met de vader summier uitgewerkt werd. Daarnaast werkte de amateuristische jongerenwerker soms op de lachspieren over de manier waarop hij situaties aanpakte (kan uiteraard ook de bedoeling .van de regisseur zijn geweest).

Niet helemaal mijn kopje thee. Daarvoor ligt het er allemaal te dik bovenop, is de psychologie me wat te makkelijk en de film daardoor net niet geloofwaardig. Doet me denken aan een jeugdfilm. Niet qua thematiek, wel door de manier waarop het inspeelt op de emoties van de kijker.

Wat betreft die jongerenwerker: dat was nou juist wél geloofwaardig. Gesprekken over gevoelens, verlangens, ontwikkeling worden gevoerd met therapeuten en psychologen, niet per sé met deze begeleider. Zijn taak is de jongeren begeleiden bij hun dagelijkse gang van zaken. Hij moet rustig en innemend zijn, duidelijk communiceren en zorgen voor een veilig leefklimaat. Vond hem zeer bekwaam overkomen.

Voor haar eerste film, brengt Emmanuelle Nicot een toch wel bijzondere benadering van dramatische familietoestanden als verwaarlozing en incest.

Een ongewoon aspect waarbij het geheel zich grotendeels toespitst op het meisje, schitterend vertolkt door Zelda Samson en waarbij de film geen echt standpunt inneemt maar het verhaal gewoon voorschotelt en dit op een innemende manier met veel close-ups van de geëmotioneerde hoofdpersonages: het meisje, de vader, de zorgverstrekker,...wat de impact op de kijker toch wel verhoogt.

Vrank en vrij en goede sfeer- en milieuschepping.