Filmfestival Venetië

Stefanie Kolks speelfilmdebuut Milk en de korte animatiefilm Wander to Wonder van Nina Gantz zijn geselecteerd voor zijprogramma’s van het filmfestival van Venetië.

Venice 80 Preview - OiCanadian

Het oudste filmfestival ter wereld viert feest met haar tachtigste editie, maar kan onder meer door de stakingen van scenaristen minder groots uitpakken dan gehoopt. Toch is er genoeg om naar uit te kijken. De komende tien dagen doen we verslag vanaf het Lido.

Zaterdag gaat Maestro in première, de biopic van (en met) Bradley Cooper over Leonard Bernstein. Ook David Fincher komt met The killer onder de arm - en Michael Fassbender op de affiche - naar het Lido.

Netflix is hier zo kind aan huis dat het vorig jaar met White noise van Noah Baumbach zelfs het festival mocht openen. En vijf jaar geleden al ging de Gouden Leeuw naar Roma van Alfonso Cuarón. Geen journalist die er dus nog van zou moeten opkijken wanneer die fameuze rode 'N' voor de vertoning van een film op het scherm opduikt. En toch.

De relatie van mens, machine en monster ligt in de eerste dagen van Venetië onder de loep. Het zijn Michael Mann en Yorgos Lanthimos die er tot nu toe de beste films van het festival mee maken.

In Venetië belichamen meerdere huurmoordenaars het debat over de opdoemende dood van cinema en de onvermijdelijke vraag naar z’n opvolger. De altijd tegendraadse Harmony Korine slaat met zijn hallucinante Aggro Dr1ft een nieuw pad in, tegenover David Finchers adequate, maar sleetse The Killer.

Voor wie elders sinds MeToo niet meer welkom is, rolt de Mostra de rode loper uit. Na een kleinschaliger proef vorig jaar, selecteerde Venetië dit jaar met één groots gebaar films van Roman Polanski, Woody Allen en Luc Besson.

De vampier is met geen staak weg te slaan van deze Mostra. En net als de meeste filmvampieren, zijn de vier die hier te zien zijn metaforen voor de wereld van nu. Over politiek, patriarchaat, passing en puberteit: dit is Undeath in Venice.

Filmkrant doet verslag van de tachtigste editie van het filmfestival van Venetië, waar in meerdere films een sociaal-realistische grondtoon wordt doorbroken door iets bovennatuurlijks.

Ook in de bubbel van een filmfestival dringen realiteit en actualiteit door. Zo adresseren in Venetië dit jaar meerdere films de erbarmelijke omstandigheden van migranten die naar Europa trekken, al blijkt de vorm waarin deze films de migratiecrisis behandelen van wisselende kwaliteit.

De topprijzen van Venice Immersive gaan dit jaar naar twee Nederlandse VR’s, Celine Daemens Songs for a Passerby en Adriaan Lokmans Flow. Allebei bieden ze een oplossing voor de lastige kwestie van montage in virtual reality. En ze zijn niet de enigen.

Er bestaat een schaduwrijk tussen werkelijkheid en virtualiteit. Niet meer helemaal hier, maar ook nog niet helemaal daar. Die overgangszone, vaak verstoord door gehannes met kabels en knopjes, wordt door steeds meer VR-makers artistiek ontgonnen. De ruimte tussen V en R.