Tegendraads (2024)

Schitterende film, ik kreeg er kippenvel van.

Begin jaren 60 werkt Johanna [Emma Josten] in een textielfabriek in Oldenzaal en droomt ze van een carrière als modeontwerper. Ondertussen ontstaat er onrust wanneer een groep Italianen in de fabriek komt te werken. Niet alleen omdat ze gezien worden als een bedreiging voor de werkgelegenheid, maar ook omdat de jonge dames ontvankelijk zijn voor de Italiaanse flirts. Zal Johanna het aandurven om het veilige Oldenzaal te verruilen voor een studie in Arnhem? Josten (ondanks onevenwichtig Twents accent) en D’Aquino zijn erg goed, het scenario van Jacqueline Epskamp is dat helaas niet. Oubollig dorpsdrama springt van de hak op de tak en geeft weinig inzicht in de drijfveren van de hoofdpersonen.

“Tegendraads” geeft een mooi tijdsbeeld van de jaren 60 in Twente. Eerst kwamen de Italianen later gevold door vele andere etnischiteiten die het huidige straatbeeld een kleurtje geven. Regisseur Sombogaart kiest voor de veilige weg met een verhaaltje met de diepgang van een surfplank, een romance tussen Tukker en Italiaan wie had dat gedacht? Gelukkig wordt het net geen Romeo & Juliëtte.

Het verhaal speelt in Oldenzaal de filmlocaties zijn elders gelegen zoal het Enschedese “Patmos”. Ook de textielfabriek is niet Twents, hier is alles verdwenen. Dit neemt niet weg dat sfeer van de jaren 60 en het werk in de textielindustrie treffend is neergezet. Ook voor de veilige weg is gekozen om niet het Twentse dialect een prominente rol te laten spelen, het blijft bij wat inslikken van lettergrepen, zo kan de rest van Nederland ook genieten van deze lovestory en verstaan wat er gezegd wordt hoewel de film van begin tot eind ondertiteld wordt. Gelukkig spreken de Italianen wel hun moedertaal.

Het is zeker een leuke film om tijdens de donkere dagen te gaan zien, vooral in trek bij het oudere publiek is mijn indruk. Zie je hem niet, dan mis je weinig, een publiekstrekker als “de beentjes van St. Hildegard” is het zeker niet.