Max Rose (2013)

Net niet.

Wel apart om Jerry Lewis als grumpy oude opa te zien. Nu had is ook al z'n befaamde 2016 interview gezien, dus geheel nieuw was het niet, maar ik ken hem toch vooral van de team-up met Dean Martin en daarin was hij een aardig jolig figuur. Dit is duidelijk wat anders.

Dat komieken niet altijd de vrolijkste personen zijn is algemeen geweten, maar Lewis speelt hier een wel erg droevige rol. Niet enkel krijgt hij net het verlies van zijn vrouw te verwerken, hij leeft ook met de onzekerheid dat ze een jaar of 50 geleden misschien een affaire met een andere (onbekende) man heeft gehad. Dat knaagt.

De film puurt aardig wat drama uit dit eerder simpele gegeven en doet dat best oké. Het is redelijk traag en zwaarmoedig, maar geeft wel mooi de gevechten weer van een oude man wiens leven na 65 jaar huwelijk overhoop wordt gegooid. Jammer genoeg voel je al een zeker einde aankomen dat breekt met de opgebouwde sfeer en Noah is niet regisseur genoeg om zich daartegen te verzetten.

Want uiteraard vindt Lewis de man en blijkt dat zijn vrouw hem ook trouw is gebleven. Alle kommer en drama dus eigenlijk voor niks en een betrekkelijk happy end waar alle losse eindjes magisch opgelost worden. Vind ik dan jammer van het hele voorgaande uur en het solide acteerwerk van Lewis.

Het verpest het voorgaande een beetje, maar is anderzijds ook wel begrijpelijk. Deze film heeft niet echt de uitstraling om een arthouse publiek aan te spreken en de mensen die nog eens lekker een Lewis film willen zien zitten allicht niet te wachten op een ander einde. Noem het fanservice, maar ik vond het een gemiste kans.

2.5*