Shabondama Elegy (1999)

Ik heb het ruim een half uur volgehouden en zag toen werkelijk geen enkele reden meer om verder te kijken. Ongetwijfeld een zeer experimentele film, maar ik werd al stapelgek van het camerawerk, erg snel en van de hak op de tak, beelden door elkaar, scheef en op de kop. Het Onze Vader wordt wel op een aparte manier ten tonele gevoerd, maar vond het niet komisch, enkel tamelijk onsmakelijk. Volgens mij zat er ook geen verhaal in, de dialogen stelden in elk geval niets voor en ik heb evenmin een beeld gezien dat ik de moeite waard vond. De film is wel 'heftig' te noemen.

Dit lijkt me nou wel een Onderhond proof film.

Lijkt me wel wat, buiten 24 Uur per dag registreerden twee digitale camera's hun leven. De beelden werden gebruikt voor de film.

Net zo klote als Naar de Klote! van dezelfde regisseur. Ongelooflijk vervelend gefilmd en gemonteerd. Vele stukken worden ook voortdurend lelijker gemaakt door bewerkingen die er niet uit zien. Dat er een verhaal van niks is zou nog geen eens zo uit hoeven maken, dar kan met genoeg flair makkelijk worden goed gemaakt. Maar dat gebeurde dus niet. Kreeg er werkelijk de zenuwen van. 1 ster

Ik ben waarschijnlijk de enige Nederlander die tot twee keer toe genoten heeft van Naar de klote. Daardoor ben ik waarschijnlijk de ideale persoon voor de volgende stap, deze in Tokyo geschoten film, waarin de ontmoeting van een gangster on the run (Thom Hoffman) en een pornoster met een incest verleden centraal staat. Ik kan me nog herinneren dat Jeroen Pauw eens Thom Hoffman op bezoek had in zijn programma, en beide een groot punt maakten van het feit dat de acteurs het echt met elkaar doen. Goed, ik was bereid het geheel onbevangen te bekijken, maar toen Hoffman binnen tien minuten zijn Japanse vriendin in haar komt aan het naaien is tijdens het opzeggen van het ‘onze Vader”, wist ik dat het moeilijk zou gaan worden. Het is duidelijk dat het Kerkof vooral om de vorm gaat. Verhaaltechnisch past het op een bierviltje. We zien de protagonisten vooral aan elkaar zitten fruniken en af en toe zit Hofmann te oreren over leven dood schuld boete en andere grote woorden, al dan niet gezeten in een lichtblauwe ochtendjas met de tekst “Marie Claire”. Wat het interessant moet maken is de cameravoering, het experiment, de sfeer. Ik kan me voorstellen dat Kerkof daarom naar het Oosten is gereisd. Daar wordt dat genre uitstekend beheerst (Wong, Hou, Lou Ye, etc.), maar dat zijn mensen met enorm veel talent. Dat talent ontbeert Kerkof. Shabondama Elegy voelt erg leeg aan. Het is eigenlijk vooral lachwekkend..