Anna (2007)

ANNA wordt grotendeels opgenomen in en rond een oude boerenhoeve in Zuid-Limburg. De film is onderdeel van het Telefilmproject 2007 en wordt door Waterland Film & TV geproduceerd in opdracht van IKON Televisie.

Anna is alweer de tweede Nederlandse telefilm van 2007, en is in geen enkel opzicht te vergelijken met Zadelpijn. De film is veel dieper en vooral onduidelijker, daardoor hangt er een mysterische sfeer over deze film heen. Meer lees je hier!

Cijfer 3/5

Werd nogal de grond ingeboord door de VPRO gids...

Wat een lelijke poster.

En de Veronica gids.

Is niet zo gek, de film is wel erg langdradig... Ik denk dat de publieke omroep de cijfers van deze film langzaam minder ziet worden. (Dit aangezien ze kunnen meten wanneer iemand wegzapt)

Erg vervelend verhaal, wat dramatisch ook al weinig biedt. De film is werkelijk op een idiote manier bezaait met al bestaande filmmuziek om de film een bepaalde sfeer mee te geven, maar werken doet het niet. Zo wordt Alberto Iglesias's score van The Dancer Upstairs in 3 scenes hergebruikt. Compleet dichtsmeren die handel (dachten ze waarschijnlijk). De meeste castleden acteren ook nog eens belabberd. 1.5 sterren

Herkende vooral Jelka van Houten en Maryam Hassouni totaal niet terug. Vooral die laatste viel compleet door de mand. Slecht script en belabberde regie ook. Paar aardige stukken, maar erg matig. Oosthoek lijkt met het jaar minder te worden; zijn regie is braaf, inspiratieloos en onzichtbaar (in negatieve zin).

Bloed vervelende film. Verschrikkelijk langdradig. Maryam Hassouni was bijzonder irritant.

Gelukkig kapt de IKON met het maken van telefilms.

Vervelend en saai, pretentieuze poep.

Dat een film met een relatief korte speelduur zo ontzettend langdradig kan zijn. De verschijning van Spinvis hier is niets meer dan een lullige gimmick, en sommige scenes met die engelen sloegen helemaal nergens op. Maryam vond ik trouwens wel aardig. 1,5*

Je vond haar er aardig uitzien of aardig acteren?

Allebei.

Sja

Voor iemand die een Emmy heeft gewonnen, acteert ze wel heel erg slecht. En dit is niet de eerste keer.

Ik ben een beetje bang dat dat meisje nogal overschat wordt.

Ik denk dat ze een rol nodig heeft. En een regisseur.

Heel saaie film. Met heel matig spel.

Weer zo'n film met te pas en te onpas allerlei flasbackscénes, waar ik dus helemaal niks aan vind. Ook de vertelrol van de hoofdrolspeler maakt het er niet opwindender op. Van het hele verhaal en die vreemde figuren die zomaar in beeld komen (Myriam bv.) begreep ik zowiezo weinig. Al met al zeer teleurstellend en erg saai. Wel gefilmd in een mooie omgeving, Limburg, logisch natuurlijk.

sterke poster, erg mooie belichte Hendrickx!

Photoshop, iemand?

Photoshop les 2 ja...

Zo slecht vond ik de film niet, maar wel erg onduidelijk.
Dat Anna de moeder was van Lotte had ik al meteen door, maar waaromAnna terugkomt voor een paar dagen geen idee. En kan die Marek nou wel of niet Anna zien? Vaag.

Al sinds de start van het Telefilmproject in 1998 is Eric Oosthoek een vaste waarde wat betreft het regisseren van een Telefilm. 22 april 2007 was de dag van de première van zijn zevende Telefilm: Anna. De titel verwijst naar de vrouw die chaos veroorzaakt in de levens van broer en zus Stijn en Brecht, hoewel er in het begin van de film nog sprake is van een tamelijk idealistische situatie. Stijn en Brecht verkeren in een vrolijke toestand, daar de jubileumviering van hun ouders huwelijk succesvol is verlopen. In de auto op weg naar huis moet bestuurder Stijn een in het rood gehulde vrouw ontwijken. Deze plotselinge manoeuvre heeft helaas een ongeluk ten gevolge, waarbij zowel vader als moeder de dood vinden. Stijn en Brecht overleven het ongeval, hoewel die laatste een geestelijke invaliditeit aan het ongeluk overhoudt. Ook de dame die ten grondslag stond aan het malheur komt met de schrik vrij, hoewel... Een jaar later zien we een met schuldgevoelens kampende Stijn en zus Brecht die niets rest dan het moeizaam vastklampen aan Stijn, wat leidt tot een eigenaardige broer-zus relatie. Interessante materie, hoewel we het allemaal al eerder gezien hebben. Het beste voorbeeld is vermoedelijk Misdaad & Straf ofwel Schuld & Boete van literair grootmeester Fjodor Dostojevski. De pretenties zijn er dus, maar belangrijker nog is dat deze goed op celluloid worden vastgelegd; en daar is het struikelblok van Oosthoek. In zijn poging universele thema's te verfilmen, legt hij zijn beperkte capaciteiten bloot: capaciteiten op het gebied van zowel regie als scenarioschrijven.

