Caro Michele (1976)

Naar de roman van Natalia Ginzburg. De film won 3 hoofdprijzen (Silver Ribbon, David di Donatello en de Zilveren Beer van Berlijn) en kreeg nog één nominatie.

Yep, die eerste 2 voor Melato, niet verrassend want dit is een soort Melato show. Dat mens heeft altijd al de neiging om met haar mitrailleurgeratel haar omgeving onder te sneeuwen, en Monicelli hield haar zachtst gezegd niet tegen. Ik heb de briefroman van Ginzburg die voor de gelegenheid werd bewerkt door Cecchi d'Amico niet gelezen, maar die schijnt wat serieuzer te zijn dan deze film, die imho dan ook beter gediend is met de kwalificatie drama/komedie, zoals die op IMDB staat aangegeven.

Ik zei dat Melato alle aandacht naar zich toetrekt als Mara die zelf stug volhoudt dat ze uit novi Ligure afkomstig is, dat betekent dus ook dat "jullie" Delphine-auteurscinema icoon toch- hier minder aan de bak komt als moeder van de eponieme held, die laatstgenoemde krijgen we trouwens nooit in actie te zien. Verder zien we o.a. Lou Castel als autistische, monotoon sprekende nerd.

Italiaanse cinema buffs verzekeren me dat dit o.a. een analyse is van de zgn. ontbinding van het kerngezin en de het verdwijnen van de traditionele familiemoraal in de seventies, nou goed dat zal dan wel.

Uiteraard volgt uit dit alles dat de eeuwige studentenprotesten- zie hierboven- weer eens aan de orde komen. Nog gekker: Michele zou ook bij dergelijke protesten betrokken zijn geweest in Brugge- of all places. Belgische kijkers zullen verrast zijn door de mededeling dat ze daar bij voorkeur...Duits spreken.

De score werd geleverd door Nino Rota, zeker niet zijn beste.