Five (1951)

'One of the most pretentious "apocalypse" films ever made,' (allmovie)

Quad poster

Pretenties... pretentieus, mwaaoh dat valt wel mee. Het heeft niet echt veel om het lijf. Maar goed het is één van de eerste films uit het postapocalyptische genre. De allesvernietigende nucleaire oorlog is uitgebroken en een jongedame rent in paniek vanuit een of ander stadje naar een buitenverblijf. Daar komt ze iemand anders tegen en samen met hem komen ze weer een paar andere overlevenden, (waaronder een neger, hoe geëmancipeerd voor die tijd!) tegen. Ze proberen het leven weer op te pakken, maar gemakkelijk gaat dit niet. Opvallend is de deprimerende toon van deze film, er voltrekt nogal wat leed zo nu en dan.

Toch is het niet een heel sterke film. De jongedame acteert in slow-motion en het tempo zelf ligt ook aan de erg trage kant met zo nu en dan een bizar belachelijke dialoog. De bedoelingen zijn goedbedoeld, maar de uitwerking laat te wensen over. Hier past uiteindelijk maar één cijfer voor: een vijf! 2,5* dus omgerekend .

Heb hem hier liggen. Vond er niet veel aan.

Geloof dat ik dit de eerste goede vond:

http://www.moviemeter.nl/film/13379/info/

Na een atoomoorlog is bijna de hele wereldbevolking uitgeroeid. De straten in alle steden liggen er verlaten bij en zijn bezaaid met stilstaande auto’s en hier en daar ligt een skelet. Roseanne, een zwangere vrouw ontmoet vier mannen: Michael, een gevoelige poëet en filosoof, een oude bankbediende, een zwarte en Eric, een neo-nazi, die de ramp heeft overleefd omdat hij toevallig de Mount Everest aan het beklimmen was toen de bommen werden gedropt. Deze laatste kan niet met alle anderen in vrede leven en overtuigt de naïeve vrouw, nadat haar kindje is geboren, naar de stad te trekken op zoek naar haar man. Hij heeft echter andere plannen. Michael waarschuwt hen nog dat er een hoge concentratie van radio-activiteit in de stad kan voorkomen en dat ze veiliger zijn waar ze momenteel verblijven.

Post-apocalyptisch science-fictiondrama in zwart -wit met een beperkte cast, die het er redelijk goed van af brengt. Toch kan niet ontkend worden dat er een aantal onwaarschijnlijke toevalligheden in het plot zitten. Er zijn geen speciale effecten en het verhaal is sober in beeld gezet. De soundtrack is eerder onopvallend. De print die ik zag van Mill Creek Entertainment was goed, alleen het 4:3 formaat ontgoochelde en er waren helaas ook geen (Engelse) ondertitels. Een voldoende, in dit genre zijn “The Last Man on Earth”, “On the Beach” en “The Omega Man” toch beter.

Arch Oboler schreef het scenario voor deze vroege versie van 'The Day After' waarin een groepje overlevenden van een nucleaire holocaust elkaar vinden en zich afvragen hoe ze nu verder moeten. De vijf karakters zijn vrij archetypisch en gezien Obolers achtergrond als regisseur van radio-programma's is het niet zo verwonderlijk dat deze film erg veel leunt op dialoog. De bespiegelingen zijn wisselend interessant, maar enkele van de thema's lopen vooruit op het publieke debat dat de VS in de volgende decennia zou beheersen. Desondanks is de film gedateerd, bovendien is het te statisch en iets te zwaar op de hand om een modern publiek nog werkelijk op het puntje van de stoel te houden.

Ik was niet op de hoogte dat dit thema al zo redelijk veel verfilmd is geweest rond de jaren 50 en 60 ( the last man on earth had ik al gezien ) maar ook nog enkele anderen .

Ik vond deze toch een wat matige poging en dat was vooral te wijten aan de karakters waar je maar niet echt een binding mee kan krijgen , verdr gebeurt er ook niet zo heel veel en wordt de film op den duur wat saai .

Deze film is de allereerste Apocalypsfilm over de nasleep van een nucleaire oorlog Slechts zes jaar na Hiroshima en Nagasaki. Daarbij is het voor de jaren '50 geen campy ding maar een verrassend donkere sci-fi film. Wel is regisseur/schrijver Arch Oboler meer geïnteresseerd in het menselijke drama en de spanningen die in de nasleep zouden ontstaan. Ondanks de praat-gedreven focus (regelmatig van het pseudofilosofische soort) van de film
viel de visuele kwaliteit van sommige scènes op. Hoewel de cinematografie simpel en formeel is, is de stadssequentie aan het einde behoorlijk luguber en sfeervol. De verlaten auto's, de licht trillende camera en zelfs de verspreide skeletten zorgen voor wat angstige beelden voor de kijker in de jaren '50. Daarnaast was er een opvallende meedogenloze donkere toon (welke film uit deze tijd liet een baby sterven?) De sciencefictionfilm werd in eigen beheer geproduceerd met een zeer laag budget. Het huis op een klif was de regisseurs eigen huis. Tja de vijftiger jaren dus zijn er de gebruikelijke Bijbelse verwijzingen . Er was zelfs het gedicht The Creation (1919) van de Afro-Amerikaanse dichter James Weldon Johnson, dat een eerbetoon brengt aan de grootsheid van de schepping. Misschien een beetje traag en ouderwets maar zeker het bekijken waard. Al was het maar voor het historisch belang.