Daar bovengenoemde pretenties ook nog eens in een metafysisch en paranormaal jasje zijn gestoken, is enige vaag- dan wel raadselachtigheid op zijn plaats; Oosthoek doet daar een poging toe. Hij tracht de film hier en daar mysterieus te maken door middel van 'subtiele hints'. Helaas ontbreekt het deze 'subtiele hints' aan enige subtiliteit, zodat er van iets als suspense geen sprake is. Een jaar na het auto-ongeluk brengt ene Lotte een bezoek aan de boerderij van Stijn en Brecht. Stijn introduceert Lotte met de woorden “Ik herkende iets in haar.” ; hij doet dit middels een schrikbarend slechte voice-over op voorleestoon. Lotte even later, voorziet Brecht van de volgende woorden: “Het is best wel raar hoor, om hier te zijn. Het is ruim een jaar geleden dat...” Jammer dat Oosthoek er vanuit gaat dat de kijker behoefte heeft aan nog meer toelichting. Kom met subtiele hints of kom aan het eind met een clue, maar ga niet een viertal semi-subtiele hints geven. Extra jammer dat deze Lotte vertolkt wordt door een uitermate slecht acterende Maryam Hassouni. Zet deze Hassouni in een scène met Jelka van Houten als Brecht en buikpijn is het resultaat. Jelka van Houten is een aanfluiting voor de gehele geestelijk invalide wereld. Een geestelijk invalide is meer dan een mensenschuwe stotterende massa vlees! Indien het onmogelijk is een geestelijk invalide geloofwaardig te portretteren, doe het dan gewoonweg niet; helemaal als de geestelijk invalide toestand niet van fundamentele aard is. Dat wil zeggen: niet essentieel voor het verloop van de film.

Op het script valt echter nog meer aan te merken. In het begin van de film wordt de volgende quasi-intellectuele uitspraak opgedreund: “Drie jaar geleden heb ik mijn zus een moment in de steek gelaten. Niet meer dan een paar minuten, maar een paar minuten zonder lucht kunnen je lot voor altijd bepalen.” Drie jaar geleden? De hele film speelt zich af binnen een tijdsbestek van een jaar, en in de rest van de film wordt er zelfs niet meer op gezinspeeld. Er rest me weinig dan het beschrevene als een onvolkomenheid in het script te beschouwen.
Jonge vrouwen die naar Nederlandstalige muziek luisteren: dat valt nog door de vingers te zien - Spinvis betreft immers een gerenommeerde band - maar eieren laten vallen bij schrik en een jongeman die zich op de fiets scheert: dat is toch echt uit den boze.

Ook filmtechnisch stelt Anna erg weinig voor. Afgezien van enkele slecht belichte nachtscènes en enkele abrupte scène-overgangen, valt er weinig aan te merken op de cinematografie. Desalniettemin kan dit geen verdienste van de crew genoemd worden, daar er van inventiviteit hetzij originaliteit totaal geen sprake is. Veel verder dan een slowmotion en meer van dergelijke trucjes komt cameraman Goert Giltaij niet. Toch is het de soberheid die overheerst. Veelal wordt er tijd genomen om de Limburgse heuvels in beeld te brengen.
De soundtrack bestaat voornamelijk uit een combinatie van Spinvis en klassieke muziek. Mijns inziens draagt Spinvis niets bij aan de film: tekstueel gezien en evenmin als ondersteuning van de beelden. De klassieke muziek vervult in een tweetal scènes een functie, maar is buiten die scènes niets dan misplaatst, jammer.

Al met al vind ik de film vooral inhoudelijk falen. Ik vraag mij af waarom Oosthoek het in hemelsnaam nodig achtte de film een paranormale en metafysische tint te geven. 77 minuten zijn domweg te weinig om naast het geven van psychologische diepte aan de personages ook nog een plausibele verklaring te geven voor bovennatuurlijke gebeurtenissen. Ik ben van mening dat een regisseur volledig gebruik mag maken van zijn taak als god op microniveau, mits de film inhoud bevat en niet louter een lege huls is; dat is bij deze film verre van het geval. Oosthoek slaagt er ternauwernood in toe te werken naar een climax op psychologisch én plottechnisch niveau, maar valt faliekant door de mand met een deus ex machina als ultieme anticlimax.