Unspoken (2008)

ha, ha ...

Niet echt slecht maar ontzettend traag en staat bol van tragische symboliek.

Voor liefhebbers misschien heel goed maar voor degene die wel minimaal enig vaart in een film wil zien is dit een kleine marteling. Behoorlijk pretentieus.

Het is duidelijk dat Fien ons als kijker wil net hetzelfde laten voelen als de ouders. Maar dan moet je er wel open voor staan. En net doordat alles zo minimalistisch weergegeven en traag wordt verloor ze me onderweg. En dat is jammer want op zich is het vertelde aangrijpend en intens

Ik ben normaliter gek op artistieke films, en heb ook geen moeite met lange shots en trage verhalen.

Maar na een half uur bijna onophoudelijk gestaar in close up naar trieste gezichten zonder dialoog was ik dit echt wel heel erg zat. Ik heb hem uit gezet.

Ronduit slecht gewoon.

Een vrij langdradige film, vooral in het begin haalt de traagheid je aandacht van het thema weg.....

Emmanuelle Devos speelt zeer overtuigend. en ook de anderen zijn goed, Maar ondanks dat ik van dit soort films gecharmeerrd ben, sloeg deze bij mij niet echt aan....

Trage film waarbij je blijft hopen dat er toch nog enige ontwikkeling in komt. Halverwege is het thema van de film (Gebrek aan communicatie na een groot verlies) wel duidelijk en hoop je dat er wat meer volgt dan droevige gezichten die elkaar niets te zeggeb hebben. Maar daar blijft het helaas grotendeels bij.

Was eens benieuwd naar deze prent, omdat ik al zoveel had gehoord over de Belgische cineaste Fien Troch.

Maar dit is ronduit een slechte film...

Eindeloos saai...

Even een film maken over mensen die niet meer met elkaar kunnen communiceren: laat ik ze maar heel vaak op de rug filmen en vooral niets laten zeggen, tergend lang. En oh ja, de aanleiding is hun 'verdwenen' dochter, maar dit terzijde.

Een film die werkelijk NIETS te zeggen heeft. Zelfs Emanuelle Devos, die ik al wel heb zien schitteren in andere films, kan hier echt niets mee. Een film vol niets over niets. Mijn cijfer laat zich raden.

En die krampachtig Lynchiaanse scène met die barst in het plafond, waar natuurlijk midden in de nacht aan geschuurd moet worden, deed bij mij de deur helemaal dicht. Arty party kutfilm.

Loodzware film. Voor de liefhebbers. Het deed me niks. Nergens een poging om een zeker evenwicht te creëren, de ene stilte volgt de andere op. In deze film werkt dit gewoon niet voor mij.

Pure discriminatie heet dat, alsof alle films in ons landje allemaal zo spannend zijn!!

Wat een onzin Rundskop en Daens waren prima films, of houd jij meer van de zeemeerman? Lol!!

Ik vond het een redelijke drama film, maar ik ben dan ook niet iemand die een heel land over dezelfde kam scheert zoals Decec!!

"Une histoire d'amour" zegt Fien Troch. Een relatie onder zware druk, zoals de verdwijning van je kind, wordt problematisch. Het onuitspreekbare blijft iets om zelf te verwerken. Maar helpt zwijgen?

Het kijken naar deze film is een avontuur. Je wil het gezicht lezen van de natuurlijk mooie Grace (Emmanuelle Devos) en dat van de radeloze Lukas.

Het is cinematografisch boeiend om naar te kijken, maar het doet tegelijkertijd ook veel pijn (letterlijk).

Het verhaal van een leven dat stilstaat, geen vaart heeft. Maar zeg niet dat deze film niets te zeggen heeft.

Rouw zonder al te veel woorden. Fien Troch is hier in haar benadering duidelijk beïnvloed door Chantal Akerman (zie bijvoorbeeld 'Toute une nuit'). Haar volgende film draait in competitie in Venetië - een prachtige prestatie.

De laatste langspeelfilm van Troch die ik nog moest zien, maar bij deze ook voor mij haar minste film. Je wordt meteen de film ingegooid. De verdwijning vond al plaats en in het begin is het gissen waarover het nou precies gaat. Zwijgende personages helpen niet echt, maar tonen aan het diep de kloof is tussen de ouders. Weg die oude magie in tijden dat het beter ging.

Een film met weinig pace, niet zo ongewoon voor Troch overigens, maar ik miste wel connectie met de personages en het verhaal. Ik sluit me dan ook aan bij de meeste meningen hier. Eveneens met die ene topscène op dat feestje. Die quote is echt goed raak en verklaart erg veel. Jammer dat gevoel te weinig gekend te hebben in de rest van de film.